Lamme grappen, woordspelingen ontsporen beslist ongrappige 'Show Dogs'
Terwijl ik naar Show Dogs keek, bleef ik aan My Talking Pet denken. Het is verreweg het beste geld dat ik ooit heb verspild aan een stomme smartphone-app in een vlaag van verveling. Met minimale inspanning kunt u een foto van een dier uploaden, een dialoog opnemen en een video maken waardoor het lijkt alsof uw huisdier praat. Voor de lage prijs van $ 2,99 kun je je hamster in een sombrero stoppen en deze gebruiken om je kamergenoot te bevelen de afwas te doen, of je hond met een monocle je date laten vertellen dat je te laat bent voor het avondeten.
Het is veel goedkoper en minder tijdrovend dan het bijwonen van een vertoning van Show Dogs, wat eigenlijk My Talking Pet: The Movie is. En het is zonder twijfel meer verrijkend voor de ziel.
De schuld voor Show Dogs valt op de schouders van regisseur Raja Gosnell, het kwaadaardige meesterbrein wiens affiniteit met pratende hondenfilms ons in 2002 de live-action Scooby-Doo en Beverly Hills Chihuahua opleverde. Het is een standaardkomedie van een buddy-politieagent, slechts een van de officieren is een Rottweiler genaamd Max (Ludacris), een stoere eenzame wolf die volledig in flauwe grappen en hondengrappen spreekt. Even asociaal is zijn menselijke evenknie Frank, gespeeld met een onuitputtelijke voorraad nederigheid met Will Arnett. Ondanks hun protesten werken Max en Frank samen om de zaak van een ontvoerde babypanda op te lossen.
Ja, het herinnert aan Turner en Hooch, een film waarnaar Show Dogs zo vaak verwijst dat je er nostalgisch over begint te worden. En als je merkt dat je naar Turner en Hooch verlangt, is het inderdaad erg somber.
Max en Frank denken dat de babypanda wordt verkocht op de zwarte markt voor exotische dieren, en waar kun je die schimmige onderwereld beter infiltreren dan op de Canini-hondenshow in Las Vegas, 's werelds meest exclusieve hondencompetitie? Ze bedenken een halfbakken plan om de hondenshow te gebruiken als dekmantel voor het onderzoek, en laten Max meedoen aan de competitie zodat ze de smokkelaars kunnen opsporen met de hulp van hondenshowexpert Mattie (Natasha Lyonne).
Het is een eenvoudig genoeg plot om te volgen, maar Show Dogs is zo opgevuld en onzeker van zichzelf dat personages constant het plot uitleggen terwijl het in de expositie gebeurt. Oh, dus ze gebruiken de hondenshow als dekmantel voor dierensmokkel! Bedankt, we hebben het.
De ondersteunende hondencast is niet geestiger. Stanley Tucci geeft een belachelijk Frans accent aan verwende papillon Phillipe, Gabriel Iglesias spreekt een sycofantische mopshond uit, Jordin Sparks speelt de liefdesbelang van de Australische herder en merkte op dat thespian Shaquille O'Neal woorden van wijsheid geeft aan een dreadlocked hond genaamd Karma. Dan is er Persephone, een hond van onbepaald geslacht van wie Max zichtbaar walgt als wordt gesuggereerd dat ze gaan fokken. Het leest als een trans-grap, zelfs voordat je je realiseert dat RuPaul de stem levert.
Die acteurs kunnen zich tenminste verschuilen achter hun hondentegenhangers. Er is geen uitstel voor Arnett of Lyonne. Dat ze zo wild zijn in een film die zo onhoudbaar is, maakt de schaamte uit de tweede hand des te acuter.
De enige mogelijke waarde die een film zo vreugdeloos ronddraait als Show Dogs kan bieden, is als babysitter in het weekend, een gegarandeerde 90 minuten afleiding van kinderen met airconditioning. Maar zelfs op dat front faalt het, de constante stroom slapstick die vaak wordt onderbroken door leeftijd-ongepaste grappen die een duizelingwekkend gebrek aan oordeel verraden. Zodra de film de Strip bereikt, speelt het als een commercial voor het toeristenbureau van Las Vegas. Je vindt er kindvriendelijke grappen als een uitgeklede straathond die wat kattenkruid wil scoren, een toneelstuk over Oekraïense sekshandel, het harsen van hondenbikini en onberekenbare verwijzingen naar het grijpen van testikels, een voorbeeld van zo'n voorbeeld dat werd gescoord bij Sexy and I Know It.
Voor wie is dit leuk? Niet om grof te zijn, maar om de film zelf te citeren in wat misschien een zeldzaam moment van zelfreflectie was: ik kan de drol niet polijsten, maar misschien kan ik hem in glitter rollen. Oh, showhonden. Er is niet genoeg glitter in de wereld.
Barbara VanDenburgh, USA Today Network
'Honden tonen'
★
Global Road Entertainment presenteert een film geregisseerd door Raja Gosnell en geschreven door Max Botkin en Marc Hyman. Beoordeeld PG (voor suggestieve en onbeschofte humor, taal en wat actie). Speelduur: 92 minuten. Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: