3 Chicagoans geëerd als MacArthur-fellows

Een professor aan de Universiteit van Chicago, een cellist en een artiest behoren tot de laatste ontvangers van de 'geniale beurzen' van de MacArthur Foundation.

Tyler Pasciak LaRivière/Sun-Times

Reuben Jonathan Miller sprak deze week in een ademloos filmpje over zijn levenswerk, alsof hij zojuist een nieuwe diersoort of een voorheen onbekend sterrenstelsel had ontdekt.

Maar het is niet zozeer de opwinding die zijn werk inspireert, het is ernst en urgentie. Miller is hoogleraar sociologie aan de school voor sociaal werk van de Universiteit van Chicago en bestudeert de impact van de Amerikaanse gevangenissen en gevangenissystemen op gedetineerden - zowel terwijl ze opgesloten zitten als nadat ze zijn vrijgelaten.

Het onderwerp is zeer persoonlijk voor Miller, wiens oudere broer twee jaar in de gevangenis heeft gezeten.

'Het was verschrikkelijk. Het was een moeilijke, stressvolle tijd, en toen ik er doorheen was, kon ik contact maken met de mensen die ik bestudeer, waarvan ik denk dat andere onderzoekers niet of niet wilden schrijven, 'zei Miller.

Voor zijn werk werd Miller woensdag benoemd tot MacArthur Fellow voor 2022, een eer die 'bedoeld is om mensen met uitzonderlijk talent aan te moedigen hun eigen creatieve, intellectuele en professionele neigingen na te streven', aldus de in Chicago gevestigde John D. en Catherine. T. MacArthur Stichting. De beurs, gewoonlijk een 'geniale beurs' genoemd, wordt geleverd met een vrijblijvende toelage van $ 800.000.

Miller, die opgroeide in de wijk Bronzeville, is een van de 25 MacArthur-fellows , een lijst met twee anderen uit Chicago: Tomeka Reid, een jazzcellist en componist, en Amanda Williams, een kunstenaar en architect.

Miller, 46, beschreef de eer als 'geweldig, levensveranderend en mooi.'

'Meestal krijg ik een certificaat', grapte Miller.

'Reuben Miller verandert de manier waarop het bredere Amerikaanse publiek het hiernamaals van opsluiting voor individuen en gezinnen begrijpt', zei Marlies Carruth, de directeur van MacArthur Fellows, in een verklaring. “Door zijn etnografisch onderzoek op lange termijn, waarvan een groot deel uitgevoerd in Chicago en Detroit, en een diep humaniserende manier om de ervaringen van zijn proefpersonen over te brengen, biedt Miller ons een kijkje in de alternatieve juridische realiteit die mensen met een misdrijfovertuiging moeten navigeren, lang nadat ze hun tijd hebben gediend.”

Een periode als vrijwillige kapelaan in de Cook County Jail toen hij halverwege de twintig was, wekte zijn interesse in de mensen die achter de tralies leven - een bevolking die, zei hij, op een bepaalde dag voor ongeveer 80% zwart is.

'Gevangenissen en gevangenissen zitten vol met mensen die we hebben leren negeren', zei hij.

Hij heeft veel van de tussenliggende tijd besteed aan het onderzoeken van gezinnen die zorgen voor mensen die zijn opgesloten.

Miller zei dat het publiek massale opsluiting moet zien als een 'probleem van burgerschap'.

'Voor mensen met een strafblad zijn er alternatieve regels en verantwoordelijkheden en beperkingen die op hen gericht zijn en alleen op hen', zei hij.

Hij wees naar zijn oudere broer, die twee jaar in de gevangenis zat en vervolgens op grote obstakels stuitte toen hij tijdens zijn proeftijd probeerde zijn leven weer op de rails te krijgen.

“Hij haalt zijn vrachtwagenrijbewijs, maar hij kan de staat niet verlaten. Dus hij kan niet met de vrachtwagen rijden en zichzelf voeden en in zijn onderhoud voorzien', zei Miller. 'Het was een echte beproeving en elk jaar maken miljoenen gezinnen dit mee.'

Tomeka Reid

Jazzcelliste en componiste Reid - telefonisch sprekend vanuit Duitsland, waar ze een jaar lang artist in residence is op het Moers Festival - beschreef de erkenning van deze week als een 'enorme eer'.

Reid groeide op aan de rand van Washington, D.C., maar haar muziekcarrière begon nadat ze in 2000 naar Chicago was verhuisd.

De cello is misschien geen voor de hand liggende keuze voor een jazzensemble.

'Het is niet zo gewoon als een trompet of een saxofoon, maar ik hoop dat te verstoren,' zei Reid. “Elke band heeft een cellist nodig. Het is gewoon een prachtig instrument. Het heeft echt unieke eigenschappen. Sinds het begin zitten strijkers in de jazzmuziek.”

In haar improvisatie zei Reid dat ze de veelzijdigheid van het instrument wil laten zien. Ze is niet alleen geïnteresseerd in de harmonische functie binnen jazz, maar ook in de 'texturale en sonische elementen' en wat ze 'uitgebreide technieken' noemt.

'Het is alsof je de jazztaal uitbreidt', zei ze.

Said Carruth: “Tomeka Reid is een jazzcellist en improvisator die een uniek geluid smeedt door het gebruik van uitgebreide technieken. De cello is geen traditioneel jazzinstrument en Reid creëert er een ruimte voor als uitvoerder, componist en bandleider.”

Amanda Williams

Williams, die woensdag 48 werd, is misschien het best bekend voor een tweejarig project dat begon in 2014 en waarbij de kunstenaar de buitenkant van acht afgekeurde huizen aan de zuidkant schilderde met levendige tinten die verband houden met producten - waaronder een blauwe pot Ultra Sheen haarverzorging - die mensen in de gemeenschap geacht worden goed te kennen.

'Het ging er echt om mensen te verbinden met een idee van waarde - welke dingen zij belangrijk vinden - en dat in twijfel te trekken,' zei Williams. “Het is duidelijk dat Ultra Sheen van groot belang is voor een zwarte gemeenschap, vooral van een bepaald tijdperk, en wat betekent dat dan als je een stuk architectuur omhult dat ook een enorm belang zou moeten hebben, niet alleen voor die mensen, maar voor een stad of een gemeenschap. Waarom mag het blijven zitten en waardeloos worden en wat betekent het om het te hullen in kleuren die onbetaalbaar zijn?”

Andere werken van Williams omvatten een tentoonstelling met de titel 'What Black is this you say?' Zwart overweldigt elk canvas, maar met glinstering en slijtage en vegen van andere kleuren.

Williams schilderde die tijdens de pandemie en riep vragen op over wat zij ziet als de schijnbaar plotselinge interesse in Black Lives na de moord op George Floyd.

'Ik duwde een beetje terug en zei: 'Wel, welke Black leeft?' Omdat het geen monolithisch iets is. De kleur zwart is eigenlijk niet monolithisch en zwarte mensen zijn niet monolithisch,” zei Williams.

Said Carruth: 'Amanda Williams vervaagt op briljante wijze het onderscheid tussen kunst en architectuur, wat resulteert in een creatieve en inspirerende artistieke praktijk. Door innovatief gebruik van kleur, structuren en stedelijke ruimtes maken haar werken zichtbaar hoe we de gebouwde omgeving waarderen en hoe culturele verenigingen ons begrip van kleur bepalen.”

Хуваах: