'Man of No Importance' een schuchtere karakterstudie zonder Wilde passie
Je zou willen dat deze geheel voorlopige show de acteurs meer gaf om mee te werken.
Maak kennis met Alfie Byrne. Hij is een vrijgezel van middelbare leeftijd en woont bij zijn zus in Dublin in 1964. Hoewel hij nooit echt is gedateerd, heeft hij twee grote liefdes: Oscar Wilde en het theater.
Alfie brengt zijn dagen door met het lezen van Wilde's poëzie voor de bewonderende passagiers van wie hij kaartjes neemt als busconducteur; 's Nachts regisseert hij veel van diezelfde passagiers in amateurproducties van Wilde's toneelstukken in de plaatselijke parochiezaal. Hij is ook dol op zijn collega Robbie Fay, de knappe jonge heer die zijn bus bestuurt, die Alfie liefdevol mijn Bosie noemt.
Als ik je op dit punt zou vertellen dat Alfie een geheim had, vermoed ik dat je het bij de eerste gok goed zou krijgen. Dat zou je een voorsprong geven op de personages rondom Alfie in deze bescheiden musical, die bijna allemaal niet lijken te beseffen dat er een liefde bestaat die haar naam niet durft uit te spreken.
Wanneer: Tot 10 november
Waar: Pride Arts Center, 4139 N. Broadway
Kaartjes: $ 30– $ 40
Informatie: pridefilmsandplays.com
Looptijd: 2 uur 25 minuten, met één pauze
Die zin komt natuurlijk uit een gedicht van Wilde's jonge minnaar Lord Alfred Douglas, bijgenaamd Bosie; de lijn werd gebruikt tegen Wilde in zijn proces wegens grove onfatsoenlijkheid. Maar deze Wilde-liefhebbende Dubliners zijn vreemd genoeg ook onwetend van deze feiten - of anders zijn ze opzettelijk onwetend, vastbesloten om Alfie's onschuld te handhaven.
En Alfie is onschuldig: hij heeft een drassig celibatair leven geleid, nooit zijn aantrekkingskracht op mannen geuit, en het ook niet hardop uitgesproken tegen iemand anders dan zijn spiegel. Zoals hij zegt, ben ik nog nooit zo dicht bij iemand geweest om tegen ze aan te wrijven, laat staan om een hand op ze te leggen. Maar zijn verliefdheid op Robbie, samen met zijn plan om The Importance of Being Earnest met pensioen te laten gaan om Wilde's wellustige Salome te spelen, zetten gebeurtenissen in gang die Alfie zullen dwingen zijn waarheid te erkennen.
Maar dan, evenementen is niet helemaal het goede woord. A Man of No Importance is een bewerking van een Ierse film uit 1994 met dezelfde naam, waarin Albert Finney de hoofdrol speelde als Alfie. Het is een van een aantal eigenzinnige Britse en Ierse indie die deze eeuw hebben geïnspireerd op musicals, waaronder The Full Monty, Billy Elliott, Once en Kinky Boots.
In vergelijking met die andere films is A Man of No Importance echter niet bepaald veelbewogen. Het is een sentimentele karakterstudie en een knus, nostalgisch portret van Dublin; de film werkt grotendeels dankzij de uitvoeringen van Finney en een stal van grote Ierse karakteracteurs zoals Brenda Fricker, Michael Gambon en Anna Manahan. Maar plotsgewijs, niet veel gebeurt .
Misschien verklaart dat waarom de musical ondanks zijn indrukwekkende pedigree zo lusteloos aanvoelt. Het project, dat in 2002 in première ging in het Lincoln Center Theatre in New York, herenigde boekschrijver Terrence McNally met het songwritingteam van Stephen Flaherty en Lynn Ahrens. Nog maar vier jaar eerder hadden ze de Tony Awards gewonnen voor boek en partituur van een musical voor Ragtime, hun enorm succesvolle distillatie van E.L. Doctorows dichte historische roman.
Maar waar Ragtime dit team een enorme cast aan personages en een groot aantal levendige verhaallijnen gaf om mee te werken, belemmert de stille ernst van Importance hen. Flaherty's vedergewicht score en Ahrens' saaie teksten verdampen vrijwel onmiddellijk uit het geheugen, terwijl McNally worstelt met de doorlopende lijn. Een halfslachtig framingapparaat dat suggereert dat het verhaal in flashback wordt gespeeld door Alfie's groep acteurs is verbijsterend en de relaties tussen de verschillende personages zijn niet goed ingeburgerd.
Sommige van de laatste zijn mogelijk te wijten aan Donterrio Johnson's schokkerige enscenering van deze Pride Films & Plays-productie. Scène-overgangen zijn vaak verwarrende verkeersopstoppingen, belangrijke momenten worden vertroebeld door vreemde keuzes, en het grootste deel van de ondersteunende cast lijkt te zijn gericht op brede komedie. (Het scala aan benaderingen van het Ierse dialect is ook breed.)
Er zijn echter lichtpuntjes, en gelukkig is een daarvan het optreden van Ryan Lanning als Alfie. Lanning speelde Robbie Fay in een productie in het oude Bailiwick Repertory Theatre in 2008, die ik ook zag. Toen, net als nu, dacht ik dat hij het materiaal overtrof; hier heeft hij een slot op Alfie's kernwaardigheid, ook al komen zijn jongensachtige trekken niet helemaal overeen met het beeld van een man die zijn leven aan hem voorbij laat gaan.
Lanning is niet de enige herhaling van die eerdere productie; muziekregisseur Robert Ollis herneemt ook zijn rol hier, en de vijfkoppige band laat Flaherty's deuntjes mooi klinken, zij het vergeetbaar.
Acteurs Nick Arceo, als Robbie Fay, en Ciera Dawn, als het nieuwe meisje in de stad dat Alfie kiest om Salome te spelen, halen het beste uit hun gegarandeerde rollen. Je zou willen dat deze geheel voorzichtige show hen meer gaf. Maar de verlegenheid van het titelpersonage lijkt op het script te zijn gewreven.
Kris Vire is een lokale freelanceschrijver.
Хуваах: