NBC5's Rob Stafford over gezondheidsstrijd: 'Moest gewoon loslaten, heb vertrouwen'
Als journalist vertel je de verhalen van anderen en houd je die van jou privé.
Dan gebeurt het leven en vind je je verhaal relevant in het publieke debat - als voorbeeld, of als les, of misschien gewoon vanuit de behoefte om contact te maken met degenen die je eren door te lezen of te kijken.
Ik ben de ouderwetse journalist, waar je gewoon een oogje in het zeil houdt, praat over de verhalen van andere mensen, zei Rob Stafford van NBC5, die mede verankerd was in de 10, 18 en 17 uur. nieuwsuitzendingen sinds 2009 en trad in 2007 toe tot NBC5 als weekendpresentator/reporter.
Maar als anker word je een deel van het leven van mensen. En als ik zou verdwijnen voor wat ik dacht dat vier maanden zou zijn, moest ik de kijkers vertellen wat ik ging doen, zei de bekroonde journalist, die eerder werkzaam was bij Dateline NBC en CBS-2.
De 58-jarige omroeporganisatie, die in januari werd gediagnosticeerd met de zeldzame bloedziekte amyloïdose, keert maandag terug naar de stoel van waaruit hij de afgelopen zes maanden werd vermist, omdat hij een zeer openbare strijd voor zijn leven voerde tegen een ziekte waaraan minder mensen lijden. dan 2.000 Amerikanen per jaar.
Zijn reis hoefde niet openbaar te zijn. Toch koos Stafford ervoor om het zo te hebben, kijkers mee te nemen in een aangrijpende strijd die op Facebook wordt gevolgd - gekenmerkt door ups en downs, sterfelijkheid die op het spel staat, duizenden supporters die zich onderweg bij de reis voegen.
Het goede nieuws is dat ik waarschijnlijk in remissie ben. Maar ik kan het pas bevestigen als ik in september een beenmergbiopsie heb, zei hij, vrijdag aan het kletsen na een training van een uur in de sportschool.
Ik ben geen grote Facebook-man. Maar mijn vrouw moedigde me aan om het te doen, en hoe meer ik het deed, hoe meer ik me goed voelde om het te doen, zei de vader van drie kinderen: Trent, 28; Amy, 26; en Addy, 21.
Het is net alsof je een marathon loopt, en je kunt rennen met niemand aan de zijlijn die voor je wroet, of zoals blijkt, met duizenden die je aanmoedigen, zei Stafford.
Mensen hebben gezegd: 'Je bent zo moedig.' Eerlijk gezegd is het niet zo moedig om een foto van jezelf te maken en op Facebook te zetten, voegt hij er lachend aan toe. Maar het gaf mensen een beter gevoel om me met een glimlach op mijn gezicht te zien. Je zit sowieso vast in een ziekenhuis, met veel tijd aan je handen, en hoe meer ik het deed, hoe meer ik hoorde van mensen die soortgelijke verhalen hadden. En het gaf me een goed gevoel.
Stafford had om 22.00 uur afgetekend. nieuwsuitzending van 1 maart waarin aan kijkers werd aangekondigd dat hij op weg was naar de Mayo Clinic in Minnesota om een beenmergtransplantatie en chemotherapie te ondergaan om de ziekte te bestrijden.
Veel van wat er was gebeurd om hem op dat punt te brengen, zullen sommigen als een wonder beschouwen. Maar vooral vrouwen zullen niet verbaasd zijn dat Stafford zegt dat zijn standvastige vrouw van 31 jaar - die veranderingen in hem opmerkte en weigerde de aandringen van haar man te accepteren dat ze niets waren - zijn leven heeft gered.
Ik zag zijn huidskleur veranderen. Hij was gewoon niet meer in staat om zoveel buiten te doen. Hij had niet veel energie. En toen hij verkouden werd, veranderde het onmiddellijk in een ernstige luchtwegaandoening, zei zijn vrouw, Lisa Stafford.
Vaak zijn mannen in ontkenning en denken ze gewoon: 'Oh, ze reageert overdreven', zei ze. Ik drong er al heel lang bij hem op aan om zich grondig te laten fysieken, maar er is een dunne lijn tussen een zeurende vrouw zijn of pleiten voor je man. We beseffen dat we geluk hebben dat hij nog leeft.
Maar liefst 4.700 volgden Stafford op Facebook – van de Wish me luck-post van 1 maart via slecht nieuws op 29 juni (toen de transplantatie bij Mayo niet succesvol werd geacht), en vervolgens tot zijn overplaatsing naar het Rush Medical Center in juli voor een chemobehandeling die nu succes getoond.
Mijn nummers zijn waar we ze wilden hebben. Het duurde alleen langer om hier te komen, zei Stafford, en hij erkende dat maandag een even emotionele dag op het werk zal zijn als de dag dat hij het onbekende tegemoet ging. Hij krijgt het benauwd als hij zich herinnert hoe vriend en tv-vrouw Allison Rosati het nieuws opnam.
Mijn doel zal zijn: niet huilen en niet naar Allison kijken - zij is de ergste - probeer het bij elkaar te houden en mensen te laten weten hoe dankbaar ik ben, zei hij.
Ik dacht altijd dat ik de baas was en alles aan kon. Ik denk nog steeds dat ik alles aankan, maar weet dat ik geen resultaat kan garanderen. Je moet het gewoon loslaten en erop vertrouwen dat een macht die groter is dan jijzelf de baas is. Als iemand hier iets van wil afnemen, is het: 'Vroege detectie kan je leven redden. En luister naar je vrouw.'
Хуваах: