In zijn derde act vindt voormalig White Sox-infielder Eric Soderholm rust
Wat kan een populair lid van het ruige Sox-team uit 1977, de South Side Hit Men, mensen bieden als levenscoach en meditatieleraar? Wat zoeken ze in zijn holistische centrum, weggestopt van Route 83? Genezing'', zegt zijn dochter, Misty.
Eric Soderholm zit in een stoel en aanschouwt zijn paradijs.
Voor hem is een vijver, waarop twee zwanen, Adam en Eva, zwemmend met elkaar kunnen opschieten. Een met bomen bedekt pad vormt de omtrek van de vijver, en als Soderholm dat wil, kan hij erover lopen, luisteren naar de omringende muziek die binnenkomt en nadenken over de beelden, foto's en woorden van Gandhi, Jezus, Boeddha, Lao Tzu, Moeder Teresa, Confucius en de Maagd Maria langs de route. Hij wil vaak.
Op deze vredige plek is Soderholm ongeveer een miljoen mijl verwijderd van een paar vorige levens - de eerste als een honkbalspeler in de grote klasse, inclusief een 2½-jarige periode bij de White Sox, en de tweede als een grote ticketmakelaar. Maar die andere levens hielpen hem en zijn dochter om SoderWorld op te bouwen, het holistische genezingscentrum in Willowbrook waar hij nu zit. Zonder de intensiteit van honkbal en zonder de geldzucht van tussenhandel, is er geen prachtig A-frame log-gebouw, geen Himalaya-zoutgrot, geen massagetherapie, geen sjamanistische geluidsgenezing, geen gongspoelingen, geen energiegenezing en geen yogalessen. Zonder die andere levens, die een antithese waren van wie hij nu is, is er geen nieuwe hem.
Alles past uiteindelijk bij elkaar.
Het is best een interessant verhaal: een Major League-honkbalspeler doet ineens de omslag en nu is hij bezig met genezing en het helpen van mensen om hun ware zelf te vinden'', zegt hij. Het is zo de moeite waard. Ik ben eigenlijk meer trots op het bouwen van deze plek dan op het spelen van negen jaar in de grote competities.''
De Soderholms, met inbegrip van vrouw Ginny en zoon Chad, hebben sinds de opening van het bedrijf in 1997 zelden reclame gemaakt voor SoderWorld. Toch stromen toegewijden ernaar toe. Waarom is dat? Wat kan een populair lid van het ruige Sox-team uit 1977, de South Side Hit Men, hen bieden als levenscoach en meditatieleraar? Wat zoeken mensen op deze plek, weggestopt van Route 83?
Genezing'', zegt zijn dochter, Misty.
Hun leven is meestal een puinhoop, of ze zijn gewoon niet gelukkig met hun leven'', zegt haar vader. We hebben geen religieuze overtuiging. We eren alle wereldreligies, maar de kern van al deze religies is liefde. Dus onze religie hier is L-O-V-E. Geen dogma, niets. Kom met wat voor overtuiging je ook hebt, maar uiteindelijk zul je weten dat ook jij een vonk van God bent. Je bent niet deze arme, ellendige zondaar die je bent geconditioneerd om te geloven. Jij bent deze prachtige vonk van God. God wordt door jou weerspiegeld.
We leren mensen door meditatie, door yoga, door allerlei verschillende modaliteiten, dat je je eigen realiteit creëert. Er is geen god daarboven die zegt: 'Man, ik hou echt van die Misty Soderholm en die Eric Soderholm, dus ik ga hun leven fantastisch maken. Maar ik mag die andere man niet, en ik ga zijn leven tot een hel maken.' Je weet gewoon dat dat niet het geval is. Dat weet je gewoon in je hart.
Als je eenmaal ontdekt dat jij degene bent die verantwoordelijk is voor het creëren van je eigen realiteit, begin je de dingen vanuit een andere perceptie te zien. Je ziet dingen vanuit een perceptie dat je eigenlijk een elektromagnetisch veld van energie bent, een spiritueel wezen, met een fysieke ervaring in dit korte moment van de eeuwigheid.’’
Voordat hij kon proberen anderen te helpen zichzelf te genezen, moest hij eerst wat zelfgenezing in de hoofdklasse doen. Het duurde maar een paar levens.
***
Soderholm, 70, speelde vijf jaar voor de Twins, die hem in 1968 had opgesteld en vervolgens tekende bij de Sox nadat hij het seizoen 1976 had gemist vanwege een knieblessure. Hij genoot van enkele van zijn beste jaren als hoofdklasser in Chicago. Als derde honkman sloeg hij .280 met 25 homeruns voor een team uit 1977 dat de South Side het grootste deel van de zomer in vervoering bracht. Dat was toen 25 homeruns echt iets betekenden, en ze leverden hem de American League Comeback Player of the Year-prijs op. Hij sloeg 20 homeruns het volgende seizoen.
Hij groeide op in een streng luthers gezin en was geen spirituele zoeker. Hij was echter bereid om nieuwe dingen te proberen die de meeste balspelers niet zouden doen. In 1976 las hij een artikel over het gebruik van hypnose van voormalig Twins-teamgenoot Rod Carew om hem te helpen omgaan met de gevolgen van een hamstringblessure, waaronder problemen met vertrouwen.
Ik lees het, en ik ga, 'vertrouwen?' De man heeft al een aantal slagtitels gewonnen. Hoeveel meer zelfvertrouwen kun je krijgen?’ zegt hij lachend. Dus ik dacht: als het goed genoeg is voor Rod, is het ook goed genoeg voor mij.’’
Hij ging naar Harvey Misel, dezelfde St. Paul, Minnesota, die hypnotiseur Carew had gebruikt. Na de eerste sessie vroeg Misel aan Soderholm wat hij ervan vond. Niet veel, zei hij, aangezien hij de telefoon had horen rinkelen en mensen in de gang had horen praten terwijl hij onder hypnose zou zijn. Misel vertelde hem dat hij een aantal zeer krachtige dingen had geïmplanteerd'' en dat Soderholm zeer agressief en zelfverzekerd zou zijn op de plaat.
De volgende dag sloeg hij driemaal toe. Hij belde de hypnotiseur, die zei dat hij iets had aangenomen en nu zijn fout inzag.
Ik ga weer naar binnen'', herinnert Soderholm zich. Hij zegt: 'Mijn veronderstelling was dat jij, een Major League-speler, wist wat de aanvalszone was.' ''
Als je hypnotiseur denkt dat hij in The Comedy Store werkt, is dat waarschijnlijk niet goed. Maar Soderholm lachte met hem mee. In de volgende sessie liet Misel hem onder hypnose een lichtgevende doos schilderen. Het idee was dat hij die glanzende slagzone met zich mee zou dragen naar de plaat en elke bal zou aanvallen die binnenkwam.
Mijn slaggemiddelde ging van .230 destijds naar waar ik tot de top 20 van slagmensen in de grote competities behoorde. Ik zei: ‘Ben ik zo goed?’ Omdat ik daar nog nooit was geweest. Ik begon mezelf in vraag te stellen. Die avond sloeg ik een paar keer toe. Het gemiddelde ging uiteindelijk van .308 destijds naar ongeveer .270 - .270 was mijn comfortzone. ''
De geest is een grappig ding. Sterk als titanium en kneedbaar als een pijpenrager. Gemakkelijk op een dwaalspoor gebracht. Gevoelig voor twijfels en doodlopende gedachten. Waar had Soderholm het idee vandaan gehaald dat hij een .270 slagman was? Er is niets mis met het raken van .270. Het is een prima gemiddelde, een die veel spelers graag zouden accepteren. Maar waarom kon Soderholm geen troost vinden in het raken van .300? Waarom rende hij weg toen hij daar aankwam?
Later in zijn leven mediteerde hij over het onderwerp. Het bracht hem terug naar een moment in 1968, als 19-jarige in zijn eerste jaar profvoetbal. Hij had een homerun met twee runs geslagen om de klasse A te helpen
Orlando Twins won een play-offwedstrijd en het team vierde feest. De manager, Ralph Rowe, nam hem apart.
Hij zei: 'Kind, ik heb je het hele jaar in de gaten gehouden. Ik denk dat je op een dag een Major League-speler gaat worden'', zegt Soderholm. Het licht ging uit in mijn hoofd: zou dat niet geweldig zijn als ik een major-league baseballspeler zou kunnen zijn? Toen zei hij: 'Het zou me niet verbazen als je uiteindelijk een .270-hitter wordt en veel homeruns maakt.' En opnieuw ging het licht in mijn hoofd uit: Wow, zou dat niet geweldig zijn? Ik identificeerde me daarmee. Hij plantte dat zaadje in mij en ik accepteerde dat zaadje als de waarheid.''
Hij sloeg .264 in zijn negenjarige carrière.
Een ander beslissend moment voor Soderholm kwam met de Sox in 1978. Hij zat in een verschrikkelijke malaise en kwam naar de plaat in Comiskey Park met de honken vol en twee uit. Hij sloeg uit zonder met zijn knuppel te zwaaien. Tegen de tijd dat hij bij de dug-out kwam, was hij gekleed in boegeroep.
Na de wedstrijd staan de verslaggevers in mijn gezicht: 'Wat is er met je aan de hand, man? Je raakt .204 en je hebt vier homeruns. Vorig jaar sloeg je .280 met 25 homeruns. Wat is er aan de hand?’’, zegt hij. Ik zei gewoon: 'Ga bij me weg.' Ik was zo in de hel, zo depressief en zo neerslachtig. Ik heb niet eens gedoucht.''
Hij ging naar huis en maakte zich klaar om wat salami te snijden voor een maaltijd na de wedstrijd. Hij keek naar het acht-inch mes in zijn hand.
Ik dacht: 'Ik zou mijn vinger hier zo erg genoeg kunnen snijden tot waar ik hechtingen nodig zou hebben. Ik zou niet kunnen spelen. Het zou me een kans geven om te resetten, een tijdje uit de line-up te komen'', zegt hij.
Ik kwam zo dichtbij - zo dichtbij - om dat te doen. Ik deed het niet omdat ik me herinnerde dat ik de volgende dag in het Illinois Masonic Hospital moest verschijnen. Ik had beloofd dat ik daarheen zou gaan om handtekeningen uit te delen voor kinderen die stervende waren aan kanker.’’
Toen hij aankwam, begroetten kinderen met donkere kringen onder hun ogen en een glimlach op hun gezicht hem. Hier was een honkballer uit de grote klasse die hen bezocht en foto's signeerde. De blije blikken op hun gezichten zeiden: welke kanker?
Daarna speelde Soderholm rolstoelbasketbal met kinderen die vanaf hun middel verlamd waren. Toen het spel afgelopen was, stond hij op uit zijn stoel. Ze kwamen niet van de hunne.
Ik werd door God geslagen'', zegt hij. Het was als: 'Word wakker. Elk van deze kinderen zou er alles voor over hebben om in jouw schoenen te staan.’ Dat was de boodschap. Het was heel duidelijk. Het kwam door mijn achterhoofd.’’
Na die ervaring stuiterde hij op een grote manier terug op het veld. Hij sloeg 17 van zijn 20 homeruns na begin juni en zag zijn gemiddelde sprong van .200 naar .258.
Ik geef die kinderen de eer'', zegt hij. Die dag heeft letterlijk mijn seizoen gered.’’
Je leven gered'', zegt Misty.
Naast de hypnose en biofeedback waarmee hij had geëxperimenteerd, schreef Soderholm poëzie. Sox-omroep Jimmy Piersall verscheurde hem voor alles tijdens één spel, zich hardop afvragend waar het spel naartoe zou gaan.
In juni 1979 ruilden de Sox Soderholm naar Texas voor Ed Farmer en Gary Holle. Na het seizoen stuurden de Rangers hem naar de Yankees voor geld en twee minor-leaguers.
Hij had een mooi seizoen in New York en sloeg .287 met 11 homeruns in 95 wedstrijden, maar een vijfde knieoperatie vertelde hem dat hij moest nadenken over een nieuw soort werk. Op 31-jarige leeftijd was zijn carrière voorbij.
Zijn lichaam had hem misschien in de steek gelaten, maar zijn zelfgevoel neuriede mee.
Ik had een ego zo groot als wat dan ook'', zegt hij. Iedereen zei [hij spreekt in een falsetstem]: 'Oh, Eric. O Erik. Je bent zo goed. Ik hou zoveel van jou.' ''
***
Soderholm deed wat veel voormalige balspelers doen. Hij begon honkbalkampen voor kinderen te leiden en opende een slagschool. Maar het was niet genoeg. Het daagde hem niet uit.
Op zoek naar kaartjes voor een concert van Michael Jackson in 1983 zette hem op een ander pad. Hij ging via een ticketmakelaar, die, in tegenstelling tot een scalpeur, legaal tickets met winst mocht verkopen.
Ik ga naar beneden en de telefoon van de man is verlicht als een kerstboom,'' zegt Soderholm. Overal zijn kaartjes, overal is geld. Ik zei: 'Kan iemand in deze business komen?' De makelaar had me herkend en zei: 'Ik zal je helpen. Verzin een visitekaartje.’ ’’
Dus hij deed het. Hij noemde zijn bedrijf Front Row Tickets. Als je zou zeggen dat SoderWorld echt is gebouwd, log voor log, door de Bears uit 1985 en Michael Jordan, zou je niet verkeerd zijn.
Dat bedrijf was geweldig'', zegt hij. Twee jaar nadat ik begon, gaan de Bears naar de Super Bowl. In de jaren '90 winnen de Bulls zes kampioenschappen. Ik bedoel kom op. De timing had niet beter kunnen zijn. Er kwamen emmers geld binnen.''
Verwant
White Sox-coach Nick Capra heeft wraak op zijn hoofd
Ontheffing claim AJ Reed omarmt nieuwe start, kans met White Sox
White Sox' Nova: 'Uiteindelijk zullen de cijfers er zijn'
Op een gegeven moment had hij 100 zakelijke en 15.000 individuele klanten. Hij zegt dat hij evenveel geld verdiende als makelaar als als speler. In zijn laatste jaar in honkbal verdiende hij $ 200.000. Al die bakken met geld brachten hem in conflict met White Sox-voorzitter Jerry Reinsdorf en anderen die het niet leuk vonden dat makelaars hun tickets voor winst verkopen. De twee mannen stopten met elkaar te praten. De Senaat van Illinois overwoog wetgeving om de doorverkoop van tickets met winstoogmerk te verbieden, maar een coalitie van makelaars onder leiding van Soderholm liet het doodgaan.
Hij was gewoon zijn tijd vooruit. Teams begonnen uiteindelijk hun tickets door te verkopen op de secundaire markt en StubHub werd een grote speler in de ticketuitwisselingsbusiness. Met die twee ontwikkelingen was het schrijven aan de muur voor Soderholms bedrijf.
Maar zelfs toen hij als makelaar veel geld verdiende, begon hij elk gevoel van voldoening te verliezen dat daarmee gepaard ging. Zijn dochter was ondertussen ondergedompeld in massagetherapie en energetische genezing in het midden van de jaren negentig. Toen ze 20 was, belde ze naar huis om aan te kondigen dat ze ging werken voor Deepak Chopra in Carlsbad, Californië.
Chopra. . . Chopra. . . speelde hij voor de Padres, wilde Eric weten.
Nee, hij is een spirituele goeroe die boeken heeft geschreven over gezondheid, genezing en het ontdekken van je ware zelf, zei ze.
De volgende dag bladerde ik door de kanalen en zag hem op Channel 11 PBS'', zegt Soderholm. Hij deed zijn optreden en praatte over zijn werk en tapes. Ik kon hem niet echt verstaan omdat hij dat zware Indiase accent had. Maar er was iets dat hij zei dat resoneerde met mij.
Ik kocht zijn boek, en ik kocht zijn tapeserie genaamd 'The Higher Self'. Dat is wat mijn reis begon. Ik was 52. Het werd bijna obsessief voor mij. Om 3 uur 's nachts werd ik wakker. U hoeft het alarm niet in te stellen. Drie jaar lang elke nacht. Als ik opstond, deed ik gewoon mijn licht aan en las ik. Ik heb veel van zijn dingen gelezen. Toen ging ik in op de spullen van Wayne Dyer en daarna op de spullen van Caroline Myss. Toen sprak Marianne Williamson over de kracht van wonderen.
Toen 'The Way of Mastery'. Het bleef me voeden, me voeden, me voeden met meer dingen. Op een dag werd ik drie jaar later een beetje wakker en zei: 'Weet je wat, als het zoeken stopt, het wezen kan worden.'
Wat betekent die zin? Het is diep genoeg om op een van Joe Maddons T-shirts te passen.
Het was gewoon een zin die ik in een boek zag'', zegt Soderholm. Die zin trof me heel hard. Ik zei, ik begrijp dit intellectueel een beetje, maar ineens was ik in staat om het van hier naar hier te verplaatsen. Ik interpreteerde het omdat er altijd een andere manier van kijken moet zijn.’’
Hij begon vooral naar zichzelf te kijken. En Misty, in zijn woorden, bleef hem in de gaten houden als een havik.
Als ze zag dat ik een beetje van de waarheid afweek, riep ze me uit,'' zegt hij. Voor mij waren mijn problemen meestal in de tweede chakra. We hebben energiecentra en het tweede chakra is gerelateerd aan seksualiteit en zo - geld, overleven, geld najagen, seks najagen, in topconditie blijven. Wat ik uiteindelijk ontdekte toen ik ouder werd, is dat al die dingen die zo belangrijk waren toen ik jonger was, nu ineens niet zo belangrijk meer zijn. Wat belangrijk is, is je verbinding vanuit het hart met je levenspartner. Laat ze zijn wie ze moeten zijn. Je bent wie je moet zijn, maar wees authentiek.
Ik was nooit authentiek. Ik vertelde mensen altijd wat ze moesten horen. Ik werd gewoon moe van mijn eigen leugens. Iemand zou me bellen voor vier Cubs-tickets als ik Front Row-tickets had. Ik zou zeggen: 'Ze zijn $ 200 per stuk.' De man zou zeggen: '$ 200 per stuk? Wat?' Ik zou ze vertellen dat ik $ 175 [geïnvesteerd] in elk van hen had, dat ik in totaal $ 100 zou verdienen met alle vier. Ik lag tussen mijn tanden door. Ik had $85 in elk van hen. Ik was iemand aan het verkrachten.
Toen mijn dochter me op weg hielp en ik steeds meer begon te lezen, voelde ik me daar steeds ongemakkelijker bij. Ik begon die mentaliteit die ik had, die op ego gebaseerde mentaliteit, te verschuiven naar een besef dat ik veel meer was dan dit fysieke lichaam.’’
SoderWorld opende in 1997 in een ruimte van 1000 vierkante meter in een stripwinkelcentrum in Willowbrook. Eric en Misty vonden het land waar het bedrijf nu op staat toen een vrouw te laat arriveerde voor een massage en zei dat MapQuest haar naar een braakliggend terrein bij Route 83 en Nielson Lane had geleid. Een makelaar die de ruil hoorde, zei dat zijn bedrijf de makelaar was voor het onroerend goed.
Synchroniciteit'', zegt Soderholm.
Het A-frame hoofdgebouw was in 2004 klaar. Kort daarna begonnen de lessen. Steeds meer voeten begonnen het pad rond de vijver te lopen.
Er hangt één vraag boven de tuin: zouden elite, ultracompetitieve atleten profiteren van wat de Soderholms leren? Zouden ze datgene verliezen wat hen drijft?
Het is bijna Michael Jordan, als je kijkt naar het niveau dat hij speelde, was hij in een Zen-staat'', zegt Misty, 44. Phil Jackson sprak over al die dingen in zijn boeken. Hij paste veel van dit spul in hun training toe en deed meditatie met hen. Ik denk echt dat een speler als Michael Jordan dit soort dingen heeft aangeboord om op dat niveau te komen. Dus wie weet waar mijn vader had kunnen zijn als hij dit allemaal had geweten.’’
Onlangs hadden de manager van de Mets en een van zijn spelers een luid, lelijk incident met een van de beatschrijvers van het team. Diezelfde dag kreeg Cubs-catcher Willson Contreras een schreeuwpartij met Braves-catcher Tyler Flowers, waardoor de banken van beide teams leegliepen op het veld.
Dus dezelfde vraag stelde een andere manier: zijn Gandhi en craniale sacrale therapie compatibel met de machowereld van honkbal?
Honkbal is macho'', zegt Soderholm. Het is zeer competitief. Het is erg egoïstisch, moordend - ik ga je verslaan. Wat we hier leren, is dat we echt allemaal met elkaar verbonden zijn en dat we echt van elkaar leren. Ik zou graag denken dat ik door dit alles beter zou zijn, maar om in die wereld te zijn, moet je die intensiteit hebben. Als je die intensiteit niet hebt, ben ik er niet 100 procent zeker van dat je beter zult worden. Ik weet het niet. Ik weet het gewoon niet.’’
Wat hij wel weet, is vrede. Hij zegt dat hij ernaar leeft.
Oh, en hij en Reinsdorf hebben het goedgemaakt.
Ik deed een optreden voor hem op een van de SoxFests'', zegt hij. Ik zei hem dat ik me wilde verontschuldigen voor onze verschillen. Hij zei: 'Maak je geen zorgen, het is verleden tijd.' ''
Kon de wereld maar op dezelfde manier werken, denkt hij.
Wij mensen vechten al duizenden jaren tegen elkaar'', zegt hij. Wanneer gaan we leren dat het niet werkt? We hebben meer van dit soort dingen nodig.''
Hij knikt naar zijn tuin, waar de zwanen zwemmen. Het is een lange, lange weg uit het verleden.
Хуваах: