Na al die decennia als snoezige tekenfilmcreatie is Dumbo tot leven gekomen.
OK prima, we zien geen echte levende babyolifant met gigantische oren in Tim Burton's Dumbo, maar de kleine man LIJKT zeker echt - en zoals je zou verwachten, hij is super schattig, met enkele van de warmste ogen in de CGI-geschiedenis.
En als hij op de vlucht slaat, hoe kun je dan geen Team Dumbo zijn?
Dumbo 2.0 is volgens mij de 11e inzending in de voortdurende en mogelijk nooit eindigende parade van Disney's live-action-aanpassingen van zijn iconische catalogus van geanimeerde klassiekers, waaronder eerdere inspanningen zoals de Johnny Depp-films met Alice in Wonderland, Jon Favreau's Het Jungle Boek en het weelderige en prachtige van Bill Condon? Schoonheid en het beest , met live-action takes op onder meer Aladdin en The Lion King van de tap.
Het is een geniale blauwdruk, zelfs als niet al deze reboots hebben gewerkt of zullen werken. (Heer weet dat de pre-releasepubliciteit voor Aladdin niet volgens plan is verlopen, maar zoals altijd zullen we het revolutionaire standpunt innemen om een oordeel over een film te bewaren totdat we de film daadwerkelijk hebben GEZIEN.)
Natuurlijk is Tim Burton's live-action, PG-rated, 112 minuten durende versie van Dumbo vreemder en complexer en donkerder dan het originele geanimeerde verhaal, dat slechts 64 minuten duurde en vrij simplistisch was - hoewel het wel die beruchte Pink Elephants on Parade hallucinogene scene.
Burtons versie (met een scenario van Ehren Kruger, wiens kredieten The Ring, yikes omvatten!) is een eerbetoon aan de Pink Elephants-reeks, naast andere toetsstenen uit het origineel, en blijft trouw aan het basiskader van het verhaal over een buitenbeentje babyolifant met onnatuurlijk grote oren die leren dat als hij met die oren klappert, hij kan vliegen.
Maar hij verpakt dit verhaal met een groot aantal nieuwe personages en complexiteiten, soms hardhandig sociaal commentaar - en een paar schokkende anachronistische details, waaronder een cameo van een bepaalde popcultuurfiguur die even hilarisch is en wat gebeurt er nu zelfs?
Boordevol Burtons typisch unieke en oogverblindende visuals, die vaak herinneren aan enigszins koortsachtige dromen die tot leven komen, opent Dumbo in 1919, met het gammele reizende circus dat wordt bestuurd door ene Max Medici (een perfect gecaste Danny DeVito) die moeilijke tijden doormaakt.
Colin Farrell (voor het grootste deel worstelend met zijn Ierse accent tot onderwerping, met slechts een paar haperingen), is Holt Farrier, de voormalige circussensatie te paard, die terugkeert uit de Eerste Wereldoorlog met een kist vol medailles en een ontbrekende rechterarm.
Oh, en Holts vrouw stierf terwijl hij in het buitenland was, dus nu zijn het alleen Holt en zijn superslimme dochter Milly (Nico Parker), die ervan droomt wetenschapper te worden en de wereld te veranderen, en zijn lieve zoon Joe (Finley Hobbins).
Oh, en Max verkocht Holts paarden terwijl Holt weg was.
Jeetje! Een eenarmige weduwnaar met twee kinderen die zijn paarden kwijt is? Dat is somber, zelfs volgens de achtergrondverhalen van Disney.
Max krijgt medelijden met Holt en geeft hem een baan om voor de olifanten te zorgen, waaronder een recente aanwinst, die op het punt staat te bevallen.
Voer Dombo in.
Milly en Joe krijgen een band met de kleine man en samen ontdekken ze dat als Dumbo met zijn oren klappert, hij kan vliegen!
Het nieuws over de sensationele vliegende olifant verspreidt zich over het land en trekt de aandacht van de flamboyante, grote entertainment-ondernemer V.A. Vandevere (Michael Keaton, die het op een gepaste over-the-top manier naar voren brengt), die naar binnen duikt, een deal sluit met Max en regelt om het hele gezelschap naar zijn nieuwste, ultramoderne entertainmentspektakel te brengen, met Dumbo als topattractie.
Ik denk niet dat ik deze Vandevere-man vertrouw.
Eva Green - net als Keaton en DeVito, een favoriet van Burton - speelt de Franse luchtkunstenaar Colette, die een team gaat vormen met Dumbo. (Colette's specifieke reis is een van de mooiere aspecten van het verhaal.) Alan Arkin heeft een hilarische uitgebreide cameo als een bankier die zijn zinnen blaft alsof hij zijn gehoorapparaat kwijt is.
Burtons verliefdheid op groots spektakel ondermijnt eigenlijk de emotionele impact van de film, vooral tijdens de fantastisch uitziende maar overdreven drukke finale, die een behoorlijk handige maar volkomen onnodige, inside-out callback naar de Keaton-DeVito-dynamiek in Batman Returns bevat.
Er gebeurt zoveel in het laatste stuk - zoveel vuurwerk, zoveel minidrama's binnen het grotere drama - dat we bijna uit het oog verliezen waar het bij Dumbo om zou moeten gaan: de dappere kleine vliegende olifant, zijn zoektocht om herenigd te worden met zijn moeder, en de lieve, losbandige circusmensen die samenwerken om de kwaadaardige schurken te dwarsbomen en de dag te redden.
Gelukkig is Dumbo zo geweldig en zo vastberaden en zo dapper, en de hartverwarmende aspecten van het verhaal zijn zo indrukwekkend dat we er nooit mee ophouden.
Cartoon of live action, Dumbo blijft een held door de eeuwen heen.
Disney presenteert een film geregisseerd door Tim Burton en geschreven door Ehren Kruger. Beoordeeld PG (voor gevaar/actie, enkele thematische elementen en korte milde taal). Speelduur: 112 minuten. Opent donderdag in lokale theaters.
Хуваах: