Het spel van tronen en doornen van Michael Jordan
Nu leek hij overweldigd door opnieuw zijn brutale gedrag van vroeger te rechtvaardigen. Begreep de wereld niet dat hij deed wat gedaan moest worden?
Er is een moment te laat in ESPN's 10-delige serie over het seizoen 1997-1998 Bulls wanneer Michael Jordan klaar lijkt om te huilen.
Pauze’’, zegt hij tegen de cameraploeg. Hij staat abrupt op en gaat uit het frame. Er stonden tranen in zijn ogen.
Een kijker kan speculeren over waarom hij van streek was. Maar ik denk dat ik het weet.
Hij had geprobeerd uit te leggen waarom, ja, misschien was hij een eikel voor zijn teamgenoten, een pestkop die hen altijd pushte, hen belachelijk maakte, vernederde, hen verdriet deed omdat ze sterfelijk waren. De zelf toegegeven wreedheden - en dus de daaruit voortvloeiende kritiek van anderen - waren er, want dat was wat Jordan voelde dat hij moest doen om zijn team te laten winnen. Op niet één, maar zes kronen.
Nu leek hij overweldigd door opnieuw zijn brutale gedrag van vroeger te rechtvaardigen.
Begreep de wereld niet dat hij deed wat gedaan moest worden?
Begrepen zijn haters - of het nu teamgenoten, coaches, leidinggevenden, media, vijanden zijn - niet dat de enige reden waarom je een spel speelt, is om te winnen? Dat is het. Geen andere reden.
En als Jordan bereid was zoveel op te offeren om te winnen, waarom was dan niet iedereen dat? Waarom moest hij zijn dwang uitleggen aan degenen die het niet konden begrijpen?
Met het waanzinnige succes van ''The Last Dance'' — gedreven door een vastgehouden virus-lockdown-publiek — is het onderzoek naar het project en de superster in het centrum intens geweest.
Critici wijzen er terecht op dat twee beursgenoteerde producenten van de serie Jordan zakenhandlangers Estee Portnoy en Curtis Polk zijn. En er zijn zeker onderwerpen die in de wind worden geslagen, misschien omdat het Jordaanse kamp zo veel heeft afgekondigd.
Maar als iemand denkt dat de Jordan op het veld/de kleedkamer wordt beschilderd met rozenblaadjes, heeft hij het mis.
En Jordan, die misschien meer puur fysiek talent had dan wie dan ook ooit in het spel, lijkt niet op een heilige of tovenaar of iets anders dan de Jordan die ik heb gezien tijdens zijn 13 seizoenen hier in Chicago.
Zijn gemene Hall of Fame-speech?
Puur Michaël. Hij nodig zijn om iedereen te ontslaan - inclusief zijn tweedejaars coach op Laney High School in Wilmington, North Carolina, de man die het niet aandurfde hem op de varsity te zetten - zodat ze zijn windmolens konden zijn, zijn boemannen voor speren en slaan op weg naar de top .
Waarom kunnen mensen niet zien wat ik moest doen om naar de top te klimmen en daar te blijven?
Vergeet ook niet dat Jordan heel dicht bij een slecht kind was voordat basketbal het overnam. We hadden het er altijd over, en hij zei dat hij iets van die ondeugendheid in jongere zoon Marcus zag, maar niet zozeer in Jeffrey, de oudere zoon die stiller was.
Een groot deel van Jordan, zelfs zijn gokken, dat uit de hand kon lopen, was gewoon dat hij hem was.
Hij scheurde altijd op zijn minderen, en als het op basketbal aankwam, was dat iedereen.
Ik herinner me dat hij gek was op Jack Haley op de bank en zelfs op de dom uitziende nieuwe mascotte van de Bulls, Da Bull. Jordan vertelde Da Bull dat als hij zijn zaakjes niet op orde zou krijgen, hij ervoor zou zorgen dat de Bulls hem en Haley naar de Suns ruilden voor de Gorilla.
Er was de wedstrijd halverwege april in 1996, met de Bulls op weg naar hun recordbrekende 72-10 reguliere seizoensrecord, toen Jordan uit een nederlaag kwam, op de bank ging zitten, zich naar de pers achter hem wendde en erop wees vier fans met roze haar zitten in de buurt.
Ze komen uit Hamburg, Arkansas,'' zei hij boosaardig. Dat was natuurlijk de geboorteplaats van copiloot Scottie Pippen.
Het moet eenzaam worden aan de top. Ik weet zeker dat het zo komt. Het kan soms zelfs best triest zijn.
Alleen de koning weet het zeker.
Хуваах: