'Mary Poppins' krijgt praktisch perfecte enscenering in Drury Lane Theatre
Mary Poppins zorgt voor de vrolijke vakantie van de teksten. Hopelijk inspireert het kinderen om het bronmateriaal op te pakken.
Er is niets zo moeilijk als een kind lesgeven dat alles al weet.
Dat zegt de magische oppas Mary Poppins na aankomst in het Edwardiaanse huis van de familie Banks in Londen, waar de jonge Jane en Michael Banks een levenslange sport hebben gemaakt door hun kindermeisjes te kwellen totdat ze vluchten alsof ze worden achtervolgd door beren. Volgens de prachtige reeks kinderboeken van P. L. Travers staan de Banks-kinderen - zowel verwend als verwaarloosd door hun welgestelde, hands-off ouders - een transformatie te wachten door toedoen van de magische Mary.
Wanneer: Tot en met 19 januari
Waar: Drury Lane Oak Brook, 100 Drury Lane, Oakbrook Terrace
Kaartjes: $ 60- $ 75
Informatie: DruryLanetheatre.com
Looptijd: 2 uur 35 minuten, inclusief één pauze
Disney bewerkte P.L. Travers' serie Mary Poppins-boeken als een film in 1964, en veranderde ze in een vrolijke musical met Julie Andrews en Dick Van Dyke, met muziek en teksten van Richard M. en Robert B. Sherman. Dat is de versie van Mary Poppins die Cameron Macintosh en Disney inspireerde om een muzikale toneelbewerking te maken. Waar de Mary Poppins van Travers onheilspellend en beangstigend konden zijn, gaf Disney/Mackintosh haar pure Nanny en de Professor weer. Het is die zachtere, vriendelijkere Mary Poppins die donderdagavond opende in het Drury Lane Theatre.
De heerszuchtige kanten van Mary verzachten was een slimme zet.
Mackintosh bewaarde slim de muzikale hits van de filmversie, waaronder Supercalifragilisticexpialidocious, Chim-Chim Cher-ee, A Spoonful of Sugar), maar voegde extra muziek en songteksten toe van George Stiles en Anthony Drewe. Het boek van Julian Fellowes gaat voorzichtig in op de problemen die worden veroorzaakt door de weigering van Mr. Banks om echt contact te maken met zijn vrouw of zijn familie, maar er is nooit enige twijfel dat Mary hem zal regelen.
De opmerkelijke uitzondering op de parmantige procedure is Playing the Game, een nummer gezongen door een groot aantal misbruikt speelgoed dat tot monsterlijke proporties is opgezwollen. Maar dat is de uitzondering op de zacht corrigerende toon die Mary Poppins zet.
De enscenering van Drury Lane van regisseur Marcia Milgrom Dodge sluit nauw aan bij de gevoeligheid van Disney. Haar cast raakt hun sporen met praktisch perfecte efficiëntie. Mary Poppins van Emilie Lynn heeft een kristalheldere sopraan- en chipper-houding. James T. Lane's vloeiende gratie en onverschillige charme zorgen voor een verlegen schattige Bert, de duizendpoot die Mary's sidekick is. Als de Birdwoman brengt Catherine Smitko een kathedraalwaardige alt naar Feed the Birds, een aantal stijgende eerbied. Ze is dubbel gecast als de opgemaakte huishoudster mevrouw Brill, wiens uitgestreken heerszucht een komisch hoogtepunt is.
Mevrouw Banks is al lang een plakkerig wicket: ze houdt van haar man, zelfs als hij een emotioneel achterhoudend seksistisch eikel is (wat vaak het geval is). Alexis J. Roston vindt de juiste balans als een vrouw wiens liefde nooit blind en vaak geërgerd is. Matthew J. Crowle's Mr. Banks geeft mooi de evolutie weer van een heer die een nieuwe koers moet varen nadat hij als kind geterroriseerd is door de vrolijk sadistische oppas Miss Andrew (Holly Stauder).
Met de kinderen gaat het ook goed. In de openingsavond vindt Jane Banks van Grier Burke (ze wisselt de rol af met Nicole Scimeca) de goede plek tussen koppig en brutaal. Michael Banks van Sebastian Merlo (Hunter DiMailig bij sommige optredens) rukt aan de harten als een seizoensfinale van This Is Us. Wanneer Michael bedroefd is omdat zijn bedompte vader niet met hem wil vliegeren, wil je Mr. Banks liever bij de revers schudden; hoe kan iemand een kind negeren met zo'n openhartig verlangen?
Er zijn een paar misstappen. Bij Dodge gaat Sawyer Smith zo ver over de top als een onhandige dienaar, dat je bang bent dat Smith het vliegende tuig van Mary Poppins zou opeisen en de sterren in zou zeilen. De gemene Miss Andrew heeft een soortgelijk bereik, met Stauder die zo vol gas geeft, Wicked Witch, dat je half verwacht dat ze de vliegende apen oproept.
Mary Poppins is altijd op zijn best geweest tijdens iedereen op het podium, geweldige solo's en geweldige productienummers. Co-choreografen Dodge en Josh Walden maken optimaal gebruik van de ademloos hectische Supercalifragilisticexpialidocious en het overweldigende extravaganza op het dak, Step in Time. De vliegsequenties van Paul Rubin zijn geweldig, maar Bert heeft de beste. Step in Time laat hem met verbluffende behendigheid over een sterrenhemel vliegen en de schoorstenen beklimmen (vertolkt als enorme stapels boeken in Kevin Depinet's storyland-set).
Die gigantische schoorsteenboeken zijn een terugkerend motief: boeken vormen de overloop aan de onderkant van de massieve leuning van de Banks (Mary's glijbaan is indrukwekkend) en omlijsten het podium naast een gigantische overvloed aan kersenbloesems. Gigantische pagina's dienen als schermen, die projectieontwerper Kevan Loney verandert in sterrenhemels, kinderkamerbehang en stoere bankinterieurs.
Mary Poppins zorgt voor de vrolijke vakantie van de teksten. Hopelijk inspireert het kinderen om het bronmateriaal op te pakken.
Catey Sullivan is een lokale freelanceschrijver.
Schrijf je in voor deNieuwsbrief voor entertainment
Bedankt voor het aanmelden!
Check je inbox voor een welkomstmail.
E-mail (verplicht) Door je aan te melden, ga je akkoord met onze Privacyverklaring en Europese gebruikers gaan akkoord met het gegevensoverdrachtbeleid. AbonnerenХуваах: