'Blue Heaven' een goddelijke viering van bluesmuziek, iconen die het hebben gemaakt

Als je een fan bent van blues, ben je een fan van deze show. Kras dat. Als je een fan bent van muziek, ben je een fan van deze show.

Alan Davis

Terwijl de cast van 'Blue Heaven' het podium betreedt in Black Ensemble Theatre's 90 minuten durende goederentrein met bluesmuziek, is de sfeer deels juke-joint en deels opwekkingsbijeenkomst.

Hoe dan ook, de productie - door schrijver-regisseur Daryl D. Brooks - zal je laten stampen en zingen met dank aan de allesomvattende vertolking van 'Let the Good Times Roll' zoals gedekt door een iconisch kwintet: Howlin' Wolf (Lyle Miller), Big Mama Thornton (Miciah Lathan), Muddy Waters (Dwight Neal), Stevie Ray Vaughan (Billy Rude) en B.B. King (Aaron Reese Boseman).

'Blauwe hemel'

Blauwe hemel

Wanneer: Tot 27 november

Waar: Black Ensemble Theatre, 4450 N. Clark

Kaartjes: $50-$55

Informatie: www.blackensemble.org

In het echte leven traden de sterren nooit allemaal samen op. Maar dat doen ze bij Pearly's, de buitenaardse 'locatie' op het podium die tot 27 november open is in Black Ensemble Theatre. Gesteund door een onstuitbare vierkoppige band onder leiding van toetsenist Adam Sherrod, levert de cast zo'n twee dozijn nummers die het hele emotionele spectrum vastleggen, gefilterd door de blues, van de hobbels en sleur van Neal's versie van 'Hoochie Coochie Man' tot de rechtschapen woede van Lathan's 'Hound Dog.' (Lathan laat het nummer voorafgaan met een plagende 'Ben je klaar?' aan het publiek. Nee. Nee, dat ben je niet. Dat goed.)

Het script van Brooks omlijst de muziek door een motief van vergeving. Hij heeft de legendarische vocalisten een Pearly's laten verzamelen, die decorontwerper Sydney Lynn Thomas heeft gecreëerd als een soort weg-off-the-highway, maanverlichte dancehall. Tussen de naam van de plaats en het herhaalde gebabbel over hoe 'de grote man' de uitvoering zou kunnen opnemen, duurt het niet lang om af te leiden dat Pearly's hier nergens in de buurt is. (De mildste aanwijzing voor spoilers staat in de titel van de show.)

We zijn inderdaad in de blueshemel, vanaf het moment dat Miller's Howlin' Wolf het podium betreedt met de grommende, met harmonica doordrenkte opener 'Smokestack Lighting'. Hij krijgt al snel gezelschap van Lathan en haar moordende vertolking van 'Little Red Rooster'.

Het minuscule plot van de show krijgt vorm met de komst van Boseman's B.B. King. Brooks' framing-apparaat houdt in dat de anderen in de band King de kracht van vergeving leren - een les die hij moet internaliseren om het deel van de blueshemel binnen te gaan dat zich buiten de poorten van Pearly's bevindt. De verzamelde mensen leren King het concept door middel van liederen en hun levensverhalen.

Alan Davis

Brooks gebruikt het thema vergeving om kort in te gaan op culturele toe-eigening. 'Hound Dog' was bijvoorbeeld een deuntje van Big Mama Thornton lang voordat Elvis er ooit een noot van zong. Maar bij Pearly's ligt de nadruk op het loslaten van de woede en het maken van plaats voor het feestelijke concert dat het geboorterecht van de artiesten is na de dood.

'Celebratory' is niet het juiste woord gezien de oneindige variaties op liefdesverdriet die de blues zo acuut overbrengt. Voor de eerste helft van 'Blue Heaven' leunt de muziek in de breuk. Rude's 'Born Under a Bad Sign' is een golf van angst die wordt voortgestuwd door de vastberadenheid van iemand die heeft geleerd hoe hij het moet overleven. Wanneer Neal in de krachtige, keelachtige diepten van 'I Am the Blues' duikt, voel je het gewicht van de hele wereld in zijn stem. Boseman stopt de show met 'There Must be a Better World Somewhere', een afwisselend hoopvol en wanhopig nummer dat uiteindelijk in de richting van de eerste zwaait en een feeststemming inluidt.

Kostuumontwerper Marquecia Jordan helpt de boel te veranderen door iedereen een gloednieuw kostuum te geven, waarbij de meestal gedempte kleding van de eerste helft van de show wordt vervangen door een schare van scherpe pakken en bedwelmende jurken. Zelfs de band heeft zin in nieuwe blindgangers.

Een van de vele geneugten van de productie ligt in het kijken naar Sherrod die die band (gitarist Oscar Brown Jr, bassist Mark Miller, drummer Myron Cherry) scherp houdt. Er is een stroom van communicatie die alles behalve glinstert tussen Sherrod en de andere muzikanten, evenals de castleden. In veel Black Ensemble Theatre-shows staat de band hoog boven het podium en moeilijk te zien. Hier is, het is geïntegreerd in de set op het podium en het is in het voordeel van de show. Sherrod bekijkt de vocalisten met laserfocus en houdt elke ademhaling van de band synchroon. Het zorgt voor een naadloos, opwindend vloeiend geluid.

De dialoog van Brooks biedt meestal enkele stukjes interessant biografisch materiaal, maar weinig meer. Het maakt niet uit. Als je een fan bent van blues, ben je een fan van deze show. Kras dat. Als je een fan bent van muziek, ben je een fan van deze show.

Хуваах: