Ik mis de geneugten van het landleven

Wederzijds wantrouwen tussen stad en platteland is letterlijk een van de oudste verhalen ter wereld.

Ansario - stock.adobe.com

Toen mijn vrouw en ik naar het platteland verhuisden, waren veel van onze stadse vrienden gealarmeerd. Een goedbedoelende kerel vroeg zich zelfs af of ik wel veilig zou zijn op het platteland van Perry County, Arkansas, gezien mijn politieke afvalligheid. (Trump won daar 75% van de stemmen van 2020.)

Iets soortgelijks gebeurde na onze gedwongen terugkeer naar Little Rock 10 jaar later. Diane's gezichtsvermogen was slecht geworden, en zoals de plaatselijke koeienfluisteraar opmerkte: 'Je kunt geen Little Rock-meisje op een grindweg houden als ze niet kan rijden.'

Dat kun je inderdaad niet, maar verschillende van onze vrienden en buren op het platteland, vooral de zwarte, spraken hun angst uit voor criminaliteit in de grote steden. Zouden we veilig zijn in de stad? Als alles wat je over Little Rock wist uit het tv-nieuws kwam, zou je je dat ook afvragen. Gewelddadige misdaad in de boondocks is bijna altijd familiegerelateerd, dus het schrikt niemand af.

Op de boerderij had onze achterdeur niet eens een slot.

Columnisten bug

Columnisten

Diepgaande politieke verslaggeving, sportanalyse, entertainmentrecensies en cultureel commentaar.

Wederzijds wantrouwen tussen stad en platteland is letterlijk een van de oudste verhalen ter wereld. De fabel De stadsmuis en de plattelandsmuis (De stadsmuis en de plattelandsmuis) was al 500 jaar oud toen de Romeinse dichter Horace het leende voor zijn 'Satires' in 35 v.Chr. De bedenker ervan, de Griekse verhalenverteller Aesopus, zou in de 6e eeuw voor Christus hebben geleefd.

In de oorspronkelijke fabel maakten plunderende katten het meer gesofisticeerde leven van de stadsmuis gevaarlijk, door zijn neef op het platteland de deugden van zijn bescheiden huis te leren waarderen.

De termen zijn enigszins anders in het hedendaagse Amerika. Misschien wel het domste wat Barack Obama ooit zei, was dat 'verbitterde' Amerikanen uit kleine steden 'zich vastklampen aan wapens of religie of antipathie jegens mensen die niet zijn zoals zij ... als een manier om hun frustraties uit te leggen.'

Het is als een parodie op wat mensen in het land denken dat neerbuigende liberalen denken. Het gedeelte over religie is bijzonder beledigend voor mensen wier leven draait om hun kerk. Maar weet je wat? Ik heb er nog nooit iemand in Perry County over gehoord. Over politiek beginnen wordt als onbeleefd beschouwd.

Opinie Nieuwsbrief

De enige mensen die ooit mijn politieke opvattingen noemden, waren personen die het ermee eens waren. Redactionele columns in kranten buiten de stad circuleren niet veel op het platteland van Arkansas, en dat is precies hoe ik het leuk vond.

Wat betreft religie, alles wat we ooit hoefden te zeggen als reactie op bekerende buren was: 'Wij zijn katholiek.' Onze boerderij lag maar een paar kilometer van de St. Boniface Church in New Dixie, dus dat was normaal.

Nadat Pupska die keer pater Davis bij de enkel had gebeten, hielden we het incident voor onszelf. Ze had hem gewaarschuwd niet op de veranda te komen, maar zou hij luisteren? De priester gaf toe dat het allemaal zijn schuld was. Ze was verre van zijn eerste boerderijhond.

Maar ik dwaal af. Diane nodigde onze Little Rock-vrienden uit voor een bezoek, en meestal gingen ze weg en zeiden dat ze ons nieuwe leven begrepen. De bossen en weilanden rondom onze boerderij waren in alle seizoenen prachtig. Zittend op een schommelbank kijkend naar kolibries die onze feeders bezoeken, terwijl boerenzwaluwen overal rondzweven en Amerikaanse zeearenden het nest op de moerassige rivier bezochten, hen hielpen zien.

Nog geen 50 mijl van het centrum van Little Rock, het voelde als een andere wereld.

Moeilijker uit te leggen was de voldoening die ik putte uit het grommende werk van het zorgen voor paarden en koeien. Ik had eerder paarden gehad, maar koeien waren iets heel nieuws.

Het volstaat te zeggen dat er veel te leren valt. Zonder de eerder genoemde koeienfluisteraar en anderen die vrijgevig waren met hun tijd en kennis, had ik het niet gekund.

Ik werd verliefd op mijn grote meisjes. Diane, die, zoals de meeste meisjes uit Arkansas, wist hoe ze jongens zich moest laten gedragen, voerde met de hand appelschijfjes aan Bernie, een Simmentaler van 2400 pond wiens hoofd groter was dan haar hele lichaam. Behalve wanneer hij door hekken van prikkeldraad liep om de stier van de buurman rond te duwen en zijn koeien te fokken, was Bernie het zachtaardigste huisdier dat je je kunt voorstellen.

Ik mis mijn koeien vreselijk en droom er soms over.

Ik mis het geroep van uilen, het nachtelijke gehuil van de weduwen van Chuck-Will en de daverende kakofonie van lentekikkers. Ik mis de nachtelijke hemel. Hier in de stad is het alsof de hemel is verdwenen.

Maar waar Diane ook is, daar zal ik zijn. Ze klaagt ongeveer 10% zoveel over haar falende gezichtsvermogen als ik in haar plaats zou doen.

Ik mis ook mijn plattelandsburen: vrienden die je de premie uit hun tuin brachten, die kwamen opdagen met T-palen en prikkeldraad om je hek te helpen repareren na een storm, die een graafmachine meebrachten om je paard te begraven nadat iemand bij de voerwinkel was geweest vertelde hem dat hij was overleden, of die je elk $ 40 in rekening bracht voor 50 balen hooi van 1200 pond in een tijd dat door droogte geteisterde Texanen bereid waren $ 100 te betalen.

En die, toen ik hem daaraan herinnerde, eenvoudig zei: 'Ik denk dat ze dat zouden doen, maar jij bent mijn buurman.'

Hier in de hoofdstad, waar Trump minder dan 25% van de stemmen in mijn buurt kreeg, zou dat gewoon niet gebeuren.

Gene Lyons is winnaar van de National Magazine Award en co-auteur van 'The Hunting of the President' (St. Martin's Press, 2000).

De Sun-Times verwelkomt brieven aan de redacteur en opiniestukken. Zie onze richtlijnen .

Хуваах: