Feelgood 'SpongeBob Musical' rommelt, zwoegt en borrelt
In hetzelfde weekend dat Finding Dory, het geanimeerde visverhaal uit Disney-Pixar, kassarecords brak in bioscopen, de wereldpremière van $ 18 miljoen van The SpongeBob Musical, een speelse zeesaga geïnspireerd op de Nickelodeon-franchise ter grootte van een walvis, arriveerde op het podium van Chicago's Oriental Theatre, met een hele reeks bekende geanimeerde personages die werden getransformeerd in iets dat lijkt op personages van vlees en bloed.
Deels een allegorie van de precaire wereld waarin we nu allemaal leven, en deels satire op alles, van het bureaucratische gebabbel van hedendaagse politici tot de honger om geld te verdienen, de opgeblazen ego's van popmuziekgroepen, de opkomst van messiaanse leiders en de eeuwige aantrekkingskracht van het sterrendom, de show zit vol met wild energieke artiesten en speelse, fantasierijke toneelkunst die het best kan worden omschreven als enerzijds weelderige Dollar Store vindingrijkheid, anderzijds Cirque du Soleil en een deel kinderlijke uitvinding. En het bevat een naadloze muzikale mashup van meer dan een dozijn nummers van evenveel componist-tekstschrijvers, met pittige pastiche-nummers die gaan van hiphop, soul, disco en heavy metal naar pure Broadway.
Het komt ook met alle bekende berichten die het best collectief kunnen worden omschreven als kumbaya op 20.000 mijlen onder de zee, samengevat als: Jij zijn iemand zelfs als iedereen om je heen je onderschat (compleet met een Cyndi Lauper anthem, Hero Is My Middle Name); geen berg is te hoog om te beklimmen als je samenwerkt en mislukking weigert te accepteren (met het nummer Chop to the Top van Lady Antebellum), en als je ooit de wereld gaat redden, kun je maar beter samenwerken, want teamwerk is de enige antwoord geven. When the Going Gets Tough, een hiphopnummer van T.I. vat het samen, en voor een meer soulvolle kijk is er Yolanda Adams 'Super Sea Star Saver.
Natuurlijk is het moeilijk om daar iets tegen in te brengen, maar The SpongeBob Musical heeft een soort basisschoolmentaliteit die meer geschikt is voor echt extravagant kindertheater dan wat dan ook. Om zeker te zijn, niemand zou het verwarren met Moby Dick, en het is een gigantische savanne verwijderd van The Lion King. Het heeft zijn charmes en het blijft in wezen trouw aan de geest van de geanimeerde tv-serie die het voortbracht, terwijl het zijn volledig theatrale identiteit vond. Het is ook totaal voorspelbaar.
‘DE SPONGEBOB MUZIEK’
Enigszins aanbevolen
Wanneer: t/m 10 juli
Waar: Oosters Theater, 24 W. Randolph
Kaartjes: $ 33 - $ 100
Informatie: (800) 775-2000; www.BroadwayInChicago.com
Looptijd: 2 uur en 30 minuten met één pauze
Geregisseerd en mede bedacht door Tina Landau (een expert in ensemblebouw), geschreven door de geestige Kyle Jarrow, behendig gearrangeerd en georkestreerd door Tom Kitt, en met uitbundige muzikale leiding door Julie McBride (die een sensationeel orkest leidt), is het verhaal voortgestuwd door een onderwater Doomsday-scenario.
Bikinibroekje - de thuisbasis van SpongeBob (Ethan Slater, een enorm begaafde fysieke komiek met grenzeloze energie en, ondanks zijn felgele haar, een beslist niet-Trumpiaanse geest) en zijn mede-diepzeewezens - wordt geconfronteerd met dreigende vernietiging als een nabijgelegen vulkaan, Mount Reusachtig, is Hi slechts een dag verwijderd van het uitbarsten en onderdompelen van de stad. Deze dodelijke dreiging lokt zowel het beste als het slechtste van de hele zee uit. Maar het brengt vooral de slimme Sandy Cheeks (de gemakkelijk winnende en natuurlijke Lilli Cooper), een in Texas gefokte wetenschapper en vechtsportmeester die onderzoek doet op de oceaanbodem; de onstuitbaar vastberaden, lang ondergewaardeerde SpongeBob en (nadat hij zijn tijdelijke opmars tot redder/goeroe heeft overwonnen) de gespierde Patrick Star (Danny Skinner). Samen voeren ze een uitdagend heilsplan uit.
Onderweg tikt Octo Tentacles (Gavin Lee in een soort Christopher Walken-riff), uitgerust met een extra paar benen, een klassiek Broadway-achtig nummer uit, I'm Not a Loser (geschreven door They Might Be Giants). Het is gechoreografeerd door Christopher Gattelli (bekend van Newsies), wiens beweging voor de show net zo eclectisch is als zijn muziekstijlen.
De baas van SpongeBob, Eugene Krabs (pittige Carlos Lopez), eigenaar van café Krusty Krab, denkt aan geld, terwijl zijn dochter Pearl (Emmy Raver-Lampman in een spetterend R&B-nummer van Alex Ebert) hunkert naar aandacht. De immer sluwe Sheldon Plankton (Nick Blaemire), denkt er ook over te profiteren van de naderende catastrofe, en ziet even hoop op verzoening met Karen de Computer (Stephanie Hsu). De burgemeester van de stad (Gaelen Gilliland) blaast tevergeefs. En Patchy the Pirate (behendig gespeeld door Jason Michael Snow) heeft een groot nummer met een winnend deuntje van Sarah Bareilles.
In veel opzichten is de ster van de productie decor en kostuumontwerper David Zinn (met lichtmagie van Kevin Adams) wiens creatie van een romperkamer in de balkonboxen van het theater terechtkomt en alles omvat van fantastische Rube Goldberg-achtige constructies die vulkanische rotsblokken uitspuwen, naar een berg gebouwd met kartonnen dozen op gigantische Home Depot-achtige magazijnkarren, naar de monding van de vulkaan die de vorm aanneemt van een verbluffende verstrengeling van ladders.
Maar ondanks alle uitbundigheid, put de show zichzelf uit lang voordat het voorbij is. Cartoons, zelfs als ze gehumaniseerd zijn, staan op zijn best op een klok van 30 minuten.
Хуваах: