Theo Epstein verdient onze eeuwige dank
Epstein is pas 46, maar hij heeft meer gedaan in zijn vakgebied dan de meeste mensen zouden kunnen doen in een dozijn levens – inclusief het beëindigen van de 108-jarige droogte van de World Series-titel van de Cubs.
We zullen Theo Epstein erg missen.
Geloof het.
De online haters zijn er natuurlijk, zwaaiend tot ziens, schreeuwend, ''Blij dat je weg bent!'' en ''Wat heb je de laatste tijd voor ons gedaan?''
Domme mensen.
De kerel kwam, hij zag, hij deed de statistieken.
En in 2016 bracht hij de Cubs hun eerste World Series-kampioenschap in 108 jaar.
Dat is op zich al een standbeeld waard. (Wat dacht je van op de hoek van Clark en Addison, een glanzender dan de beelden van Ernie of Billy of Ronnie of zelfs de beroemdste mens in de met bier doordrenkte geschiedenis van Wrigley Field, Harry Caray?)
Verwant
De erfenis van Theo Epstein als president van Cubs plaatst hem in het pantheon van sportmanagers in Chicago
Theo Epstein van welpen stopt als president van honkbaloperaties
Epstein is pas 46, maar hij heeft meer gedaan in zijn vakgebied dan de meeste mensen in een dozijn levens zouden kunnen doen.
Dat hij na negen jaar, met nog een jaar te gaan op zijn contract, terugtreedt als de president van honkbaloperaties van de Cubs, is echt geen verrassing.
Hij heeft ons al een tijdje verteld dat 10 jaar de tijd is die nodig is voor fundamentele verandering. In een decennium, zo heeft hij gesuggereerd, ben je zo ver over de sporen gegaan dat het landschap is veranderd, de rit anders is.
In de jaren sinds de kroon van 2016 waren de Cubs goed, maar niet geweldig. Wankelend, niet woest. Het is problematisch om routinematig uit het naseizoen te worden geslagen.
In 2017 werden de Cubs gerookt in de National League Championship Series door de Dodgers. In 2018 verloren ze een solo wildcard-spel van de Rockies. In 2019 haalden ze de play-offs niet. In 2020 werden ze in de wildcardronde geveegd door de Marlins.
Epsteins mojo ging. Er was geen vraag.
Maar dat verlies van dominantie kon niets veranderen aan wat eraan voorafging. Vergeet nooit dat generaties Cubs-fans naar hun graf waren gegaan, tevergeefs wachtend op de World Series-kroon die hij uiteindelijk presenteerde.
Maar het interessante aan Epstein is dat hij een gecompliceerde man is, een persoon die zijn passie en laserintelligentie kan toepassen op één enkel item, zoals teambuilding, terwijl hij toch voelt dat er meer is in de wereld, in dit leven , deze carrousel van mogelijkheden die zo snel gaat.
Kortom, hij kan zich vervelen.
Misschien is 'vervelen' niet het goede woord. Misschien is ‘ongeïnteresseerd’ dat wel.
Zijn liefde voor honkbal staat buiten kijf. Zijn vader, Leslie, een professor en romanschrijver, was oké met honkbal, maar hij was er niet gek van, net als zijn kind. Als de kleine Theo in Boston Red Sox-wedstrijden op tv wilde zien, moest hij even lang een geweldig boek lezen. Een spel van drie uur stond dus gelijk aan drie uur zwaar lezen.
Dat zal je hoofd verlichten.
En met verlichting komt zelfbewustzijn.
Epsteins meest interessante opmerkingen op zijn persconferentie dinsdag gingen over het observeren van zichzelf.
In zijn eerste zes jaar bij de Cubs maakte hij deel uit van ''enkele mooie epische dingen'', gaf hij toe.
Maar dan dit: ‘‘De afgelopen jaren waren niet zo indrukwekkend. Misschien zegt dat me dat ik er goed in ben en echt geniet van bouwen en transformeren en triomferen. Misschien ben ik niet zo goed en niet zo gemotiveerd door onderhoud, om zo te zeggen.’’
Het is duidelijk. Een persoonlijkheidstest, zoals de gedetailleerde tests die door Wonderlic Co. worden uitgevoerd voor bedrijfsleiders en soms professionele atleten, zou het duidelijk aantonen.
Epstein heeft intellectuele en emotionele stimulatie nodig.
Hij zou naar een ander team kunnen gaan en daar weer opbouwen. Dat zou leuk kunnen zijn. Per slot van rekening beëindigde hij een gecombineerde 194 jaar van wanhopig zoeken naar de Cubs en de Red Sox, met wie hij de World Series won in 2004 en 2007.
Maar laten we hopen dat hij dat niet doet. Ben er geweest, heb dat gedaan.
Ooit door het tijdschrift Boston 'Boston's Most Eligible Bachelor' genoemd, ontmoette Epstein zijn aanstaande vrouw, Marie Whitney, toen ze als student aan Harvard liefdadigheidswerk deed met daklozen. Die bedachtzaamheid, nederigheid en sociale bezorgdheid spraken hem veel meer aan dan de halfslimme, zij het mooie, jonge vrouwen die zich aan zijn bekwame voeten wierpen.
Hij en Marie reisden samen naar Zuid-Amerika nadat hij in 2005 vrijaf had genomen van de Red Sox, en ze trouwden in 2007. Ze hebben twee jonge kinderen, een zoon over wie Epstein opschept omdat hij lange golfshots maakt.
Als klein kind in New York sloeg Epstein zelf ‘bommen’ in Central Park wanneer zijn moeder softballs naar hem gooide. Soms, zo vertelde hij me eens met grote trots, kwamen er mensenmassa's bijeen om naar de kleine Theo de magnifieke te kijken.
Het is allemaal een goede lach. Een goede rit.
Hij kan zoveel als hij er maar zijn zinnen op zet. Laten we hopen dat hij de volgende keer iets heel groots kiest.
Хуваах: