Dit is een stalkerfilm die wordt bevolkt door personages die nog nooit in hun leven een stalkerfilm hebben gezien.
Een tijdje is The Boy Next Door onderhoudend rotzooi, het soort lachwekkend slechte, slecht geacteerde, met de elleboog geduwd, glad geproduceerde dreck die we deze tijd van het jaar vaak in de bioscoop zien. Begrijp me niet verkeerd: er was geen moment dat ik je wilde aansporen om echt geld aan deze film uit te geven, maar de eerste 45 minuten of zo kreeg ik veel gegrinnik en zelfs een paar lachjes van het ding.
Maar toen het voorspelbare plot zijn voorspelbare conclusie bereikte, nam de film een lelijke wending, met wat akelig geweld en een laatste confrontatie die zo lang aansleepte dat ik begon te wroeten dat iedereen - het goede, het kwade en het tussenliggende - gewoon zou sterven nu al.
Jennifer Lopez, nog steeds mooi op 45 en nog steeds een goede actrice, schittert als Claire Peterson, die de klassiekers doceert op de plaatselijke middelbare school en samenwoont met haar 15-jarige zoon Kevin (Ian Nelson), een lieve jongen met ernstige allergieproblemen. (De spuit die Kevin bij zich heeft in geval van nood is ongeveer even groot als de spuit die John Travolta gebruikte om het hart van Uma Thurman te doorboren in Pulp Fiction.)
Claire's echtgenoot Garrett (John Corbett in een flauwe uitvoering) is verhuisd nadat Claire ontdekte dat Garrett vreemdging met een bedrijfssecretaris die naar chocoladekoekjes ruikt, zoals Garrett in een e-mail schreef. (Hé, de engel gespeeld door John Travolta in Michael rook naar koekjes! Laten we eens kijken of we een ander excuus kunnen vinden voor een John Travolta-referentie voordat we de recensie afronden.)
De buurman is ongeveer 100 jaar oud en hij heeft iemand nodig die voor hem zorgt omdat hij een beenmergtransplantatie krijgt. Dus de 20-jarige achterneef van de buurman, Noah, die onlangs beide ouders verloor, trekt in.
Hij is de buurjongen! Alleen hij wordt gespeeld door Ryan Guzman, die 27 is en er zo uitziet. Het lijkt dus meer op The Young Horny Man Next Door. Guzman ziet er ook uit alsof hij op de omslag van een modecatalogus zou moeten staan, en hij gedraagt zich net zo goed als iemand die zich zou moeten concentreren op het modelleren voor modecatalogi.
Noah spant zijn spieren in een wit T-shirt, repareert Claires garagedeur, raakt bevriend met de jonge Kevin - en wanneer hij erachter komt dat Claire de klassiekers doceert, wordt hij poëtisch over The Iliad.
Oh en hij charmeert zich een weg naar de klas van Claire. Zie je, ook al is Noah 20, hij verloor wat tijd doordat de ouders stierven, dus hij moet zijn laatste jaar op de middelbare school afmaken. Blijkbaar heeft Noah nog nooit gehoord van de GED of nachtlessen.
Een kwetsbare Claire begint te bezwijken voor Noahs charmes, en op een regenachtige nacht wanneer Kevin met zijn vervelende vader aan het kamperen is, maken Claire en Noah contact. De volgende ochtend is Claire geschokt door haar daden, maar Noah denkt dat ze een stel zijn - en als ze hem vertelt dat ze elkaar niet meer kunnen zien, doet Noah dat wel. niet goed reageren.
Regisseur Rob Cohen (The Fast and the Furious, XXX, een van die vreselijke Mummy-films) werkt volgens een clichématig, by-the-numbers script van Barbara Curry (een voormalig assistent-advocaat van de VS in Los Angeles) op ambachtelijke wijze.
SPOILER ALERT!
Dit zijn slechts enkele clichés over stalkerfilms die opduiken:
• Geobsedeerde kerel met een geheim heiligdom vol met foto's van zijn doelwit? Rekening.
• Personages die een huis binnen blijven lopen, ook al is de stroom uitgevallen en weten ze dat de slechterik binnen kan zijn? Oh ja.
• Valse schrik als je denkt dat de slechterik om de hoek is, maar het blijkt een vriend of een kat te zijn? JEP.
• Een man wordt neergeschoten in de filmschouder? Absoluut. Het is verbazingwekkend hoeveel beste vrienden, partners en sympathieke secundaire personages in de filmschouder worden neergeschoten, in tegenstelling tot, weet je, het gezicht of het hart. Op het moment dat ze in de filmschouder worden neergeschoten, weet je dat we de verplichte scène krijgen waarin ze op de brancard worden geladen, zodat ze kunnen worden behandeld voor die niet-fatale wond aan de filmschouder.
Als skateboardende pestkoppen Kevin bespotten in een ijzerhandel, hmmm, denk je dan dat Noah uiteindelijk wraak zou kunnen nemen op de punks? Maar als Noah de schedel van de leadpunk breekt voor de ogen van de halve school en slaat de vrouwelijke onderdirecteur* neer,* hij is net weggestuurd. Belt niemand de politie? Hij is twintig. Hoe zit het met het aanklagen van hem voor poging tot doodslag in de tweede graad?
Zelfs met een speelduur van 91 minuten voelt The Boy Next Door zich opgeblazen, vooral tijdens die eerder genoemde climax. Er zijn meer knockdowns en valse eindes dan in een van de latere Rocky-films. Wanneer gaan mensen leren dat wanneer je de schurk neerslaat met een moersleutel, een lamp of een steen, je de schurk niet de rug toekeert? Je slaat hem nog 10 keer op zijn hoofd!
Iedereen in The Boy Next Door moet zich minstens een of twee keer als een idioot gedragen, zodat de film door kan gaan. Het is een daad van barmhartigheid wanneer het uiteindelijk tot stilstand komt.
*De vice-directeur wordt gespeeld door Kristin Chenoweth, die samen met Idina Menzel speelde in Wicked. Weet je nog dat John Travolta Menzel Adele Dazeem noemde? Dat was geweldig.
[s3r ster=1/4]
Universal Pictures presenteert een film geregisseerd door Rob Cohen en geschreven door Barbara Curry. Speelduur: 91 minuten. Rated R (voor geweld, seksuele inhoud/naaktheid en taalgebruik). Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: