'Forever My Girl' een romantisch refrein dat je eerder hebt gehoord
Forever My Girl is een slechte film, puur en simpel.
En puur en simpel, zo houdt schrijver en regisseur Bethany Ashton Wolf het graag. Denk je dat slechte countrymuziek vol zit met clichés? Dat is niets vergeleken met deze voorspelbare oefening in feelgood hokum, over een countryzanger die grote bekendheid verwerft terwijl hij zijn dorpswortels verliest. Het speelt als een kruising tussen een saaie romantische komedie en een hillbilly Hard Day's Night.
Liam Page (Alex Roe, Brits maar met een landelijk accent) komt uit een klein stadje in Louisiana dat hij achterliet - op zijn trouwdag, met Josie (Jessica Rothe) bij het altaar - om zijn carrière als muzikant voort te zetten.
Daarin is hij tenminste geslaagd. Aan het begin van de film treedt hij op voor een bewonderende menigte in de Superdome in het nabijgelegen New Orleans. Als hij het podium afstapt, vraagt hij zijn manager, Sam (Peter Cambor) of hij de blondine op de eerste rij heeft gezien?
Ben er al mee bezig, vertelt Sam hem. Ze zit in de auto op weg naar de afterparty. Maar Liam is niet geïnteresseerd. Hij wil gewoon terug naar zijn hotelkamer met de vrouw, een fles wodka en een biefstuk. Want hoewel hij uiterlijk succesvol is, zie je, van binnen is hij ellendig.
De vrouw is zo geboeid dat ze Liam de hele tijd bij zijn volledige naam noemt en op en neer springt op zijn oude mobiel, wat leidt tot een scène waarin hij op blote voeten naar de dichtstbijzijnde telefoonwinkel rent met een stel vrouwen en media die achterna zitten hem - serieus - om het te laten repareren. Want er staat een ZEER BELANGRIJKE BERICHT op de telefoon.
Terwijl hij nog in New Orleans is, wordt een oude vriend vermoord, dus hij sluipt weg voor de begrafenis, waarop Josie hem in zijn maag stompt. De minister (de fijne acteur John Benjamin Hickey) is ook niet blij om hem te zien. En hij is zijn vader.
Er is meer aan de hand dan wrok en liefdesverdriet. Wat Liam niet wist, is dat Josie zwanger was toen ze op het punt stonden te trouwen. Zo de introductie van Billy (Abby Ryder Fortson), de dochter waarvan Liam nooit wist dat hij die had.
Jij bent die countryster waar mijn moeder soms naar luistert, zegt Billy ter introductie. Aha! Een sprankje hoop misschien! Maar verkoop Josie niet te kort. Ze is spunky, wat we kennen door haar buikgevoel en het feit dat ze bier verbergt in de bloemenkoelkast van de bloemenwinkel die ze bezit.
Misschien is dit de wake-up call die Liam nodig heeft. Misschien kan hij iets met Josie nieuw leven inblazen, of een goede vader zijn voor Billy. Misschien gaat hij zich realiseren dat alle rijkdommen in de wereld geen vervanging zijn voor familie en vrienden. Misschien als hij ooit naar een film was geweest voordat hij dat allemaal van tevoren had geweten.
Iedereen doet zijn best - Roe leerde zingen zodat hij de liedjes zelf kon uitvoeren - en de bedoelingen zijn goed. Fortson is erg leuk. Rothe kan zijn, zoals in het verrassend goede Fijne sterfdag. Maar hier zitten ze allemaal vast in een onorigineel verhaal dat over elk oppervlak verdoezelt.
Dit gaat veel te snel, zegt Josie op een gegeven moment, waarop je wilt schreeuwen: nee, nee, het gaat niet snel genoeg! Laten we de levenslessen uit de weg ruimen en verder gaan.
Bill Goodykoontz, USA TODAY Network
★ 1⁄2
Attracties langs de weg presenteert een film geschreven en geregisseerd door Bethany Ashton Wolf, gebaseerd op het boek van Heidi McLaughlin. Beoordeeld PG (voor thematische elementen, waaronder drinken, en voor taal). Speelduur: 104 minuten. Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: