'Steadfast Tin Soldier' bij Lookingglass is een charmante, grillige vakantietraktatie
Hans Christian Andersen had een grappig idee over wat een liefdesverhaal was. Neem bijvoorbeeld The Steadfast Tin Soldier. Het verhaal van een misplaatste eenbenige tinnen soldaat en de speelgoedballerina waar hij echt van houdt, bezorgde me als klein kind nachtmerries. Laten we, zonder ons over te geven aan spoilers, zeggen dat er een gruwelijk romantisch subplot in The Towering Inferno zit dat geïnspireerd zou kunnen zijn door The Steadfast Tin Soldier.
Wees gerust: Mary Zimmermans kijk op de klassieker van Andersen is geen rampenfilm. Niet in de buurt. Het is in de eerste plaats helemaal geschikt voor kinderen.
De productie in Lookingglass Theatre is innovatief en charmant en grappig en heerlijk creatief en enorm boeiend vanwege de veel te korte speelduur van 60 minuten. Als het speelgoed uit de titel en zijn kleine danseres in de asbak belanden in plaats van in het knusse poppenhuis in de kinderkamer, vertrouw er dan op dat niet alles verloren gaat voor de vurige ovens van de tijd.
‘De standvastige tinnen soldaat’
★★★ 1/2
Wanneer: tot en met 13 januari
Waar: Lookingglass Theatre in de Water Tower Water Works, 821 N. Michigan
Tickets: $45-$85
Informatie: kijkglastheater.org
Er zit geen dialoog in het door Zimmerman bedacht en geregisseerde spektakel met een vijfkoppige cast, een ingenieus scala aan poppen en een voortreffelijk bekwame houtblazers/cello/viool/pianokwartet. En er is geen dialoog nodig. Het ensemble creëert een heel huishouden van memorabele brakke kinderen, opgemaakte ouders, eigenzinnig speelgoed en onderaardse wezens.
Zimmerman speelt overal met perceptie. Wanneer de ballerina (Kasey Foster) pirouettes maakt in het poppenhuis, vult de gigantische oogbol van een kind een heel raam. Terwijl de tinnen soldaat (Alex Stein) een papieren boot door het riool stuurt, wordt hij even groot als een rat (John Gregorio) die vastbesloten is het schip te laten zinken. Als een baby onder een kerstboom speelt, zijn de cadeautjes net kraakpanden.
De cast van Zimmerman is zonder kier in zijn harnas. Als de Soldier maakt Stein een indrukwekkend geloofwaardige eenbenige, niet-gescharnierde toy-in-love, die een van de fysiek meest veeleisende rollen levert sinds 2000, toen Lawrence E. DiStasi een gigantische kakkerlak speelde in de Lookingglass-bewerking van Kafka's Metamorphosis.
Zoals de Soldier's Ballerina liefheeft, is Foster zo groot als een porseleinen pop en in staat om een heel liefdesverhaal te vertellen met een paar ongelooflijk expressieve krullen (het emotionele werk van danschoreograaf Tracy Walsh is prachtig).
Christopher Donahue's Nursemaid komt heerlijk dicht bij het stelen van de show met zijn bevende plumeau en lijden-zonder-dwazen houding. Als Foster een liefdesverhaal maakt met sierlijke balletpasjes, doet Donahue dat met visgraat met oogkleppen.
Anthony Irons springt op met jakhals-achtige dreiging als de kwaadaardige jack-in-the-box-kobold van de kinderkamer.
Irons en Gregorio spelen ook verschillende kleinere rollen - met name een duo van ondeugende jongeren wiens slo-mo-fisticuffs een komisch hoogtepunt van de productie zijn.
De poppen gemaakt door Chicago Puppet Studio behoren tot de meest expressieve wezens op het podium, geen schaduw bedoeld. Er is een baby wiens persoonlijkheid ondraaglijk verschillend is. Er is een vis - eigenlijk meerdere vissen - die sommige personages opslokt en door anderen wordt opgeslokt. De rioolrat is lief, zelfs als hij is verdronken, opgeblazen en met zijn buik omhoog.
Het verhaal sluit nauw aan bij het origineel van Andersen. Het speelgoed komt tot leven, met de Soldier en de Ballerina die verliefd worden tijdens een ongemakkelijke maar lieflijk elegante dans. Ze worden van elkaar gescheiden door de grillen van een ondeugend kind dat de Soldier op een episch avontuur uit het raam stuurt, naar de goten, in de buik van een grote vis en uiteindelijk op de familietafel.
Er zit veel humor in het verhaal van Zimmerman: de pogingen van de ballerina om te voorkomen dat de soldaat omvalt, zijn even ontroerend als amusant. De bloemblaadjes die naar beneden regenen wanneer iemand met liefde in de ogen kijkt, zijn giechelwaardig.
De kleurrijke set van Todd Rosenthal roept de weelde van de Renaissance op en de speelgoedtheaters die kinderen uit die tijd betoverden. Als de lichten aangaan, staan ze op een adventskalender ter grootte van een muur, filigrane deuren voor elke dag van december die openen op een scala aan lekkernijen. Schuifpanelen transformeren de ruimte in een speelkamer voor kinderen, met rijkelijk beschilderde achtergronden die ondergrondse riolen en stadsstraten illustreren. Ana Kuzmanic's uitbundig gedetailleerde kostuums zijn verzadigd met kleuren en versierd met levendige details.
Zelfs het orkest is in historische pruiken en kostuums.
TJ Het lichtontwerp van Gerckens wast het podium in kleur, vult de kinderkamer met warmte, de ondergrond met koude blues, de laatste scènes met vurig rood.
Het hele verhaal wordt gedragen door de grillige, sfeervolle partituur van Andre Pluess en Amanda Dehnert.
Met 60 minuten (en een topticket van $ 85) is The Steadfast Tin Soldier niet het goedkoopste uur gezinsvriendelijk entertainment dat je dit seizoen zult vinden. Het kan nog een minuut of 20 doen. Maar dat uur dat het bevat? Het is bijna perfect.
Catey Sullivan is een freelance schrijver.
Хуваах: