'Gloria Bell': eenvoudige momenten, krachtige - Julianne Moore maakt alles magnetisch
Gloria Bell is al tien jaar gescheiden, maar het voelt nog steeds alsof ze in een overgangsfase zit - alsof ze dit niet zag aankomen.
Ze is een vaste klant in een disco in Los Angeles die bevolkt wordt door andere vijftigers en zestigers die grooven op jaren 70-geluiden van onder meer Earth, Wind & Fire. Maar het grootste deel van de tijd danst ze alleen, en het lijkt alsof ze pas onlangs het idee heeft gehad om met een van de zilverharige hoopvolle mensen in de club te daten.
Als ze een van haar twee volwassen kinderen belt – altijd voicemail, want niemand onder de 40 praat natuurlijk ooit aan de telefoon – klinkt het soms alsof ze met tieners praat. (Het is je moeder, zegt ze aan het einde van elk van haar berichten, alsof er enige twijfel zou kunnen bestaan.)
Haar appartement en haar kantoor bij het verzekeringskantoor zijn ingericht alsof ze pas onlangs is komen wonen - of indien nodig snel zou willen verhuizen.
Gloria is slim en aardig en mooi en grappig.
En gewoon een soort van ... drijvend van dag tot dag.
De adembenemend getalenteerde Julianne Moore speelt een lichtgevende en resonerende en verbluffend goede rol als titelpersonage in de remake van de Chileense regisseur Sebastian Lelio van zijn film Gloria uit 2013. Er is geen enkel onderdeel van deze uitvoering dat ook maar iets minder dan briljant is.
In een film die snel van toon verandert van scène tot scène (en soms binnen een scène) - afwisselend eigenzinnig, hilarisch, romantisch, bitterzoet, melancholisch en opwindend - creëert Moore nog een ander origineel en gedenkwaardig personage in haar werk van wereldklasse. Zelfs als Gloria zoiets eenvoudigs doet als meezingen met een oudje van Olivia Newton-John in haar auto, heeft het moment iets magnetisch.
Na weer een dag klanten door verzekeringsclaims te praten, kijkt Gloria vaak naar haar zoon (Michael Cera), die alleen is gelaten met een pasgeboren baby nadat zijn vrouw de woestijn in was gegaan om zichzelf te vinden, en haar dochter (Caren Pistorius) , een hippie-achtige yoga-instructeur die liefde heeft gevonden bij een professionele big-wave surfer uit Zweden.
Gloria's kinderen houden van haar, maar ze rollen constant met hun ogen naar haar terwijl ze stilletjes weerstand bieden aan haar ongevraagde pogingen om nog meer betrokken te raken bij hun leven. Ze komen er nooit meteen uit om het te zeggen, maar het is altijd alsof ze op het punt staan haar aan te sporen door te gaan met haar eigen leven.
Wanneer Gloria zichzelf eindelijk toestaat potentiële romantiek te verkennen, is haar keuze op zijn zachtst gezegd merkwaardig. Arnold van John Turturro blijft over de dansvloer naar Gloria staren, met de intense blik van een huurmoordenaar - maar wanneer Arnold Gloria uiteindelijk ten dans vraagt, wat al snel tot verkering leidt, leren we dat hij een sociaal onhandige kerel is die een gordel draagt (hij is meer dan 100 kilo afgevallen, maar is zich nog steeds niet bewust van zijn gewicht), is eigenaar van een paintball-pretpark en is overdreven toegeeflijk met zijn twee volwassen dochters en zijn ex-vrouw, die hem altijd bellen en op talloze fronten om hulp vragen .
Ik vond de op en neergaande romance tussen Gloria en Arnold het minst meeslepende element van het verhaal (hoewel we wel een fantastisch vermakelijke beloning krijgen). We begrijpen dat Gloria zich op een plek bevindt waar ze deze man misschien zijn tekortkomingen wil vergeven, maar wanneer het patroon zich herhaalt - en zichzelf herhaalt - wordt het erger dan wat dan ook.
De film schittert in de decorstukken, bijvoorbeeld een verjaardagsfeestje voor Gloria's zoon waarop Gloria haar ex-man (Brad Garrett, geweldig) voor het eerst in vier jaar ziet en zijn vrouw (Jeanne Tripplehorn) ontmoet, of wanneer Gloria op bezoek komt haar beste vriendin (Rita Wilson, die goed werk doet) en merkt dat ze stilletjes meezingt met een akoestische uitvoering van Alone Again, Naturally, dat eigenlijk het treurigste popnummer is. Ooit.
Zelfs zulke gimmick-elementen als een haarloze kat die steeds weer opduikt in Gloria's appartement, en natuurlijk het verplichte wietroken, worden met stijl en humor behandeld. Gloria Bell is ook die zeldzame film met gepassioneerde seksscènes tussen twee personages die bijna 60 worden.
Schokkend!
Dit is een rustige film die in zijn eigen tempo beweegt en het leven weerspiegelt met zo'n realisme dat het lijkt alsof we onzichtbare gasten zijn in het leven van Gloria Bell. En toch is er iets opwindends aan het kijken naar zo'n geweldige actrice die bij elke stap de juiste noten raakt.
'Gloria Bell'
★ ★ ★ 1⁄2
A24 presenteert een film geschreven en geregisseerd door Sebastián Lelio. Rated R (voor seksualiteit, naaktheid, taal en wat drugsgebruik). Speelduur: 101 minuten. Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: