'Guardians of the Galaxy Vol. 2' brengt het grappige en het gevoel
Zoals menig vervolg op een slam-bang, geliefde megahit, Guardians of the Galaxy Vol. 2 is niet zo leuk, niet zo slim, niet zo fris als het origineel - maar het heeft nog steeds een heldere en glanzende en zoete stoot.
Elke superheldenfilm met een groot budget die bereid is om de openingsactiescène op een zachte achtergrond te plaatsen terwijl een babyboom vastloopt op ELO's Mr. Blue Sky, is goed voor mij.
De originele Guardians (2014) was als de klasclown van superheldenfilms, als de klasclown ook een sterk hart en een soepel brein had dat op de loer lag onder de buitenkant van de goofball. Het was koel en snarky en warm en donzig tegelijk. Het was een van die films waarvan je weet dat je ze nog een keer gaat zien en waar je de tweede keer net zoveel van zult genieten.
Guardians of the Galaxy 2 volgt hetzelfde recept, van de terugkeer van die beminnelijke bende van universum-redders tot het constante gekibbel en geklets op de Mix Tape-soundtrack van poprockhits uit de jaren 70. (En natuurlijk, in de traditie van zowat elk vervolg ooit, maken we ook kennis met nieuwe, belangrijke personages.)
Ik heb altijd van de melige, AM-vriendelijke, verhalende hit Brandy (You're a Fine Girl) van Looking Glass gehouden. Het wordt hier goed gebruikt, net op het randje van overkill. Ik ben er goed in om Brandy (You're a Fine Girl) van Looking Glass pas rond 2020 te horen.
Een van de meest indrukwekkende speciale effecten in dit snoepkleurige, explosief doorzeefde 3D-extravaganza is de verschijning van een jonge Kurt Russell in een prelude uit 1980 bovenaan het verhaal, waarin Russells personage Ego Meredith Quill romantiseert. , die de moeder wordt van Peter Quill/Star-Lord. (Rapporten zeggen dat een combinatie van CGI en make-up en andere kneepjes van het vak ons de jonge Kurt gaf. Ik zou het liever niet weten. Het is gewoon behoorlijk verbazingwekkend om te zien wat een Kurt Russell uit de jaren 30 lijkt te zijn, een geweldig kapsel uit de jaren 80 dat in de wind.)
Ze zoeven over de snelweg, duidelijk verliefd, zingend mee met Brandy (You're a Fine Girl) van Looking Glass. En dan laat Ego Meredith een vreemde bol zien die gloeit in het bos, en hij vertelt over zijn masterplan, en...
Gesneden tot 34 jaar later, met de Guardians of the Galaxy die zich voorbereiden op de strijd. Naast de bijdehante maar nobele Peter van Chris Pratt, is er de dappere (en groene) maar emotioneel voorzichtige Gamora van Zoe Saldana; Dave Bautista's kolossale en woeste maar nogal vage en gekke Drax; de sluwe en uiterlijk egoïstische Rocket (ingesproken door Bradley Cooper), en de schattige Baby Groot (ingesproken door Vin Diesel).
De Guardians raken verstrikt in allerlei gevaarlijke intergalactische grappen, afgewisseld met plakkerige, zoete sentimentele momenten. Nummers als Fleetwood Mac's The Chain en Cat Stevens' Father and Son zetten de toon (en in sommige gevallen hameren ze op het punt).
Soms zijn de speciale effecten wonderbaarlijk en cool; andere keren zijn ze zo cheesy en uiteraard CGI kan je niet anders dan je afvragen of dat het effect is dat regisseur James Gunn en het leger van tovenaars met speciale effecten probeerden te bereiken. (Scènes op verschillende planeten waar sijpelende blauwe rommel zich over landschappen verspreidt en blijkbaar duizenden mensen en andere mensachtige soorten doodt, komen rechtstreeks uit een B-film.)
Michael Rooker heeft een van de beste rollen in de film als Yondu, de beruchte ruimtepiraat met de blauwe huid en verrassend afschuwelijke tanden en een rood, Mohawk-achtig apparaat bovenop zijn hoofd. Yondu is het ergste! Of is hij? Hoe dan ook, de dingen worden behoorlijk levendig wanneer Yondu de dodelijkste pijl ooit begint te besturen door te fluiten. (Man, Yondu kan maar beter hopen dat niemand ooit een bos crackers op het verkeerde moment in zijn keel stopt en het hele fluitende ding onderdrukt.)
Er is veel familiedynamiek in het spel, met de wraakzuchtige en diep verwrongen Nebula (Karen Gillan) die van plan is haar zus Gamora te vermoorden; Drax vestigt een soort vreemde verwantschap tussen broers en zussen met de aardige maar griezelige Mantis (Pom Klementieff), die zelfs nog meer sociaal onhandig is dan Drax; en de grote onopgeloste relatie in het verhaal, tussen Peter en zijn vader, een hemels wezen dat zichzelf Ego noemt en regeert over een planeet (en misschien meer dan slechts één planeet) van zijn eigen creatie.
Chris Pratt en Kurt Russell zijn geweldig samen als vader en zoon die veel bagage hebben om mee om te gaan, zelfs in een superheldenuniversum waar het soms voelt alsof de MEESTE vaders en zonen met veel bagage te maken hebben. Naarmate het verhaal dieper en donkerder en ingewikkelder wordt, is het moeilijk om je druk te maken over de details van het plot - vooral wanneer het scenario ons er constant aan herinnert om het niet al te serieus te nemen, wat met de verwijzingen naar David Hasselhoff en Cheers en Mary Poppins en andere toetsstenen van de popcultuur.
Oh, en we hebben het nog niet eens gehad over Ayesha (Elizabeth Debicki), een krijgerprinses met een gouden huid die een leger van zogenaamd perfecte creaties leidt die nogal verschrikkelijk zijn in op afstand bestuurbare bombardementen.
En toch kunnen de Guardians, zelfs met alle dwaasheden en alle sluwheid, een brok in je keel veroorzaken als iemand een serieuze tegenslag krijgt, of iemand een solide doet en alles riskeert om iemand anders te redden. We kijken uit naar het volgende avontuur, met de hoop dat de Awesome Mix Tape de soundtrack zal zijn voor iets dat net iets slimmer, een beetje minder opgeblazen, een beetje meer gefocust is.
★★★
Marvel Studios presenteert een film geschreven en geregisseerd door James Gunn. Beoordeeld PG-13 (voor sequenties van sci-fi-actie en geweld, taal en korte suggestieve inhoud). Speelduur: 136 minuten. Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: