Klassieke Royko: burgemeester Richard J. Daley ontleed
Noot van de redactie: Richard J. Daley was burgemeester van Chicago van 1955 tot 1976. Voordat Mike Royko zijn klassieke boek over Daley, Boss schreef, schreef hij columns zoals deze - in de week van de Democratische Conventie van 1968 in Chicago - over de burgemeester .
Chicago krioelt van de bezoekende schrijvers die allemaal dezelfde vragen stellen: hoe is burgemeester Daley echt? Wie is deze man met dikke wangen in het stadhuis die koekjes eet met LBJ en het hof wordt gemaakt door Bobby? En wie gaat hij steunen voor de nominatie?
Het is een spanning voor lokale nieuwslezers, die worden geïnterviewd door bezoekende schrijvers, vooral de wetenschappelijke. Ze vragen altijd of de burgemeester charisma heeft. In de buurt van de burgemeester konden ze geslagen worden omdat ze vuil praatten.
MENING
Om bezoekers te helpen, heb ik een inleiding over de burgemeester opgesteld. Het meeste is niet nieuw voor Chicagoans, maar het kan anderen helpen onze beroemdste burger te waarderen.
Het is nodig omdat sommige bezoekers in de war raken door de vele populaire versies van wat burgemeester Daley werkelijk is.
Daar is de burgemeester Daley die zijn meest vurige bewonderaars beschrijven.
Volgens de legende verscheen deze burgemeester voor het eerst tijdens de Chicago Fire van 1871. Hij doofde het vuur met één hand en melkte de koe van mevrouw O'Leary met de andere. Voordat de as afgekoeld was, huurde hij Frank Lloyd Wright in om de stad opnieuw in te richten, groef hij Lake Michigan om het af te koelen, organiseerde hij de White Sox en zette hij land opzij voor twee luchthavens voor het geval er ooit vliegtuigen zouden worden uitgevonden.
Meer ingehouden bewonderaars zeggen dat hij gewoon de grootste burgemeester is die Chicago ooit heeft gehad, wat hetzelfde is als de beste speler die de New York Mets ooit hebben gehad.
De beste manier om burgemeester Daley te bekijken is in stukken. Dat zeggen de Republikeinen tenminste.
Zijn vroege jaren . De sleutel tot Daley's succes is het feit dat hij werd geboren in een magische oude wijk genaamd Bridgeport. Het heeft de laatste drie burgemeesters van Chicago voortgebracht, hun heerschappij over 37 jaar. Al deze politieke invloed betekent dat bijna elk gezin iemand op de loonlijst van de overheid heeft staan. In het Oosten registreren sommige families een pasgeboren zoon bij Harvard of Yale. In Bridgeport tekenen ze hem in bij de waterafdeling van de stad.
De vader van de burgemeester was plaatwerker. Als kind werkte Daley in de veehouderij. Dit overtuigde hem ervan dat er betere dingen zijn dan werk, dus ging hij de politiek in.
Hij toonde talent. Hij deed wat hem werd gezegd, werd nooit betrapt op omgang met krantenmensen, hervormers of andere lage types, gilde nooit tegen iemand, droeg dikke Max-dassen, wijde pakken en breedgerande hoeden net als zijn leeftijdsgenoten en ging op zondag naar de kerk.
Zijn enige tekortkomingen waren dat hij geen sigaren rookte of diamanten ringen droeg, maar de partij zag dit over het hoofd omdat hij naar de universiteit was geweest. Tijdens de late jaren dertig en vroege jaren veertig diende hij in de wetgevende macht en kwam hij er schoon uit, wat niet al te vaak is gebeurd. Eind jaren '40 rende hij naar de sheriff en verloor. Hij hield niet van de manier waarop dat voelde en het is sindsdien niet meer gebeurd.
Aan de macht komen: In 1955 hadden de Democraten een serieus probleem. De burgemeester was Martin Kennelly, een zakenman en een hervormer. De Democraten hadden hem erin gezet omdat er zoveel schandaal was geweest dat ze een hervormingskandidaat nodig hadden om de Republikeinen te verslaan.
Maar Kennelly verraadde de Democraten door daadwerkelijk te proberen de zaken te hervormen. Verontwaardigd dumpten ze hem voor Daley, die toen de gemeentesecretaris was. Hij was niet erg bekend bij het publiek, maar hij had macht in partijkringen. Kennelly vocht dapper tegen Daley in de voorverkiezing, maar hij werd ontmaskerd als een hervormer en de kiezers schopten hem eruit.
Aas Majoor: Daley bouwt graag grote dingen. Hij houdt van hoogbouw, snelwegen, parkeergarages, gemeentelijke gebouwen en al het andere dat een lint doorknippen vereist en kan worden gefinancierd uit federale fondsen.
Hij is niet zo enthousiast over kleine dingen, zoals mensen. Daley houdt niet van demonstranten voor burgerrechten, opstandige gemeenschapsorganisaties, critici van het middelmatige schoolsysteem, critici van welke aard dan ook of mensen die ruzie met hem maken.
Daley de publieke figuur: Tot hij burgemeester werd, stond Daley bekend als een stille politicus achter de schermen. Toen hij toespraken begon te houden, was het duidelijk waarom hij zo stil was geweest. Sindsdien heeft hij twee sterk verbeterde retoricastijlen ontwikkeld: een gecontroleerd gemompel voor tv en een opgewonden gebabbel voor politieke bijeenkomsten.
Hij heeft een simpele smaak. Niemand betrapt hem op het praten over literatuur, muziek of de Franse keuken. Hij houdt van White Sox-spellen, vissen en parades. Hij heeft meer parades geleid dan wie dan ook sinds Rome uit elkaar viel. Er gaat nauwelijks een zaterdag voorbij of de burgemeester loopt niet midden in State Street met duizenden stadswerkers achter hem aan. Er wordt geschat dat hij de afstand van Chicago naar Minsk heeft afgelegd.
Daley de politicus: Hij is ouderwets. Andere stadsmachines namen de ambtenarij op en kregen andere slechte gewoonten. Ze vielen uit elkaar. De ouderwetse Daley-organisatie beheert zo'n 60.000 patronagebanen. Het heeft duizenden anderen in vakbonden, de particuliere industrie, nutsbedrijven, op racecircuits.
Loafen of verdwalen in een bar zorgt er niet voor dat een man wordt ontslagen, maar als hij niet wordt gestemd, wel. Naast patronage biedt de organisatie voor elk wat wils: er zijn welzijnscontroles voor de gehoorzame armen, grote projecten voor aannemers, herbestemmingen voor makelaars, prestigieuze benoemingen voor de maatschappelijk belangrijke, promoties voor de juiste agenten en brandweerlieden.
Nepotisme is groot. De helft van de topfunctionarissen zijn zonen van voormalige ambtsdragers. Zelfs het misdaadsyndicaat heeft zijn mannen in de regering. Iedereen kan meedoen als hij doet wat hem wordt opgedragen. Het is echt democratisch op een dictatoriale manier.
Wie gaat hij steunen voor de nominatie? De burgemeester zal overwegen welke kandidaat de wijste, de nobelste, de meest inspirerende, de best gekwalificeerde is. Dan kiest hij degene met de meeste kans om te winnen. In zijn parades marcheren de politici altijd vooraan. Hoe mooi ze ook klinken, de fluitspelers lopen achter de paarden aan.
Brieven sturen naar: letters@suntimes.com .
Хуваах: