Beste Abby: Andere vrouwen in Frankrijk lijken mij vijandig
Ze gedragen zich bedreigd en boos op iemand uit het buitenland die de taal beheerst.
LIEVE ABBY: Ik ging naar de universiteit in Frankrijk. Het was mijn levenslange droom om hierheen te verhuizen en mijn eigen leven te beginnen in dit prachtige land. Ik ben geslaagd. Ik trouwde en kreeg een kind, maar het huwelijk werkte niet. Mijn zoon, die nu 8 is, heeft hier zijn hele leven doorgebracht. Hij past erin. Hij is populair. Maar als alleenstaande werkende moeder in een vreemd land doe ik dat niet.
Ik heb de Franse taal onder de knie. Ik kan een intellectueel gesprek voeren in het Frans en ik maak zelfs grappen in het Frans. Ik begrijp dat het een andere cultuur is. Ik heb veel verschillende rollen gehad als tweetalige assistent in verschillende sectoren, zoals onroerend goed, digitale transformatie, architectuur en interieurontwerp.
Ik prijs mezelf gezegend dat ik altijd werk kan vinden, maar de vrouwen hier mogen me gewoon niet. Ik ben blond en draag make-up, en mijn aanwezigheid lijkt hen te bedreigen en boos te maken, waar ik ook ga. Er zijn altijd wel een of twee leuke collega's, maar er heerst ook een massale vijandigheid. Ik kan niet weggaan omdat ik mijn zoon niet bij zijn vader kan weghalen. Het advies? — UITGESLOTEN IN PARIJS
GELIEVE UITGESLOTEN: Staat u mij toe mijn medeleven te betuigen. Wat je meemaakt is pijnlijk. Maar het gebeurt overal, niet alleen in Parijs.
Je schreef dat waar je ook werkt, er altijd wel een of twee leuke collega's zijn. Concentreer je op hen en het werk dat je moet doen en negeer de grofheid van de anderen, hoewel het misschien niet gemakkelijk is. Je bent er niet om te socializen. Omdat je je sociaal belazerd voelt, moet je proberen contact te maken met andere expats die zich waarschijnlijk ook zo voelen als jij. Het is productiever dan alleen je wonden likken.
Op een gegeven moment zal je zoon oud genoeg zijn om alleen te zijn en kun je misschien verhuizen naar een deel van Frankrijk (of Europa) waar de mensen warm en gastvrij zijn. Houd je contacten dicht bij huis, want als je wilt, kun je misschien naar de Verenigde Staten verhuizen. Blijf ondertussen bezig. Als je dat doet, heb je minder tijd om depressief te zijn.
LIEVE ABBY: Denk je dat het onbeleefd is als de gasten bij het bijwonen van een bruiloft foto's van de bruid en bruidegom op sociale media plaatsen om het nieuwe paar aan te kondigen voordat het paar de kans krijgt om te posten? Het zou zijn alsof iemand anders de geboorte van je baby aankondigt. Ik denk dat het paar de eerste moet zijn om foto's van zichzelf te plaatsen en hun huwelijk aan te kondigen. Wat denk je? — JUIST IN CALIFORNI
GEACHTE PROPER: Ik denk dat je gelijk hebt. Echter, zoveel mensen posten over de activiteiten waaraan ze deelnemen, het is niet verwonderlijk dat gasten enthousiast hun vreugde delen door deze foto's online te zetten.
Als de bruid en bruidegom dit willen voorkomen, moeten ze aangeven dat ze geen foto's willen maken tijdens de bruiloft of de receptie (en dan hun vingers kruisen). Gasten die van plan zijn foto's te maken, moeten dit aan het paar vragen voordat ze ze plaatsen.
Dear Abby is geschreven door Abigail Van Buren, ook bekend als Jeanne Phillips, en is opgericht door haar moeder, Pauline Phillips. Neem contact op met Beste Abby op www.DearAbby.com or P.O. Box 69440, Los Angeles, CA 90069.
Om een verzameling van Abby's meest gedenkwaardige - en meest gevraagde - gedichten en essays te ontvangen, stuurt u uw naam en postadres, plus een cheque of postwissel voor $ 8 (Amerikaanse fondsen), naar: Dear Abby - Keepers Booklet, P.O. Box 447, Mount Morris, IL 61054-0447. (Verzend- en administratiekosten zijn bij de prijs inbegrepen.)
Хуваах: