'Oslo': de diplomatie is verre van droog in TimeLine's inside-blik op vrede in het Midden-Oosten
De informatie over Israël en de PLO komt snel op ons af, maar dat geldt ook voor de dramatische wendingen
Het onuitwisbare beeld van de Israëlische premier Yitzhak Rabin en de voorzitter van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie Yasser Arafat die elkaar de hand schudden in de Rozentuin van het Witte Huis, terwijl een glimlachende president Bill Clinton toekijkt, verschijnt op video tegen het einde van J.T. Rogers' Oslo.
Maar geen van beide mannen is vertegenwoordigd onder de 21 genoemde personages die op het podium verschijnen in het uitgestrekte stuk, dat ons diep meeneemt in het onwaarschijnlijke waargebeurde verhaal van de backchannel-onderhandelingen die leidden tot die handdruk op 13 september 1993 - aangevoerd door een klein team van Noorse bemiddelaars en in het geheim gehouden, terwijl officiële, door Amerika geleide vredesbesprekingen vastliepen.
Dus Rogers stelt zichzelf vanaf het begin een zware uitdaging, aangezien we meer weten over de toekomst dan zijn personages: dat ze op korte termijn zullen slagen, met als hoogtepunt die historische handdruk, en ook dat de vrede die tot stand is gebracht door de Oslo-akkoorden zal van korte duur zijn.
Wanneer: tot en met 20 oktober
Waar: Broadway Playhouse op Water Tower Place, 175 E. Chestnut
Kaartjes: $ 35 - $ 95
Informatie: broadwayinchicago.com
Looptijd: 2 uur en 45 minuten, met één pauze
De taak van Rogers is dan om het diplomatieke proces zelf dramatisch dwingend te maken - om de verschillende persoonlijkheden en de onderhandelingen over onderhandelingen levendig genoeg te maken om onze aandacht vast te houden voor bijna drie uur informatie-dichte toneeltijd. Dat hij grotendeels slaagt, voelt bijna net zo onwaarschijnlijk als de gebeurtenissen in het stuk zelf.
Tenzij je bekend bent met het eerdere werk van Rogers. Hij is een van de zeldzame Amerikaanse toneelschrijvers die zich consequent met de wereldpolitiek bezighoudt - een arena die de meeste van onze toneelschrijvers tevreden lijken over te laten aan hun Britse neven en nichten, ook al hebben Amerikaanse theaters er duidelijk zin in.
En in toneelstukken als The Overwhelming, een hartverscheurend verslag van de gebeurtenissen die hebben geleid tot de Rwandese genocide van 1994, en Blood and Gifts, een onderzoek naar de rol van de CIA in het Afghaans-Sovjetconflict van de jaren tachtig, toont Rogers een talent voor het combineren van diepe onderzoek met sterke dramatische instincten om complexe onderwerpen te belichten zonder ze leerboekdroog te maken.
Hier is zijn weg naar de Oslo-gesprekken via twee van hun belangrijkste spelers. Rogers interviewde Terje Rød-Larsen en Mona Juul, het echte Noorse echtpaar (hij een socioloog, zij een ambtenaar van het Noorse ministerie van Buitenlandse Zaken) die de geheime bijeenkomsten initieerde, en zij worden ook onze gidsen, met Mona (een warme maar no-nonsense Bri Sudia) die de vertelling levert die ons binnen de tijdlijn georiënteerd houdt.
Terwijl het stuk begint, organiseren Terje (Scott Parkinson, die het uiterlijk van een man belichaamt die heeft besloten zichzelf in de geschiedenis te schrijven) en Mona een etentje voor een ander stel, Johan Jørgen Holst (David Parkes) en zijn vrouw Marianne Heiberg (Juliet Hart). Holst is de nieuw benoemde minister van Buitenlandse Zaken van Noorwegen; Heiberg is Terje’s collega bij het Fafo Institute for Applied Sciences. (Zoals Mona wrang opmerkt in een terzijde voor het publiek, is het een heel klein land.)
Plots gaat de telefoon - eigenlijk gaan er twee telefoons over. Het is Israël en de PLO die roepen, en Terje en Mona worden gedwongen om het ongeoorloofde plan dat ze al in gang hebben gezet te onthullen, in de hoop op de steun van Holst. Maar zoals we later leren, is niet alles helemaal zoals het hier lijkt; Mona blijkt een meester-manipulator te zijn - een handige vaardigheid voor een diplomaat, zo lijkt het.
Terje's drijvende filosofie is om vertegenwoordigers van de twee partijen in een ruimte te krijgen die vrij is van tussenpersonen, controle van de pers en andere druk van buitenaf, waar ze elkaar niet alleen als ideologieën maar als individuen kunnen gaan zien. Door hun menselijke overeenkomsten te erkennen, zal er volgens hem ruimte ontstaan voor onderhandelingen met gezond verstand. Het vergemakkelijken van deze aanpak omvat gedeelde maaltijden, bakjes Scotch en de schijnbaar opmerkelijke vredestichtende kracht van warme wafels.
De deelnemende personen zijn zorgvuldig gekozen, aangezien het officieel verboden is voor de staat Israël en de PLO om elkaar rechtstreeks te ontmoeten. Maar onder degenen die we in de loop van de onderhandelingen het beste leren kennen, zijn Ahmed Qurie (Anish Jethmalani), de minister van Financiën van de PLO, en Uri Savir (Jed Feder), een ambtenaar van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken die een rockster branie beïnvloedt. Het moment van verbondenheid dat ze delen aan het einde van de eerste act van het stuk zou een eerbetoon kunnen zijn aan Lee Blessing's A Walk in the Woods, een ander stuk over internationale diplomatie op persoonlijke schaal.
Toevallig voerde Nick Bowling dat toneelstuk in 2011 op voor TimeLine Theatre Company. En in 2013 regisseerde hij Rogers' Blood and Gifts voor TimeLine - en die productie overtuigde Rogers ervan dat Bowling en TimeLine de juiste match waren voor Oslo, hoewel het bedrijf leende Broadway in Chicago's Broadway Playhouse om de buitenmaatse schaal van Rogers' verhaal te evenaren.
Het is een groot moment voor TimeLine, dat onlangs plannen aankondigde voor een nieuw permanent huis in Uptown, en Bowling en het bedrijf profiteren sterk van de bredere bekendheid met een snel tempo en slim geacteerde productie.
Rogers verzandt soms in details; zelfs al heeft hij de feitelijke geschiedenis gecondenseerd, zijn script staat vol met statische telefoongesprekken, en we hoeven waarschijnlijk niet elke keer terug naar de onderhandelingstafel te zien. Maar het is een fascinerend kijkje achter de schermen op een opmerkelijk moment. En zoals Terje Mona in een weemoedige coda opmerkt, houdt hun vrede misschien niet stand, maar is het niet iets dat ze de mogelijkheid hebben gecreëerd?
Kris Vire is een lokale freelanceschrijver.
Schrijf je in voor deNieuwsbrief voor entertainment
Bedankt voor het aanmelden!
Check je inbox voor een welkomstmail.
E-mail (verplicht) Door je aan te melden, ga je akkoord met onze Privacyverklaring en Europese gebruikers gaan akkoord met het gegevensoverdrachtbeleid. AbonnerenХуваах: