Plannen voor een Straight Pride in Boston herinneren ons eraan: dwepers voelen zich altijd de echte slachtoffers
ik dacht dat het een grap.
Een meme, wat online humor.
Zo komt nieuws vaak ons bewustzijn binnen. Als flitsen aan de horizon, iets gehurkt in de hoek van ons gezichtsveld. Een hoax van de Onion misschien?
Op de vierde of vijfde glimp: prima, een Straight Pride Parade, haha, laten we eens kijken.
Oh.
Het is echt.
Vriendelijk.
Een groep in Boston heeft een vergunning aangevraagd voor het houden van een Straight Pride-parade op 31 augustus. Om terug te dringen tegen Pride-parades en Pride Month, wat dit jaar belangrijker lijkt, misschien vanwege de 50e verjaardag van de Stonewall-rellen.
Gewoon een vergunning. Nog niet helemaal de Rozenparade. Maar het internet is niets anders dan een broeikas voor elk gebarsten begrip dat erin slaagt uit de aarde te steken, verwarmd door geconcentreerde aandacht en gevoed door de verspreide gelijkgestemden.
Waarom een Straight Pride Parade? Een klap tegen de Gay Pride, tegen alle ondergeschikten en degenen die hen steunen door te suggereren dat onderdrukte groepen nog steeds bestaan.
Voor hen is alles gebaseerd op identiteit en of iemand al dan niet wordt gecategoriseerd als slachtoffer of onderdrukker, schreef Straight Pride-organisator Mark Sahady op Facebook. Als je de status van slachtoffer krijgt, heb je het recht om jezelf te vieren en te verwachten dat degenen met de status van onderdrukker zich aan je gevoelens onderwerpen.
Er is hier een stukje waarheid: democraten zijn groot in identiteitspolitiek, en dat is een tweesnijdend zwaard. We kunnen uniciteit zo vaak vieren dat we de noodzaak vergeten om samen te komen over wat dan ook.
De oplossing is om overeenkomsten te vinden die iedereen omvatten. Iemand die oprecht de verenigende impuls voelde die door Straight Priders werd geparodieerd, zou zijn energie steken in het stoppen van Donald Trump om de Vierde juli-viering van ons land op te eisen en er een viering van zichzelf van te maken. 4 juli is, of was, precies het soort evenement waar de meeste Amerikanen achter konden staan.
Of ga gewoon naar je lokale Pride Parade. Onverdraagzaamheid is een schadelijke mix van angst en onwetendheid, en je kunt zien dat Straight Priders nog nooit naar een echte Pride Parade zijn geweest, want als ze dat hadden gedaan, zouden ze weten dat dit inclusieve, gezinsvriendelijke evenementen zijn. Op voorwaarde natuurlijk dat jij en je gezin niet opgaan in een poel van zelfmedelijden bij het zien van homo's.
Ik woonde bij mijn nieuwe familie in Pine Grove en Oakdale, een blok verwijderd van de Chicago Pride Parade-route. We gingen naar de optocht. Het was druk, God weet het, maar niet bedreigend. Precies het soort regenboog van de mensheid dat Straight Priders pretenderen te zoeken. Niet noodzakelijkerwijs de demonstranten, maar de menigte, bezoekers en buren. Het is leuk.
Als LGBT-demonstranten hetero's kunnen omvatten, waar klagen de Straight Priders dan over? Oh ja, hun eisen voor inclusie is een stunt, het grijpen van de mechanismen van protest en proberen ze te gebruiken om vooringenomenheid te bevorderen.
Religieus rechts ontdekte de magische truc om het genot van mensenrechten door degenen die ze haten als een schending van hun eigen vrijheid te beschouwen. Hun vrijheid om te spotten, denigreren en uitsluiten wordt betreden: Jouw huwelijk maakt mijn huwelijk kapot. Jouw opvoeding van kinderen ondermijnt het hele idee van kinderen opvoeden. Voor mij.
Straight Pride maakt de fout die alle haters maken: ze geloven dat de geminachte persoon die opstaat, hen dan naar beneden moet trekken. Dat doet het niet. Toen ik bij de krant kwam, konden we de naam van een homoseksuele partner in het overlijdensbericht van de overledene. Het was niet onze stijl. Maar de stijl veranderde, en weet je wat? Doodsbrieven wisten niet alleen stand te houden, ze bloeiden ook op. De wereld barstte niet, hij bloeide.
Je moet medelijden hebben met degenen die te dik zijn om het te krijgen. Die naar de wallen in Boston racen om de last van de hetero op zich te nemen. Wiens spiegelpaleis hun eigen merk van narcistische domheid als superioriteit beschouwt, en pogingen tot eerlijkheid tegenover lang misbruikte groepen alleen als vervolging van zichzelf zien.
Straight Pride roept die regel op over het kleine kind dat zich afvraagt waarom er wel een Moederdag en een Vaderdag is, maar geen Kinderdag. En de geduldige ouder legt dat uit: elk dag is Kinderdag. Er hoeft geen Straight Pride-parade te zijn, want we hebben al een Straight Pride World. Niet zo veel als vroeger, godzijdank, maar genoeg. Dat sommige mensen erop staan zichzelf voor schut te zetten in Boston is een bewijs in overvloed.
Хуваах: