Ryne Sandberg reflecteert op Sammy Sosa's show in 1998 - en zijn eigen in 1990
Veel plezier met het teruggaan van 22 jaar, allemaal. Laten we daarvoor echter 30 teruggaan, toen een behoorlijk goede Cubs-hitter op zich het toppunt van zijn macht bereikte met een van de grootste offensieve seizoenen in de geschiedenis van het team.
Oké, dus ik ben hier in het Olympisch Stadion in Londen, en... . . Hallo?
Heeft iemand de welpen en kardinalen gezien?
Waar is verdomme iedereen?
Ik maak een grapje, natuurlijk, maar dit weekend zou een speciaal weekend zijn voor de Cubs, Cardinals en heel het honkbal, met de rivalen van de National League Central die neus aan neus over de vijver gingen. Zou dat niet geweldig zijn geweest?
In plaats daarvan blijft honkbal op slot vanwege de pandemie van het coronavirus en, ik moet eraan toevoegen, een combinatie van sullige hebzucht en bizar-wereld zelfbewustzijn die vrijwel het slechtst getimede management-arbeidsconflict ooit heeft aangewakkerd.
Lang vervlogen seizoen, maak kennis met ''Long Gone Summer.''
We hebben misschien geen echt honkbal - oh, nou ja - maar we hebben ESPN's documentaire om 20.00 uur. Zondag over Sammy Sosa, Mark McGwire en de cartooneske, boeiende, altijd zo sappige homerun-race van 1998.
Geniet van het herbeleven van Big Mac's 70 dingers en Slammin' Sammy's 66. Geniet van het opnieuw verbinden met het gevoel dat sommige balspelers gewoon superhelden zijn. Geniet van uit de hand gelopen biceps, tribunes die veranderd zijn in mosh pits en honkballen die schijnbaar nooit uit de lucht komen vallen.
''Ja, ik ga kijken'', zei Ryne Sandberg. ''Is niet iedereen?''
Waarschijnlijk.
''De laatste maand van dat seizoen, met de homerun-race, denk ik dat iedereen zijn ogen op de tv had gericht'', herinnert Sandberg, 60, zich een paar dagen geleden toen hij over de snelweg naar Columbus, Ohio, ploegde om bezoek aan twee van zijn negen kleinkinderen. ''Het was meer McGwire tegen Sosa dan de twee teams in het klassement. Destijds was het erg indrukwekkend.’’
Maar hoe indrukwekkend eigenlijk?
Sandberg had slechts een jaar eerder met Sosa en tegen McGwire gespeeld, het laatste seizoen van de tweede honkman van de Hall of Fame in de grote competities. Realiseerde hij zich niet dat de freakshow waar hij naar keek niet helemaal gezond en puur was?
,,Destijds was ik helemaal niet sceptisch'', zei hij. ''Ik was net gestopt met het spel en had geen idee van het gebruik of misbruik van steroïden in honkbal. Ik denk dat ik een beetje blind was voor het effect van hoe de bal uit de marge vloog.''
Veel mensen waren blind. Het is een wonder dat iemand kon komen waar ze heen gingen.
Tot '98 is het dus. Veel plezier met het teruggaan van 22 jaar, allemaal.
Laten we daarvoor echter 30 teruggaan. Laten we teruggaan naar 1990, toen een behoorlijk goede Cubs-hitter op zich het toppunt van zijn macht bereikte - 40 homeruns - en, alles bij elkaar genomen, een van de grootste offensieve seizoenen in team geschiedenis.
Sandberg leidde de NL dat seizoen in homeruns — en werd pas de derde tweede honkman in de Hoofdklasse die 40 bereikte — en met 116 gescoorde punten en 344 honken in totaal. Hij sloeg .306 en reed 100 runs binnen, een opmerkelijk totaal gezien het feit dat hij dat seizoen uitsluitend een nummer 2 slagman was.
Had ik al gezegd dat zijn Major League-record 123 opeenvolgende wedstrijden foutloos was? Of dat hij dat jaar de Home Run Derby won op Wrigley Field, de locatie van de All-Star Game?
Inderdaad, hij deed het dat hele seizoen. Niemand in het spel was beter. Sandberg was nooit beter geweest en zou dat ook nooit worden.
''Mijn vertrouwen was in 1990 op een historisch hoogtepunt'', zei hij. ‘Ik denk dat ik mijn pitch het hele jaar gewoon niet heb gemist. Toen ik het veld kreeg dat ik wilde en voor stond in de telling, miste ik het gewoon niet.’’
Helaas, hij miste. Op de hielen van een divisietitel in 1989 misten Sandberg en de Cubs de play-offs. Die ineenstorting had hij niet zien aankomen.
Maar hij gaf nog steeds een show in '90. En hij deed het, voor degenen onder jullie die thuis scoorden, op de juiste manier.
,,Daar heb ik een goed gevoel bij'', zei hij.
Hij zal de doc over die andere man, Sosa, in de gaten houden. Hij zal proberen ervan te genieten en niet verstrikt raken in de dingen die destijds donker en verwrongen waren in alle clubhuizen, managerskantoren, frontoffices - zelfs het kantoor van de commissaris.
Moet Sosa na al die jaren weer welkom worden geheten door de Cubs?
‘Het lijkt mij dat er enkele bruggen zijn afgebrand’, zei Sandberg. ''Maar het is niet echt mijn beslissing.''
Dat is eerlijk.
Weet je wat oneerlijk is? Dat het beste van Sandberg kan worden vergeleken met dat van Sosa. Daar is helemaal niets eerlijks aan.
Maar we gaan.
Хуваах: