'Zombieland: Double Tap': Drop-dead grappige sterren blazen wat leven in een vermoeid genre
10 jaar na het origineel hebben Emma Stone en haar team op de een of andere manier een grappig disfunctioneel gezin gevormd.
Er is veel gebeurd sinds de release van de bloederig grappige hipsterhit Zombieland in de herfst van 2009.
Emma Stone is een Academy Award-winnaar. Abigail Breslin is geen kind meer. Woody Harrelson en Jesse Eisenberg - nou, Harrelson fleurt nog steeds elk project op waarin hij verschijnt, en Eisenberg blijft zich specialiseren in het spelen van snel pratende nerds die proberen hun brein van mijlen per minuut bij te houden.
Columbia Pictures presenteert een film geregisseerd door Ruben Fleischer en geschreven door Rhett Reese, Paul Wernick en Dave Callaham. Rated R (voor bloederig geweld, overal taalgebruik, wat drugs en seksuele inhoud.). Speelduur: 93 minuten. Opent donderdag in lokale theaters.
We zijn ook overspoeld met zombiefilms en tv-shows, waaronder veel satirische opnames. Dit maakt het des te uitdagender voor Zombieland: Double Tap om met iets nieuws en anders te komen - en eerlijk gezegd wordt de uitdaging zelden aangegaan. Bewaar voor een paar momenten van hersenspetterende inspiratie hier en daar, veel van dit verhaal is daar geweest, heeft die sfeer gedood. Zelfs sommige zombies zien eruit alsof ze door de bewegingen gaan.
En toch is Double Tap net over het hek gekomen van twee en een half naar drie sterren in mijn boek, vooral omdat het zo leuk is om de vier sterren van het origineel herenigd op het scherm te zien als een disfunctioneel soort familie die zo verteerd wordt met het doorwerken van hun verschillende problemen, zijn de zombies vaak niets meer dan vervelende afleidingen. Ze zijn allemaal geweldig, maar Emma Stone in het bijzonder moordt met een scherp geslepen, grappige en vertederende uitvoering als de door de strijd beproefde en cynische Wichita, die onverschrokken is als het gaat om het opnemen van zombies, maar doodsbang als het gaat om zich volledig te committeren aan een menselijke verbinding.
We pikken het verhaal in realtime op, d.w.z. 10 jaar na de gebeurtenissen in de originele film, met roedels zombies die nog steeds amok maken, terwijl kleine groepen mensen doen wat ze kunnen om te overleven.
Columbus van Jesse Eisenberg, Tallahassee van Woody Harrelson, Wichita van Emma Stone en Little Rock van Abigail Breslin leven comfortabel en veilig in het Witte Huis. Hij is smoorverliefd op Wichita, terwijl de hard gebeten Tallahassee zijn rol als vaderfiguur van Little Rock is gaan omarmen.
Maar Columbus is de enige die niet rusteloos is. Tallahassee verlangt naar de open weg. Little Rock is net 18 geworden en is vastbesloten om eropuit te gaan en iemand van haar eigen leeftijd te ontmoeten. Wichita voelt zich gesmoord door Columbus, vooral nadat hij haar ten huwelijk heeft gevraagd.
Wichita en Little Rock vertrekken midden in de nacht. Columbus en Tallahassee gingen op zoek naar hen. We zijn weer op weg, wat een toestroom van vrolijk gruwelijke zombie-kill-momenten betekent, naar zichzelf verwijzende popcultuurkomedie en nieuwe ondersteunende personages, waaronder Rosario Dawson als een stoere overlevende en potentiële liefdesbelang voor Tallahassee; Luke Wilson en Thomas Middleditch als zombie-jachtpartners die bijna spiegelbeelden zijn van Tallahassee en Columbus, en Zoey Deutch als Madison, een stereotiepe idiote blondine rechtstreeks uit een Z-klasse rip-off van Valley Girl uit het midden van de jaren tachtig.
Elke keer dat Madison opduikt, zoeken we actief naar de zombies.
PS Wanneer de film eindigt, wil je zeker op je stoel blijven zitten door de aftiteling.
Ik zal niet meer zeggen.
Schrijf je in voor deNieuwsbrief voor entertainment
Bedankt voor het aanmelden!
Check je inbox voor een welkomstmail.
E-mail (verplicht) Door je aan te melden, ga je akkoord met onze Privacyverklaring en Europese gebruikers gaan akkoord met het gegevensoverdrachtbeleid. AbonnerenХуваах: