Het 'metaverse'-plan van Mark Zuckerberg kan met tal van valkuilen worden geconfronteerd
Hij heeft beloofd: 'Je zult bijna alles kunnen doen wat je maar kunt bedenken.' Maar dat is misschien niet zo'n geweldig idee. Het is net zo gemakkelijk om dystopische nadelen voor te stellen.
Toen Mark Zuckerberg ambitieuze plannen aankondigde om de metaverse te bouwen - een virtual reality-constructie die bedoeld is om het internet te verdringen, het virtuele leven met het echte leven te laten samensmelten en eindeloze nieuwe speeltuinen voor iedereen te creëren - beloofde hij: je gaat bijna alles kunnen doen wat je kunt stel je voor.
Dat is misschien niet zo'n geweldig idee.
Zuckerberg, CEO van het bedrijf dat voorheen bekend stond als Facebook, noemde het zelfs Meta om het belang van de inspanning te onderstrepen. Hij vond het heerlijk om met je vrienden naar virtuele concerten te kunnen gaan, te schermen met hologrammen van Olympische atleten en deel te nemen aan mixed-reality zakelijke bijeenkomsten waarbij sommige deelnemers fysiek aanwezig zijn, terwijl anderen vanuit de metaverse binnenstralen als cartoonachtige avatars.
Maar het is net zo gemakkelijk om dystopische nadelen voor te stellen.
Stel dat de metaverse ook een veel grotere, maar persoonlijkere versie mogelijk maakt van de intimidatie en haat waarmee Facebook op het internet van vandaag traag is om te gaan?
Of belanden ze bij dezelfde grote technologiebedrijven die hebben geprobeerd het huidige internet te controleren en dienen als poortwachters voor de virtual reality-editie?
Of evolueert naar een enorme verzameling virtuele gated communities waar elke bezoeker constant wordt gemonitord, geanalyseerd en bestookt met advertenties?
Of ziet af van elke poging om de vrijheid van de gebruiker in te perken, zodat oplichters, mensenhandelaren en cyberbendes ongestraft misdaden kunnen plegen?
Stel je een online trollencampagne voor - maar een waarin het spervuur van vervelende woorden die je op sociale media zou kunnen zien, in plaats daarvan een groep boze avatars is die tegen je schreeuwen, met als enige ontsnapping om de machine uit te schakelen, zei Amie Stepanovich, uitvoerend directeur van Silicium strijkijzers aan de Universiteit van Colorado.
We benaderen dat anders - iemand laten schreeuwen tegen ons dan dat iemand naar ons typt, zei ze. Er is een mogelijkheid dat die schade echt wordt opgevoerd.
Dat is een reden waarom Meta misschien niet de beste instelling is om ons naar de metaverse te leiden, volgens Philip Rosedale, oprichter van de virtuele ontsnapping Second Life, die 15 jaar geleden een internetrage was en nog steeds honderdduizenden online inwoners aantrekt.
Het gevaar is het creëren van online openbare ruimtes die alleen een gepolariseerde, homogene groep mensen aanspreken, zei Rosedale, die Meta's vlaggenschip VR-product Horizon beschrijft als gevuld met vermoedelijk mannelijke deelnemers en een pesterige toon. In een veiligheidstutorial heeft Meta Horizon-gebruikers geadviseerd om mede-avatars vriendelijk te behandelen en tips te geven voor het blokkeren, dempen of rapporteren van degenen die dat niet doen.
Maar Rosedale zei dat er meer nodig is dan alleen een schoolpleinmonitor om een situatie te vermijden die de luidste schreeuwers beloont.
Godzijdank komt er niemand naar dat feest, zei hij. We gaan de menselijke creatieve motor niet naar die sfeer verplaatsen.
Een beter doel, zei Rosedale, zou zijn om systemen te creëren die gastvrij en flexibel genoeg zijn om mensen die elkaar niet kennen in staat te stellen zo goed met elkaar om te gaan als op een echte plek als Central Park in New York.
Een deel daarvan zou kunnen steunen op systemen die iemand helpen een goede reputatie op te bouwen en een netwerk van vertrouwde kennissen die ze over verschillende werelden kunnen dragen, zei hij. In de huidige webomgeving hebben dergelijke reputatiesystemen een gemengd record in het terugdringen van giftig gedrag.
Het is niet duidelijk hoe lang het duurt voordat Meta - of iemand anders die in de metaverse investeert - over dergelijke problemen nadenkt. Technische giganten van Microsoft en Apple tot makers van videogames zijn nog steeds grotendeels gefocust op het debatteren over het sanitair van de metaverse.
Om de metaverse te laten werken, zeggen sommige ontwikkelaars dat ze een reeks industriestandaarden moeten vormen die vergelijkbaar zijn met die rond HTML, de open opmaaktaal die sinds de jaren negentig wordt gebruikt om websites te structureren.
Daar denk je niet aan als je naar een website gaat, zegt Richard Kerris, die het Omniverse-platform voor grafische chipmaker Nvidia leidt. Je klikt gewoon op de link. We komen op hetzelfde punt in de metaverse waar je, als je van de ene naar de andere wereld gaat en dingen ervaart, niet hoeft na te denken over: 'Heb ik de juiste opstelling?'
Nvidia's visie op een open standaard omvat een structuur voor 3D-werelden die is gebouwd door filmstudio Pixar, die ook door Apple wordt gebruikt. Een van de fundamentele vragen die worden opgelost, is hoe de natuurkunde in de metaverse zal werken - zal virtuele zwaartekracht ervoor zorgen dat iemands glas in stukken breekt als ze het laten vallen? Zullen die regels veranderen als je van plaats naar plaats gaat?
Grotere meningsverschillen zullen zich concentreren op vragen over privacy en identiteit, zei Timoni West, vice-president van augmented en virtual reality voor Unity Technologies, dat een motor bouwt voor videogamewerelden.
Sommige dingen kunnen delen, maar andere dingen niet delen, is belangrijk als je kunst in een virtueel huis laat zien, maar de details van je agenda niet wilt delen, zei ze. Er is een hele reeks toestemmingslagen voor digitale ruimtes die internet zou kunnen vermijden, maar je moet dit hele ding echt laten werken.
Sommige metaverse enthousiastelingen die al jaren aan het concept werken, verwelkomen de schijnwerpers die nieuwsgierige nieuwkomers zouden kunnen aantrekken. Maar ze willen er ook voor zorgen dat Meta hun visie op hoe dit nieuwe internet wordt gebouwd niet verpest.
De open metaverse is gemaakt en eigendom van ons allemaal, zei Ryan Gill, oprichter en CEO van de op metaverse gerichte startup Crucible. De metaverse die Mark Zuckerberg en zijn bedrijf willen, wordt door iedereen gecreëerd, maar is eigendom van hen.
Gill zei dat de grote plons van Meta een reactie is op ideeën die circuleren in basisgemeenschappen van ontwikkelaars, gecentreerd rond gedecentraliseerde technologieën zoals blockchain en niet-vervangbare tokens, of NFT's, die mensen kunnen helpen bij het vaststellen en beschermen van hun online identiteit en referenties.
Centraal in deze tech-beweging, bijgenaamd Web 3, voor een derde golf van internetinnovatie, is dat wat mensen creëren in deze online communities van hen is, een verschuiving weg van het Big Tech-model van het verzamelen van energie en aandacht en het optimaliseren ervan voor koopgedrag , zei Gill.
Evan Greer, een activist bij Fight for the Future, zei dat het gemakkelijk is om de Meta-aankondiging van Facebook te zien als een cynische poging om afstand te nemen van alle schandalen waarmee het bedrijf wordt geconfronteerd. Maar ze zegt dat Meta's push eigenlijk nog enger is.
Dit is Mark Zuckerberg die zijn eindspel onthult, dat niet alleen is om het internet van vandaag te domineren, maar om het internet dat we aan onze kinderen en de kinderen van onze kinderen overlaten, te controleren en te definiëren, zei ze.
Het bedrijf stopte onlangs met het gebruik van gezichtsherkenning op zijn Facebook-app. Maar metaverse gadgets zijn gebaseerd op nieuwe vormen van het volgen van de gangen, lichaamsbewegingen en uitdrukkingen van mensen om hun avatars te animeren met echte emoties.
En met Facebook en Microsoft die metaverse apps pitchen als belangrijke werkinstrumenten, is er het potentieel voor nog meer invasieve monitoring en uitputting van de werkplek.
Activisten roepen de Verenigde Staten op om een nationale digitale privacywet goed te keuren die niet alleen van toepassing is op de huidige platforms zoals Facebook, maar ook op de platforms die mogelijk in de metaverse bestaan.
Afgezien van enkele van dergelijke wetten in staten als Illinois en Californië, blijven feitelijke online privacywetten echter zeldzaam in de Verenigde Staten.
Хуваах: