Musical ‘Charlie en de Chocoladefabriek’: Donker maar bedekt met hagelslag
Net als een chocolade-aan-de-buiten-koekje-aan-de-binnenkant van de snoepreep, is Sjakie en de Chocoladefabriek altijd een tweesnijdend zwaard geweest. Dat blijft zo in de muzikale versie van Roald Dahls klassieke kinderroman uit 1964. Het ene moment joelt het publiek vrolijk en masse door een jodelende meezinger. De volgende, de belangrijkste jodeler op het podium is naar een rij met bijl zwaaiende Oompa Loompa's gestuurd die de taak hebben hem in fudge-nuggets te snijden. Charlie is altijd een verhaal geweest van gelijke delen marsepein en moord.
Gemaakt door boekschrijver David Greig, componist en tekstschrijver Marc Shaiman en tekstschrijver Scott Wittman (met liedjes uit de filmversie van 1971 door Leslie Bricusse en Anthony Newley), kronkelt Charlie and the Chocolate Factory door de dualiteit naar zoet effect.
Laten we naar de Oompa Loompa's springen, zullen we? Het zijn lastige zaken. In het boek worden ze beschreven als pygmeeën uit het diepste Afrika. In de film uit 1971 (met in de hoofdrol Gene Wilder als snoepman Willy Wonka), zijn het kleine mensen met gezichten in de tint van Flaming Cheetos, zes maanden na hun houdbaarheidsdatum. In de film uit 2005 (met Johnny Depp als Willy) werden de Oompa Loompa's allemaal gespeeld door één acteur.
'Sjakie en de chocoladefabriek'
1⁄2
Wanneer: tot en met 21 oktober
Waar: Oriental Theatre, 24 W. Randolph
Kaartjes: $27 – $95
Info: BroadwayinChicago.com
Looptijd: 2 uur en 30 minuten, inclusief één pauze
Geen van deze opties zou werken in een hedendaagse musical. Betreed poppenontwerper Basil Twist, wiens poppenkoorlijn van Oompa Loompas de show stopt, vrolijk zingend oompa loompa doompety doo terwijl hij zwaait met hakmessen en sportieve grijns die veranderen in manische rictuses terwijl ze zien hoe stoute kinderen gruwelijke doelen ontmoeten. Zoals veel van de musical geregisseerd door Jack O'Brien, zijn de Oompa Loompa's echt grappig, echt verontrustend en echt goede dansers. Dansen maken voor mensen is al moeilijk genoeg. Kom je met een volledig tapnummer voor poppen? Krediet choreograaf Joshua Bergasse voor het vakkundig managen van beide.
Charlie op het podium bestaat uit twee delen: De eerste act vindt plaats buiten de fabrieksmuren, als we Charlie ontmoeten (Henry Boshart openingsavond, Collin Jeffery en Rueby Wood bij afwisselende optredens) en de kinderen die vereerd zullen worden met een persoonlijke snoepfabriek tour door de geweldige Willy Wonka (Noah Weisberg). Na de pauze zijn we in Wonka's wereld en zien we jonge kinderen vallen als personages in een roman van Stephen King. Hoewel het fabrieksinterieur van Wonka een beetje een teleurstelling is (het video- en projectieontwerp van Jeff Sugg overweldigen de set van Mark Thompson), is het goed genoeg om dingen in beweging te houden.
De cast van O'Brien is geweldig. Willy Wonka van Weisberg is geen aardige man, althans niet voor de eerste ongeveer 2,25 uur van de 2,5 uur durende musical. Hij is zich niet bewust van Charlies bittere armoede. Hij is onverstoorbaar als de huidkleurige inwendige organen van een klein meisje over de fabrieksvloer spetteren. Hij vindt het heerlijk om zijn bezoekers te martelen met elektrische schokken. Zelfs als Wonka in de laatste scène een beetje zachter wordt, is hij meer Joker dan de kerstman. Wat precies klopt.
Maar het is de argeloze minzaamheid van Boshart als Charlie die de productie verankert. Hij is schattig, hij kan zingen met de intensiteit van een chocoladereep van 120 procent pure cacao en hij glijdt nooit uit in stroop. Je steunt hem de hele tijd. Met de andere kinderen gaat het ook goed.
Als de voortdurend gezwollen Augustus Gloop lijkt Matt Wood heel goed in staat om - volgens het nummer - onbewust te snacken aan de familietekkel. Brynn Williams maakt van de kauwgom smakkende Violet Beauregarde een door roem geobsedeerde koningin van pop celebutante wiens hele leven het ergste belichaamt van een wereld waar Heidi Montag een begrip kan worden. Jessica Cohen geeft de heerszuchtige Veruca Salt-tinten van de Russische turnster Svetlana Khorkina, na de Olympische Spelen van 2004. En als Mike Teavee is Daniel Quadrino een ontluikende sociopaat die meer thuis is in virtual reality dan in de realiteit.
Charlies wereld is somber maar vol liefde. Zijn vader is dood. Zijn familie leeft van rotte groenten. Opa Joe (James Young, pittig en leuk in zijn Zelig-achtige herinneringen aan gevechten in Gettysburg en Little Big Horn, naast andere heldendaden) is al 40 jaar niet uit zijn bed geweest. Zijn moeder (Amanda Rose, wiens warme stem en van binnenuit verlichte aanwezigheid moederliefde belichaamt) werkt in een fabriek. Maar de Buckets houden enorm veel van elkaar, en dat geeft het verhaal een enorm hart.
De muziek van Shaiman vindt de juiste balans terwijl de partituur verandert van dulcet (A Letter from Charlie Bucket), naar Golden Era MTV (Queen of Pop) naar kakofone thrasher (Vidiots). Wanneer Weisberg's Wonka uitbreekt in Candyland, is het effect zachtjes betoverend.
Het ontwerpteam van O'Brien doet prachtig werk. Thompson, die zowel kostuums als decorontwerp doet, kleedt de Buckets in aardetinten; de Salts zijn allemaal hoekige, plakkerige glitters die bewijzen dat geld geen smaak kan kopen. Het perskorps (ja, er is een perskorps) is in zwart-wit met rode accenten.
Deze Charlie is een waarschuwend verhaal en een avontuurlijk avontuur. En het zal je laten wensen dat iemand de ongelooflijke lekkernijen zou uitvinden die het merk Wonka geweldig maken. En misschien een op Wonka geïnspireerde school openen voor grotesk ongepaste kinderen.
Хуваах: