‘Boek van Mormon’ blijft trouw aan vorm — en dat is maar goed ook
Hoe politiek incorrect/mogelijk aanstootgevend is Het Boek van Mormon? Laten we dat beantwoorden met een andere vraag. Weet je nog die advertentiecampagne van 2012 waarin Gwyneth Paltrow en Sarah Jessica Parker strepen op hun gezicht smeerden en I Am Africa uitriepen? Het Boek van Mormon laat die campagne eruitzien als het toppunt van alle wakkerheid.
‘Het Boek van Mormon’
★★★★
Wanneer: tot en met 2 december
Waar: Oriental Theatre, 24 W. Randolph
Kaarten: $ 40 - $ 150
Informatie: Broadwayinchicago.com
Er is de overmoed van de kathedraal nodig om te geloven dat je in een andere cultuur moet walsen en haar mensen moet redden door hen ervan te overtuigen dat Jezus hun hun eigen planeet zal geven nadat ze dood zijn en dat God trouwens in 1978 van gedachten veranderde over zwarte mensen. Dus gaat de bekering in Trey Parker, Robert Lopez en Matt Stone's The Book of Mormon. Regisseurs Parker en Casey Nicholaw hebben de ordinaire, profane potentie van de negenvoudig Tony-winnaar niet gedimd. In het verhaal van mormoonse missionarissen die zielen proberen te redden in Oeganda, is niets heilig en bijna alles is grappig. Wees gewaarschuwd: als je iemand bent die blancheert over grappen over man-op-kikker-seks, blijf dan thuis.
Zeven jaar na zijn debuut behoudt Het Boek van Mormon zijn oorspronkelijke glorie. De cast is net zo groot als op Broadway. De uitgebreide set van Scott Pask beweegt van Mission Control in Salt Lake City naar een dorp in Oeganda als een goed geoliede machine (houd er rekening mee dat de hut in Oeganda de architectuur nabootst van de massieve Mormoonse tempelarchitectuur die de set omlijst). De bewoners van de hel in Spooky Hell Dream zijn allemaal goed voor: Genghis Khan. Hitier. Mensen die koffie drinken.
De kostuums van Ann Roth bevatten nog steeds veel zazzle (vooral wanneer zonde centraal staat) en meer dan een paar belachelijk toepasselijke verwijzingen naar The Lion King. De partituur, onder het orkest van dirigent Andrew Graham, klinkt weelderig en vol.
Maar het hart (en er is er een) van Het Boek van Mormon blijft in de levering van zijn verhaal, met name in de knappe jonge supermormoonse ouderling Kevin Price (Kevin Clay) en zijn lompe, onhandige, behoeftige/nerdy zendingspartner, ouderling Arnold Cunningham (Conner Peirson). Elder Price is de Mormoonse versie van Homecoming King. Ouderling Cunningham is die man die niet eens gekozen kon worden tot assistent-penningmeester van de junior varsity A.V. club.
De plot volgt hun omkeringen in het lot, waarbij ouderling Price uiteindelijk zijn kom-tot-Jezus-moment heeft waarin Christus hem iets noemt dat we hier niet met een goed geweten volledig kunnen citeren. Clay is ideaal als ouderling Price, voeten stevig geplant, handen in vastberaden vuisten, kin uitdagend omhoog, de bejeezez verkopend uit I Believe. Het volkslied is ontroerend omdat Clay er zo'n onmiskenbare oprechtheid aan geeft. Ouderling Cunningham wordt ondertussen een held dankzij zijn gave om te liegen, ik bedoel, zijn fantasie te gebruiken.
Het Boek van Mormon gaat specifiek over het Boek van Mormon, maar het is vrij duidelijk dat de musical veel meer becommentarieert dan overtuigingen die specifiek zijn voor Mormonen. Ouderling Cunningham vat het brutaal en bondig samen: christenen hebben twee boeken. Joden hebben er een. Mormonen krijgen er drie. De Bijbel is als de originele Star Wars-trilogie, legt hij uit: The Book of Mormon is Return of the Jedi.
Ouderling Cunningham van Peirson is geweldig, of hij het nu heeft over de Death Star van Lamanites of met grote ogen kijkt naar Nabulungi (een met klaroen geuite Kayla Pecchioni), de jonge vrouw die zijn eerste doop wordt. Iedereen die ooit als laatste werd gekozen voor kickball (of wat dan ook, eigenlijk) zal verwant zijn met ouderling Cunningham.
Het Boek van Mormon is beslist niet een boek voor alle mensen. Maar zijn wellust is nooit zonder punt. Het is grof en grof en bruist van stereotypen, van de blondharige Jezus met blauwe ogen tot de krijgsheer met een reflecterende zonnebril en een machinegeweer. En kijk. Moet je je een beetje schuldig voelen als je lacht? Je kunt je altijd bekeren na de show.
Catey Sullivan is een lokale freelanceschrijver.
Bijlagen gebied
Хуваах: