'Last Dance' brengt een perspectief op de Michael Jordan Bulls dat destijds niet mogelijk was
Soms moet het verleden even stil blijven staan voordat al zijn verschillende texturen te zien zijn.
Afstand, de sociale soort, is de enige afstand die we tegenwoordig lijken te kennen. Geloof het of niet, kinderen, er is een ander soort, een die het verstrijken van de tijd vergezelt. Het brengt begrip en perspectief.
Die verscheidenheid aan afstand is een vreemd begrip geworden. Sociale media hebben geleid tot een refrein van reflexmatige reacties en een sprint naar de volgende verontwaardiging. Pedaal op het metaal is hoe we nu rollen.
De schoonheid van ESPN's The Last Dance'' zit in zijn tijd, ruimte en scheiding. In zijn verte. Michael Jordan had jarenlang achter de schermen beelden van het Bulls-seizoen 1997-98 geblokkeerd om het daglicht niet te zien. Uiteindelijk gaf hij zijn toestemming, en hij en wij zijn gezegend dat we alles 22 jaar later met nieuwe ogen kunnen zien.
En wat een mooi, rommelig, betrokken gezicht is het.
Verwant
Chicago Six-Times Episode 2: 'The Last Dance' behandelt het achtergrondverhaal van Dennis Rodman & Phil Jackson
6 sleutelmomenten uit 2e nacht van MJ doc ‘The Last Dance’
Het is geweldig om Jordan, languit op een stoel, zo openhartig te zien praten over dat seizoen, die spelers en dat tijdperk. Toen hij midden in zijn spelerscarrière zat, kregen we daar geen 25 procent van. We kregen het niet 10 jaar nadat hij met pensioen ging. Soms moet het verleden even stil blijven staan voordat al zijn verschillende texturen te zien zijn.
En daar is Phil Jackson, vaak een sfinx, die spreekt met zijn voeten op de grond en zijn hoofd niet in de wolken. In The Last Dance '' is hij ontspannen en open, er is genoeg tijd verstreken dat hij zich op zijn gemak voelt om uitgebreid te praten over de uitdagingen en problemen die gepaard gingen met het coachen van de Bulls. Er is hier veel wijsheid, en niet alleen van de zenmeester.
Straight-up bitches,'' zegt Horace Grant in aflevering 4 van de Pistons, die van de vloer liep zonder de handen van Bulls-spelers te schudden na het verlies in de finale van de Eastern Conference van 1991.
Oké, bewaar die misschien niet onder wijsheid.'' Zet het in een categorie waarin mensen iets kunnen zeggen dat ze 20 jaar geleden niet publiekelijk hadden kunnen zeggen zonder dat het gehuld is in ellipsen of een pieptoon tussen haakjes. (We zijn nu oh zo modern, maar het is nog steeds een beetje schokkend om te horen dat F-bommen links en rechts worden gedropt in de documentaire van ESPN. Wanneer werd die muur neergehaald?)
Afstand is een wonderlijk iets.
Hoe werkt het vandaag? Als je Dwyane Wade bent, ga je in 2019 met pensioen en komt de documentaire over jou uit in 2020. Het heet D. Wade: Life Unexpected.’’ Het leven was misschien onverwacht, de doc was dat niet.
Geen schot op Wade, die duidelijk meer wil zijn dan een basketbalster, maar wat ontbreekt is mystiek. Twintig jaar later was er nog steeds veel dat we niet wisten over Jordan en de Bulls. Heb je niet het gevoel dat je alles al over Wade weet? Over LeBron James? Ik weet meer dan ik wil weten.
Het voelde altijd alsof Kobe Bryant geloofde dat hij werd bestudeerd en verafgood. Het voelde altijd alsof hij zijn opmerkingen, houding en gezichtsuitdrukkingen aanpaste aan alles wat hij dacht dat het moment vroeg. Het voelde altijd alsof hij een rol speelde.
Jordan was aan het kaarten met zijn teamgenoten.
Dat was het verschil tussen de twee mannen. Een daarvan was bedoeld om een aura te creëren. De ander was van plan om zijn tegenstander in een spel te verslaan, welk spel dan ook. Dat komt door in The Last Dance.’’ Dat heet eerlijkheid’’ en oprechtheid.’’ Het is niet altijd mooi.
En het is niet alleen Jordanië.
Er is Scottie Pippen, iets van een verloren, behoeftige ziel. Het is niet alleen geld dat hij wil. Het is respect. En oké, het is geld. Er is geen verberging van zijn prikkelbaarheid. Dat is echt, en daarom is de serie zo goed.
Er is Dennis Rodman, die nog steeds probeert zichzelf uit te leggen aan de wereld en dat nog steeds niet helemaal lukt. Mogelijk omdat, als je er echt aan toe bent, er eigenlijk niet veel uit te leggen is.
En Jordan, de ster toen en de ster nu, eindelijk vertellend zoals het is en was.
Voor sommigen van jullie voelt het misschien als de dag van gisteren, maar gisteren was niet zo interessant. Gisteren was zo spannend als de hel op het veld, maar het had niet deze context. Dat kan per definitie niet. De tijd moet vaak verstrijken voordat we iets zien zoals het werkelijk was. Dat is wat The Last Dance'' is.
Je merkt dat je 22 jaar verwijderd bent van die tijd, en de wereld ziet er heel anders uit. Je kunt het zien in Jordans twinkelende ogen en je kunt het horen in zijn opmerkingen. Het is nogal een afstand. Een grote afstand.
Хуваах: