Vergeet de verkiezingen voor nu en overweeg de rups van de wolharige beren, die zich een weg baant naar een veilige winterhaven
De gestreepte wolharige berenrups die we rond Chicago zien, is de larve van de Isabella-tijgermot. Hij dwaalt rond op zoek naar een plek om te overwinteren. En de 'wol' is voor de verdediging.
Waar gaat de wollige beer heen?
Ik ben vast niet de enige die het wil weten.
Als ik maar meer tijd had, zou ik kunnen wachten en toekijken tot het zover is.
Maar er is nu geen tijd om naar rupsen te kijken, zelfs niet naar schattige pluizige rupsen met zwarte en oranje strepen.
Het leiderschap van onze natie staat op het spel en ik moet opletten.
Toch lijkt de wollige beer tegenwoordig overal te zijn waar ik kijk, doelbewust, zo niet haastig, zich een weg baant.
Ik vind ze op de trottoirs en fietspaden in mijn buurt en op de getrapte cementrotsen die de kustlijn van Lake Michigan plaveien.
Het lijkt laat voor deze migratie. Zou de wollige beer al niet op zijn bestemming moeten zijn?
De wollige beren die in de richting van het meer kruipen, verbazen me het meest. Ik vrees dat daar niets goeds van kan komen. De wollige beer zwemt zeker niet, en ik betwijfel of hij op zoek is naar een slok water.
De verleiding is groot om in te grijpen, om de wollige beer te misleiden om op een stok te kruipen en hem terug te brengen naar het hoge gras waar hij niet zal verdrinken of platgedrukt worden onder een fietsband of iemands Skechers.
Maar ik wil me niet bemoeien met moeder natuur.
We moeten erop vertrouwen dat de wollige beer weet waar hij heen gaat, ook al weten we dat niet, toch?
Rechts?
Hier zou je verwachten dat ik van de wollige beer een metafoor maak voor de verkiezing of de koers van ons land.
Maar dit is geen metafoor. Dit is een omleiding.
Ik zou weer over de verkiezingen kunnen schrijven, maar dan zou ik mijn bloeddruk verhogen of, erger nog, uw bloeddruk verhogen.
Daar zal later tijd voor zijn.
In plaats daarvan probeer ik je aandacht af te leiden van je angst voor wollige berenrupsen. Maar waarom zij in het bijzonder?
Het is makkelijk.
Probeer wollige beer drie keer snel hardop te zeggen.
Wollige beer. Wollige beer. Wollige beer.
Zien?
Voelt dat niet beter?
Geen extra kosten.
Maar ik heb nog steeds geen antwoord op de vraag: waar gaat de wollige beer heen?
Daarvoor wendde ik me tot Allen Lawrance, associate conservator entomologie van het Peggy Notebaert Natuurmuseum.
Eerst een bekentenis: ik dacht dat rupsen van wollige beren in monarchvlinders veranderden.
Dom, besef ik nu. Ik weet niet waar ik dat idee vandaan heb, de kleuring misschien.
Eigenlijk is de gestreepte wolharige berenrups die we vaak zien rond Chicago de larvale vorm van de nogal onopvallende Isabella-tijgermot - Pyrrharctia isabella tot de wetenschappelijk ingestelde, wat ik duidelijk niet ben.
Maar voordat het een Isabella-tijgermot kan worden, moet de wollige beer een plek vinden om de winter te overleven.
Daarom zien we hem in deze tijd van het jaar vaak in beweging, rondzwervend op zoek naar een plek om veilig te overwinteren tot de lente.
Uiteindelijk zal het een beschutte plek zoeken onder dode plantenresten of in een rotsspleet om neer te hurken.
Zoals Lawrance uitlegt, zijn de wollige beren al een tijdje aan het kauwen ter voorbereiding op dit moment. Ze eten de meeste soorten planten. Dan komt er een hormoon in werking dat hen vertelt dat het feest voorbij is en dat ze in beweging moeten komen.
Ze lopen een tijdje vast, zei Lawrance.
Er zijn verschillende theorieën om dit dwaalgedrag te verklaren. Degene die ik het leukst vind, is dat ze proberen weg te komen van hun kak.
Omdat ze veel eten, poepen wollige beren ook veel, waarmee roofdieren hun locatie kunnen volgen. Dus in plaats van de winter door te brengen in de buurt van waar ze de wollige beer doo-doo hebben laten vallen, gaan ze op pad.
Kijk, het is een wetenschappelijke theorie.
Lawrance weet niet zeker waarom ze zo dicht bij het water zouden ronddwalen, maar suggereert dat ze misschien gewoon verdwaald zijn. Als dat zo is, zegt hij, zullen ze ofwel een spleet vinden om de winter door te brengen, of ze zullen niet, onze wereld heeft geen tekort aan rupsen van wollige beren.
In tegenstelling tot sommige andere motten en vlinders, vormt de wollige beer pas in de lente een cocon en overwintert hij als rups.
Om de kou te overleven, produceert het een chemische stof die dient als een natuurlijk antivriesmiddel. De wazigheid van de wollige beer, die ik aanzag als een manier om warm te blijven, dient eigenlijk meer als een verdedigingsmechanisme, zei Lawrance.
Voordat je je eigen verdedigingsmechanismen activeert of antivries nodig hebt, raad ik aan om afstand te nemen van je televisie en computer. De verkiezingsstrijd zal er nog zijn als je terugkomt.
Ga naar buiten. Gaan wandelen. Maar wees voorzichtig waar je stapt.
Het leven van de wollige beer hangt af van zijn bestemming. En op dit moment is de bestemming praktisch binnen bereik.
Хуваах: