Soms kijkt de grootste speler aller tijden helemaal alleen op 'The Last Dance'
Er zijn kosten verbonden aan het zijn van Michael Jordan. Dat komt heel duidelijk naar voren in de documentaire van ESPN.
Hoe alleen lijkt Michael Jordan soms. Alleen met zijn herinneringen, zijn prestaties, zijn minachting en zijn privéoorlogen.
Dat was zeker niet de bedoeling van The Last Dance, '' ESPN's documentaire over Jordan's Bulls, maar het is er niettemin. Misschien draagt de grimmige opzet van de interviewsessies bij aan de perceptie van isolement - Jordan zittend in een stoel, een cocktail aan zijn zijde, pratend over de dingen die jaren geleden zijn gebeurd. Soms wordt hij ingegeven door een gedempte vraag van achter de camera, maar afgezien daarvan in die segmenten, is het alleen zijn stem en zijn gedachten. Hij probeert zichzelf, zijn concurrentievermogen en zijn soms wrede gedrag tegenover teamgenoten uit te leggen. Ten minste één keer is hij tot tranen toe.
Zo heb ik het spel gespeeld'', zegt hij aan het einde van aflevering 7 . Dat was mijn mentaliteit. Als je niet op die manier wilt spelen, speel dan niet op die manier.
Pauze,'' zegt hij, stikkend en roepend om te stoppen met opnemen.
Dit is niet de openingsscène van Citizen Kane.'' Er is geen Charles Foster Kane die Rosebud uitspreekt'', maar soms . . . soms kijkt de grootste, beroemdste en rijkste basketballer aller tijden helemaal alleen in The Last Dance.’’
Er zijn kosten verbonden aan het zijn van Michael Jordan. Dat komt heel duidelijk naar voren in de documentaire. Er moet een prijs worden betaald als je zes NBA-titels en zes NBA Finals MVP-awards wilt winnen. Jordan zag het zeker zo. Hij was meedogenloos tegenover teamgenoten die volgens hem niet naar hun potentieel speelden, wat betekende dat er een prijs moest worden betaald voor iedereen die een Bulls-uniform aantrok. Hij was harteloos tegen sommige teamgenoten om wat geen duidelijke reden leek. Zeker geen goede reden.
Verwant
Uit het archief: Aflevering 7 en 8 van ‘The Last Dance’ herbeleven
George Karl ontdekt dat zelfs niets doen Michael Jordan kan motiveren
Voormalig Bull Will Perdue praat over Michael Jordan en sukkels
Nu, 22 jaar na het laatste kampioenschap, kijk je naar een 57-jarige Jordan. Je vraagt niet of het het waard was, maar je kijkt naar hem en denkt dat je de kosten ervan ziet. Hij draagt nog steeds iets van dezelfde woede, dezelfde wrok, dezelfde minachting. Misschien begrijpt de wereld niet wat er nodig is om te winnen. Dat is ook in zijn gezicht ingebed. Maar ergens daarbinnen, ergens waar die tranen vandaan kwamen, lijkt hij het niet leuk te vinden dat hij hem als ongevoelig beschouwt. Is dat zijn merk dat spreekt of hij? Ik denk dat hij het is. Naarmate we ouder worden, kijken we met spijt op sommige dingen terug.
Maar zijn zijn voormalige teamgenoten zijn goede vrienden? Die band heb ik tijdens The Last Dance helemaal niet gevoeld.’’ Die band is er tussen Jordan en een paar medialeden. Vreemd.
Er zit een vleugje Bob Knight in een deel hiervan, zonder de schande. Is de winnaar geen excuus voor de middelen? Dat is wat de verdedigers van Knight zouden zeggen wanneer iemand de slechte behandeling van Indiana-spelers door de coach ter sprake bracht. Waren de drie NCAA-titels het waard? Was Jordan's onaangenaamheid de titels van de Bulls waard? Zeker, maar dat neemt de onaangenaamheden niet weg.
Knight stond erom bekend jarenlang de communicatie met bepaalde vrienden af te snijden, soms zonder aanwijsbare reden. Er is iets van dat met Jordan, die acht jaar geleden tv-analist Charles Barkley, een van zijn beste vrienden, verbannen had voor het bekritiseren van zijn werk als eigenaar van de toenmalige Bobcats. Barkley heeft nog steeds last van de splitsing.
Luister, als je beroemd bent, en Michael was op een gegeven moment de beroemdste persoon ter wereld, iedereen om je heen staat op de loonlijst of laat je drankjes en eten kopen en rondvliegen op je privéjet'', vertelde hij onlangs. ESPN 1000's Waddle and Silvy''-show. Zeer weinig van je vrienden zullen eerlijk tegen je zijn. En dat is heel moeilijk voor elke beroemdheid, maar vooral voor iemand van zijn statuur.
Maar ik dacht dat dat een van de redenen was waarom we goede vrienden waren. Zoals: 'Ik kan Charles alles vragen en ik weet dat hij me een duidelijk antwoord zal geven.' alleen omdat Michael als een broer voor me is, zeg ik: 'Hij doet fantastisch werk' - dat zou oneerlijk zijn.
Barkley is een nationale schat, vol inzicht, humor en een toewijding om de waarheid te vertellen, of tenminste wat hij als de waarheid beschouwt. Jordanië is een icoon. De ene is aanraakbaar en benaderbaar, de andere niet.
Wie zou je liever zijn, Barkley of Jordan?
Wat zou je liever zijn, geliefd of gevreesd?
Wat je ziet is wat je krijgt bij Barkley. Voor de langste tijd kregen we niet veel inhoudelijks van Jordan de persoon. Het maakte niet veel uit. Hij gaf ons alles op het basketbalveld. Dat is zo leuk aan The Last Dance.’’ We krijgen eindelijk wat van hem te zien. Niet allemaal van hem. Sommige.
Het is Jordan, op de top van de wereld, alleen.
Хуваах: