De foto's, allemaal gemaakt door een kleine groep fotografen van het Amerikaanse leger, documenteren de menselijke tol.
We zijn niet bang genoeg voor oorlog.
Voor de meesten van ons is oorlog een vaag begrip. Het is bijna fictief - iets waar we over lezen in boeken. Het is iets dat we in films zien, met enorme legers die over het scherm opladen terwijl audioluidsprekers de geluiden van explosies, geschreeuw en geschreeuw uitpompen.
Maar de Verenigde Staten bevinden zich midden in een echte oorlog, de langste in hun geschiedenis, en er dreigen nieuwe oorlogen. Amerikanen offeren hun leven in verre oorden.
Op deze Veteranendag zijn we het verplicht hen te gedenken, ons zorgen over hen te maken, hen te bedanken.
We hebben onlangs een boek over oorlog gepubliceerd, maar het is geen traditioneel oorlogsboek. Het gaat over de afnemende dagen van de Tweede Wereldoorlog. In plaats van actiefoto's te gebruiken, keken we naar de menselijke tol van oorlog. In plaats van foto's te laten zien van Amerikaanse tanks die zich een weg banen door Europa, keken we naar pokdalige dorpen die in puin lagen. In plaats van vliegtuigen te laten zien die bommen afwierpen, keken we naar arbeiders van de civiele bescherming die door het puin groeven.
De foto's zijn allemaal gemaakt door een kleine groep fotografen van het Amerikaanse leger. Sommigen gingen het leger in, ervaren met een camera; anderen hadden nog nooit eerder foto's gemaakt. Wat deze groep zo bijzonder maakt, is dat ze de strijd aangingen met een camera.
Het was ruw.
Schreef soldaat-fotograaf William A. Avery: Ik was slechts vier kalenderjaren ouder toen ik vrijkwam, maar het leek een heel leven.
Hoewel maar weinig van deze militairen het beseften, creëerden ze een geschenk voor toekomstige generaties. Enkele honderdduizenden van hun foto's - zoals die van alle gevechtsfotografen - werden achtergelaten.
Hun werk, waaronder stilstaande foto's en speelfilms, is zorgvuldig bestudeerd in het Nationaal Archief. Boeken en films staan vol met hun beelden. Maar hun werk aan het einde van de oorlog wordt vaak over het hoofd gezien. Hun foto's van verwoeste steden en de laatste dagen van concentratiekampen, van gevangenen en wanhopige vluchtelingen die het landschap afspeuren op zoek naar voedsel en onderdak, getuigen tegen oorlog.
Nu we de 75e verjaardag van het einde van de Tweede Wereldoorlog naderen, is het waardevol om de betekenis van totale oorlog te begrijpen - een conflict dat zich uitstrekt over landen en continenten. Misschien is er geen betere manier om het te begrijpen dan door deze foto's te bekijken. Ze zijn gemaakt door fotografen die hun leven riskeerden om langs de frontlinie van soldaten en bevrijders te rennen om dit record te maken.
Er zijn nog maar weinig van deze veteranen in leven. De meesten waren minstens 20 toen ze meer dan 75 jaar geleden voor service vertrokken. De mannen die deze foto's maakten, lieten meer dan alleen foto's achter. Ze lieten wijsheid achter. Velen schreven korte memoires of gaven interviews over hun ervaringen.
Soms heeft oorlog betekenis en soms heeft het geen betekenis, schreef Charles E. Sumners. Er is echter één constante: degenen die het meest lijden, hebben niets te winnen bij de uitkomst en hadden niets te maken met het starten ervan.
Er wordt gezegd dat elke generatie zijn eigen oorlog heeft - omdat we dat vergeten. Nu, met deze foto's, hebben we geen reden om te vergeten.
Het offer van oorlog is nooit eerlijk gespreid. Maar in de moderne oorlogen van Amerika was de last vooral onevenwichtig. Nu de meesten van ons volledig geïsoleerd zijn van oorlog, volkomen beschermd tegen de lelijkheid ervan, is de schade van oorlog zo zacht gefocust dat ons land meer kans heeft om opnieuw in oorlogen te raken.
Oorlog was voor mij altijd angstaanjagend maar ook abstract geweest, met landschappen die ik me niet kon voorstellen en mensen die ik niet kende, schreef Michelle Obama in Becoming, haar recente memoires. Om het op deze manier te bekijken, zie ik nu, was een luxe geweest.
Het is een gevaarlijke luxe omdat oorlog niet abstract is.
Laten we de kosten van oorlog het hoofd bieden en onze dierenartsen eren door ervoor te zorgen dat in de toekomst minder dierenartsen de voorste gelederen hoeven te vullen met geweren of camera's.
Richard Cahan is co-auteur van het nieuwe boek Aftershock: The Human Toll of War: Haunting World War Images From America's Soldier Photographers, samen met Mark Jacob en Michael Williams.
Brieven sturen naar: letters@suntimes.com .
Хуваах: