Amber Guyger, Botham Jean en de knuffel die over de hele wereld werd gehoord
Zoals velen die er getuige van waren, vond ik de omhelzing van Brandt Jean in de rechtszaal van de 31-jarige blonde moordenaar van zijn broer Botham Jean erg ontroerend.
Hier is één ding dat ik weet: als je iemand haat, echt een hekel aan ze hebt, eet het je levend op.
Dus een deel van mij begreep perfect waarom Brandt Jean toestemming vroeg om de moordenaar van zijn broer, voormalig politieagent Amber Guyger, te omhelzen tijdens de straffase van haar goed gepubliceerde proces.
Want nadat de jury haar schuldig bevond aan moord, moest Jean het gif uit zijn ziel verwijderen. Hij geloofde ook dat zijn overleden broer, die in zijn eigen appartement werd vermoord door een agent die uit een 14-uursploeg kwam en zijn plaats voor de hare had aangezien, op medeleven zou hebben aangedrongen. Beschreven door iedereen die hem kende als een buitengewoon zachtaardig en liefdevol persoon, was Botham Jean de zeldzaamste van alle gelovigen: een ware christen.
Zoals velen die er getuige van waren, vond ik de omhelzing van Brandt Jean in de rechtszaal van de 31-jarige blonde moordenaar erg ontroerend. Tranen kwamen in mijn ogen.
Zeker niet omdat ze blank was, geloof ik niet. Ik had niet zo'n reactie toen de Afro-Amerikaanse slachtoffers van de schietpartij in de kerk in Charleston de racistische moordenaar Dylan Roof vergaf. Naar de hel met Dylan Roof.
Diepgaande politieke berichtgeving, sportanalyses, entertainmentrecensies en cultureel commentaar.
Wat ik me wel herinner, was eigenlijk dit: zwarte mensen in het Zuiden zijn geweldig. Gewoon fantastisch. Er zijn geen mensen zoals zij.
Ik zou daar waarschijnlijk moeten stoppen. Wat je ook zegt over ras, er zal zeker iemand beledigd zijn.
Maar ik ben nergens voor aan het rennen, dus hier gaat het.
Ik heb vaak gedacht dat als zwarte zuiderlingen meer zoals mijn volk waren, wrok koesterende Ierse katholieken die van kinds af aan waren opgegroeid om geen geringschatting te accepteren, geen letsel te vergeven en nooit, nooit zouden vergeten, een stad als Charleston tijdens The Troubles op Belfast zou lijken - allemaal terroristische bomaanslagen, politieke moorden en wijken verdeeld in gewapende kampen.
De reactie van Belfast op de misdaad van Dylan Roof zou zijn geweest om zijn buurt met een brandbom te bombarderen.
Maar zwarte mensen zijn doorgaans genereuzer en vergevingsgezinder dan dat. Jemar Tisby, een Afro-Amerikaanse historicus, ziet het als een noodzakelijk verdedigingsmechanisme. Er is zo'n lange geschiedenis van onrecht tegen zwarte mensen in de Verenigde Staten, zei hij tegen de Washington Post, dat als we niet vergeven, we het risico lopen te worden verteerd door bitterheid.
Ik weet zeker dat dat precies klopt.
Maar terug naar Amber Guyger en de opmerkelijke familie die haar vergaf.
Ten eerste was Guyger onmiskenbaar schuldig, hoewel het vonnis mensen verraste die gewend waren om agenten te zien lopen. De advocaat van de familie Jean, Benjamin Crump, noemde het vonnis inderdaad historisch. Hij zei: We hopen dat het de boodschap naar de politiediensten stuurt dat uw agenten het beleid van de-escalatie moeten volgen.
Dat lijkt me om twee redenen overdreven. Ten eerste zijn veroordelingen niet meer zo zeldzaam. Volgens de Dallas Morning News is Guyger de derde politieagent in Dallas County die in de afgelopen twee jaar is veroordeeld voor moord. Ten tweede was er geen sprake van politiegeweld. Het was meer in de orde van een tragische blunder. Guyger had geen dienst, hoewel ze in uniform was.
Er was geen aanstellerij nodig om van Botham Jean een onschuldig slachtoffer te maken. Hij was helemaal zo, een vreedzame kerel die thuis ijs zat te eten toen een volslagen vreemdeling de deur binnenkwam, schreeuwde en begon te schieten.
Vermoeid en afgeleid was Guyger in het donker het verkeerde appartement binnengegaan - een fout die verschillende getuigen van de verdediging zeiden te hebben gemaakt. Jean had zijn deur op een kier laten staan, misschien op zoek naar frisse lucht.
Aanklagers onderzochten de raciale houding van Guyger met weinig resultaat. Ja, ze had een grapje gestuurd naar een collega-agent over iemand die een racistische hond bezit, sms'en Ik haat alles en iedereen behalve jullie, d.w.z. collega-agenten. Er was ook een niet-grappige grap dat Martin Luther King 50 jaar later nog steeds dood was.
Dit is vrij standaard politiehumor. Ongeacht etniciteit, ik zeg je wat: je doet een paar jaar in een politie-uniform in Dallas en kijkt of je eruit komt praten als een professor in de vrije kunsten.
Tijdens haar getuigenis huilde Guyger en gaf toe dat ze in paniek had geschoten om te doden. Het spijt me zo, zei ze. Ik heb nooit het leven van een onschuldig persoon willen nemen ... Ik wou dat hij degene was met het pistool dat me vermoordde.
De meeste luisteraars dachten dat ze het meende. De jury veroordeelde haar tot 10 jaar, het dubbele van de minimumstraf. Juryleden dachten dat meer tijd onterecht bestraffend zou zijn. De politie doet het moeilijk binnen; vrienden zijn moeilijk te vinden.
Zelfs rechter Tammy Kemp voelde zich ontroerd door Guygers benarde situatie. Na het buitengewone gebaar van Brandt Jean bood ze de radeloze moordenaar haar persoonlijke bijbel aan en verzekerde haar van Gods liefde. Op personen die boos waren door haar ongekende gebaar, antwoordde ze: als je religieuze overtuigingen belijdt en je gaat ze volgen, hoop ik dat ze niet situationeel zijn en beperkt tot slechts één ras.
Jemar Tisby's reactie: Ik denk dat zwarte mensen terecht van streek zijn als we genade verlenen in het aangezicht van duidelijke en flagrante onrechtvaardigheden, maar we krijgen diezelfde genade nooit in de publieke opinie.
Amen op beide, zeg ik.
E-mail Gene Lyons op: eugenelyons2@yahoo.com
Brieven sturen naar letters@suntimes.com
Хуваах: