The Strokes triomferen op hun 'Abnormal' album
The New Abnormal is een prachtig stukje indierock, gevarieerd, spannend en complex, met elementen van glam, rechttoe rechtaan rock en dromerige pop.
The Strokes, The New Abnormal (RCA/Cult)
Op hun eerste album in zeven jaar lijken The Strokes te hebben geweten dat ze op een gekke tijd zouden terugkeren. We doen ons best om uw aandacht te trekken, zanger Julian Casablancas zingt op het eerste nummer, The Adults Are Talking.
Negen nummers later heeft de band zeker onze aandacht getrokken. Missie geslaagd, heren.
The New Abnormal is een prachtig stukje indierock, gevarieerd, spannend en complex, met elementen van glam, rechttoe rechtaan rock en dromerige pop. Het album, dit keer geproduceerd door Rick Rubin, komt 19 jaar na het baanbrekende debuut van de band, Is This It, en is in veel opzichten een vervulling van dat vroege potentieel. Het is dynamiet spul.
Brooklyn Bridge to Chorus is vrolijk en poppy op een manier die alleen The Strokes kunnen doen - rijden op de deining van de New Wave uit de jaren 80 (zelfs vragen aan bands uit de jaren 80, waar gingen ze heen?) Maar ook commentaar geven op de songstructuur. Kunnen we nu overschakelen naar het refrein? En dat doen ze.
Over de jaren ’80 gesproken, Bad Decisions hergebruikt Billy Idol’s Dancing with Myself — hij krijgt zelfs een krediet — en vervormde plakjes synth stuwkracht Why Are Sundays So Depressing. Casablancas channelt Frank Sinatra in Not the Same Anymore en leunt op zijn bovenste register op de glinsterende, Psychedelic Furs-achtige Eternal Summer.
Tekstueel verkent het album ongemak, passiviteit en vervreemding. Ik wil nieuwe vrienden, maar ze willen me niet / Ze maken plannen terwijl ik tv kijk is het refrein van één nummer. Op At the Door weet Casablancas dat hij een verloren ziel is, maar biedt hij hoop: Gebruik me als een roeispaan/Ga naar de kust.
Eternal Summer slaat tegenwoordig vooral dicht bij huis. Er zijn sinistere krachten in het spel. Casablancas zegt dat we om elf uur zijn en vraagt: 'Iedereen is onderweg'/Vertel me, bent u ook onderweg? Dan komt de moordende regel voor iedereen die met een viruspandemie wordt geconfronteerd: ze hebben de remedie, maar ze laten het niet gebeuren.
Het laatste nummer - Ode to the Mets - is zwaar, zowel zwaar als stijgend, en verandert van gedaante door verschillende stijlen - een band die ongemakkelijk terugkijkt. Voorbij zijn de oude tijden/vergeten, tijd om vast te houden aan de reling.
Als we allemaal met het schip ten onder gaan, laat dit dan de soundtrack zijn.
Хуваах: