'Toy Story 4', een Pixar-vervolg dat net zo geweldig is als de andere, speelt voor altijd
Woody, Buzz en hun angstige nieuwe vriend Forky houden de franchise sterk met hilarische slapstick en ontroerende levenslessen.
Als je een kind was in de bloei van je speelgoedspeeljaren toen de originele Toy Story in 1995 werd uitgebracht, ben je oud genoeg om zelf kleintjes te hebben - en als je dat doet, wed ik dat ze dat ook zullen doen. hou net zoveel van Toy Story 4 als bijna iedereen van ons heeft genoten van elke inzending in deze tijdloze, betoverende, generatie-omspannende franchise.
Dit zijn kinderfilms voor volwassenen, volwassen films voor kinderen, instant animatieklassiekers rijk aan materiaal en karakter en levendige beelden.
Hier is het goede nieuws: de vierde inzending is een waardige toevoeging aan de Toy Story-bibliotheek, brengt enkele van de meest geliefde personages in de geschiedenis van animatiefilm terug en laat ons kennismaken met een fantastisch vermakelijk nieuw stel speelgoed - sommige schattig en knuffelbaar , waarvan sommige meer doen denken aan een bepaald type griezelige, ouderwetse pop die meestal te zien is in horrorfilms met een R-rating.
Disney • Pixar presenteert een film geregisseerd door Josh Cooley en geschreven door Andrew Stanton en Stephany Folsom. Geschatte G. Looptijd: 100 minuten. Opent donderdag in lokale theaters.
Kun je geloven dat het bijna een decennium geleden is sinds Toy Story 3 uit 2010, een van de geweldige drie-quels aller tijden?
Toch zijn de jaren aardig geweest voor Sheriff Woody (Tom Hanks), Buzz Lightyear (Tim Allen) en Co., terwijl ze speelgoed waren en zo. (Niet dat speelgoed niet gekneusd en gehavend en verscheurd kan worden en voor dood kan worden achtergelaten.)
Geregisseerd met een vastberaden aanraking door Josh Cooley, begint Toy Story 4 met een flashback-scène die bepaalde belangrijke gebeurtenissen instelt om te volgen, en vestigt zich vervolgens in het heden, met Woody, Buzz, Jessie (Joan Cusack), Rex (Wallace Shawn ) en een groot aantal andere steunpilaren die comfortabel genesteld zijn met Bonnie (Madeleine McGraw), die Andy een paar jaar geleden met het speelgoed schonk.
Ah, maar de dingen zijn veranderd. De ooit super populaire Woody is niet langer een favoriet van Bonnie, en wordt regelmatig in de slaapkamerkast achtergelaten met de andere ook-rans die komen spelen.
Verdere complicerende zaken: Bonnie keert terug naar huis van haar eerste dag op de kleuterschool en heeft een nieuwe vriend gemaakt. Ik bedoel, ze MAAKTE eigenlijk een nieuwe vriend: Forky (Tony Hale), een plastic spork-gereedschap met een oog dat veel groter is dan het andere, pijpenragers en stukjes ijslollystokjes voor de voeten.
Je gaat van Forky houden. Hij is nogal dope - in het begin wil hij alleen maar terugkeren naar de vuilnisbak waar hij vandaan kwam - maar hij komt ook het bewustzijn binnen als een wezen in een existentiële crisis, in een poging erachter te komen wie hij is en welk doel hij heeft in de groots geheel van dingen. Over het algemeen is hij gewoon een goede vent. Of vork. Spoor. Speelgoed. Je weet wat ik bedoel.
(Ik geef het toe: toen ik voor het eerst van deze Forky hoorde, dacht ik dat het klonk als iets uit een Ui-kop. Wat stom van me. Dit is Pixar; natuurlijk hebben ze een manier bedacht om Forky een vertederend, lief karakter.)
Wanneer Bonnie en haar ouders op een roadtrip in de nazomer gaan, maakt Bonnie zich het meest zorgen over haar nieuwe beste vriend, Forky, maar Woody, Buzz en de bende liften ook mee.
(We waren ongeveer halverwege het avontuur toen een relatief eenvoudige opname bijna adembenemend was. In het grotere verhaal was het niets - slechts een paar seconden aan beelden, die ons kennis lieten maken met een stuk hoofdstraat in een resort / vakantiestad Maar mijn hemel, de aandacht voor detail, van de schaduwen tot het vleugje briesje dat het gebladerte zachtjes beweegt naar de natuurlijke houtnerven. We hebben dit soort schoonheid van de Pixar-animatiegenieën nu al bijna drie decennia gezien , maar het is nog steeds iets om te zien op het grote scherm.)
Wanneer Forky van de familie wordt gescheiden, begint Woody aan een heroïsche missie om hem te vinden en terug te brengen naar Bonnie. Dit geeft Woody en Forky tijd om een band te smeden, en leidt er uiteindelijk toe dat Woody zijn lang verloren gewaande vriend Bo Peep vindt ( Annie Potts), die het leven leeft als een verloren stuk speelgoed nadat ze is ontsnapt uit de muffe muren van de antiekwinkel van de stad.
Over die antiekwinkel. Het is de setting voor een aantal echt huiveringwekkende escapades, aangezien het wordt bevolkt door ene Gabby-Gabby (Christina Hendricks), een personage dat duidelijk is geïnspireerd door die Chatty Cathy-poppen die door Mattel in de jaren vijftig en zestig werden verkocht. Eeh, die poppen waren altijd nogal verontrustend.
Gabby-Gabby werd geboren met een defecte voicebox en heeft haar zinnen gezet op het stelen van Woody's - en ze heeft vier spookachtige handlangers van het buikspreker-poptype als spier om dit te helpen realiseren.
Verdomme, Toy Story 4! Het wordt een beetje donker voor ons.
Aan de veel, veel lichtere en heldere kant zijn Keegan-Michael Key en Jordan Peele hilarisch als Ducky en Bunny, een paar carnavalknuffels die al jaren aan de muur van een arcadespel zijn vastgemaakt en ervan dromen om op een dag te ontsnappen, en Keanu Reeves vermoordt het als ene Duke Caboom, een Canadees waaghalsspeeltje compleet met motor en Fu Manchu, die wordt achtervolgd door afgewezen te worden door zijn kind omdat Duke de onmogelijke belofte van zijn tv-commercial niet waarmaakte.
Gevuld met gelach en perfect gechoreografeerde slapstick-avonturen, weet Toy Story 4 ook precies wanneer je de levenslessen moet invoegen en wanneer je die momenten moet bezorgen die gegarandeerd een brok in je keel zullen veroorzaken.
Als deze film je niet raakt, zou je zo levenloos moeten zijn als het speelgoed doet alsof het is als er mensen in de buurt zijn.
Хуваах: