COLUMBUS. Ohio— De hipsters uit Los Angeles uit het midden van de eeuw Jimmy Bryant en Wesley Speedy West namen het instrumentale West of Samoa op in 1955. Het nummer is een intergalatische mix van Hawaiiaans staal, exotische vogelgeluiden en country-jazzgitaar.
Dit Amerika ging over eindeloze mogelijkheden.
Je gaat zo ver als de weg je brengt.
West was een flitsende steelgitarist die werd verlost uit de Ozarks, met name het landmekka van Springfield, Mo. Bryant was de oudste van 12 kinderen uit een familie van pachters in Zuid-Georgië.
Ze ontmoetten elkaar in de country-western honky tonks van L.A.'s skid row……..
…….Het Wexner Center for the Arts gaf gitarist Bill Frisell de opdracht om de muziek van Bryant en West te vertolken. De wereldpremière van Not So Fast: The Music of Speedy West en Jimmy Bryant vond zaterdagavond plaats in twee shows in het prachtige kunstencentrum op de campus van de Ohio State University.
Ik moest dit horen.
Bill Frisell, foto door Michael Wilson
Frisell werd vergezeld door een uitstekende band bestaande uit oud-medewerker Greg Leisz (Dave Alvin, meest recentelijk Vic Chesnutt's Ghetto Bells-plaat) op pedal en lapsteel, drummer Don Heffington (Emmylou Harris's Hot Band, Bob Dylan) en bassist Dennis Crouch.
Frisell glimlachte toen hij West of Samoa voorstelde.
Hij glimlachte met grote ogen alsof hij het wijlen grote Kahiki Polynesian-restaurant in Columbus of een nieuwe Trader Vic's op Sunset Strip binnenliep.
Verbeelding was cool, zei Frisell voordat hij het nummer introduceerde. Verbeelding moet in ieders hoofd zijn geweest.
Hij vroeg zich hardop af of we dat nog hebben.
Hawaii was niet eens een staat, Amerika moest de maan nog bezoeken en wat was er in godsnaam ten westen van Samoa eigenlijk? Misschien was het Speedy,
Heffington introduceerde het stuk met een space-age solo op mondharp, gevolgd door een junglebeat op pompons. Crouch relaxte met bluesy bas en Leisz trapte in met een hoelazwaai op lap steel.
Frisell speelde de country-jazz riff op de Fender Telecaster, die werd verdedigd door Bryant. [Leo Fender gaf Bryant in 1950 de nog naamloze Fender Telecaster en in 1947 had West een versterker van Fender gekocht). Frisell keek naar zijn band en bleef glimlachen.
We zijn zo sterk als onze verbeelding.
Hier is een versie van het origineel ten westen van Samoa
Bryant en West noemden me meestal lightnin'-spelers die vaste klanten werden in de wekelijkse televisieshow van Tennessee Ernie Ford. Speedy's bijnaam ligt voor de hand en Bryant bracht platen uit als Frettin' Fingers (The Lightning Guitar of Jimmy Bryant).
Frisell vertraagde zijn versies van hun instrumentals, weerspiegeld in de titel van de uitvoeringen van de avond. De ruime arrangementen pasten goed bij de expressieve maar heldere lijnen die Frisell speelde.
Frisell, 60, springt als eerste in zijn muziekvingers. Hij weet dat muziek een glorieus avontuur is. Hij speelde met Marianne Faithful, Elvis Costello en was op het Hal Wilner eerbetoon aan folkorist Harry Smith.
Ik bracht zijn Nashville-plaat uit 1997 mee voor mijn roadtrip, die alles omvat van Neil Young's One of These Days tot Hazel Dickens' Will Jesus Wash the Bloodstains From Your Hands met Frisell die een zeskoppige band van Nashville-sessiespelers leidt.
Frisell had nog nooit van Bryant en West gehoord totdat Wexner Director of Performing Arts Chuck Helm hun muziek voor hem speelde. In de programma-aantekeningen schreef Frisell: Mijn eerste indruk was: 'Man alive! Dit is krankzinnig! De snelheid, techniek….gek! Ik had nog nooit zoiets gehoord.
En belangrijker:
In muziek is er altijd iets voor je neus, net buiten je bereik. Altijd iets te doen daarna. Het houdt nooit op. Altijd een volgende stap.
Dit moet de reden zijn waarom Frisell zo lacht als hij speelt.
Mis het Bill Frisell Quartet (verschillende spelers) om 20.00 uur niet. 14 mei om RUIMTE in Evanston.
De 90 minuten durende set in de Performance Space van het Wexner Center was de ene leuke verrassing na de andere. Er was het grillige karakter van Serenade to a Frog, de sprong van Bryant's Boogie die zeker de South Central L.A. jump blues scene uit dezelfde periode weerspiegelde en zelfs Hometown Polka, waar een kind bij de late show naar riep: POLKA!
Dat hoor je niet bij de Empty Bottle.
Het Wexner Center for the Performing Arts, Columbus.
Met dank aan kunstenaar Kevin Fitzsimons en de ACE GALLERY.
Frisell en zijn band brachten de muziek van Jimmy Bryant en Speedy West op empathische wijze weer tot leven. Bryant en West waren voorstander van een carrousel van kleurrijke muziekstijlen. Tussen 1950 en 1955 speelde West, met en zonder Bryant, meer dan 6.000 opnames met 177 verschillende artiesten. Hun cv omvatte Spike Jones, Johnnie Ray, Doris Day en Frank Sinatra.
Het momentum van de wereldpremière van zaterdag zal zeker leiden tot een opname en als we allemaal geluk hebben, een heel snelle tour.
Хуваах: