Emilia Pontarelli, Tony's Italian Deli-matriarch, overleden aan coronavirus op 93-jarige leeftijd
Ze zou mensen die haar zelfgemaakte lasagne, saus en giardiniera kochten in de kruidenierswinkel in Edison Park het gevoel geven dat ze waren geadopteerd door een Italiaan Grootmoeder: 'Mama kookt vanavond voor je.'
Toen klanten in de rij stonden bij de kassa van Emilia Pontarelli bij Tony's Italian Deli op Northwest Highway in Edison Park, hadden ze het gevoel dat ze waren geadopteerd door een Italiaan Grootmoeder .
Ze zou vragen wanneer ze gingen trouwen.
Als ze haar zelfgemaakte lasagne kochten, SAP (saus) of giardiniera, zou ze goedkeurend zeggen: mama kookt vanavond voor je.
Als een van de vrienden van haar kleinkinderen langs zou komen, zou ze een duidelijke richtlijn uitvaardigen: je zegt dat ze me moeten komen bezoeken.
Als het ging om contact houden, was er geen digitale kloof voor de 93-jarige, volgens haar kleinzoon Mike Rendina.
Als je hem nu sms't, zou ze het zijn vrienden vertellen. Ik wil dat je hem sms't.
Af en toe gooide ze er een paar in: ik schreeuw tegen je omdat ik van je hou!
Als meisje dat opgroeide in Italië, moest ze ooit worden tegengehouden voor haar eigen veiligheid nadat ze scheldwoorden had uitgedeeld aan een Duitse soldaat die haar geit als huisdier greep voor het avondeten. Toen ze in de negentig was, daagde ze haar schoonzoon uit om te armworstelen om te laten zien dat ze nog steeds de kracht had die haar in staat had gesteld de bergen in haar geboorteplaats Rocchetta a Volturno te beklimmen.
Volgens haar kleinzoon stierf mevrouw Pontarelli op 10 april in het Lutheran General Hospital in Park Ridge nadat ze het coronavirus had opgelopen.
Ze woonde bij Sunrise Senior Living in Park Ridge. Toen ze hoestte en koorts kreeg, konden familieleden vanwege quarantaine alleen FaceTimen met haar.
Ze wilde het bejaardentehuis niet verlaten. Maar toen ze zwakker werd, liet haar familie haar naar het ziekenhuis brengen.
De verpleegsters waren ongelooflijk in het helpen van de familie om virtueel contact met haar te houden, zei Rendina. Hij zei dat een van hen, Cara Debenedictis, haar telefoon gebruikte en ons FaceTime gaf, om familieleden te vragen: Wanneer wil je haar de volgende keer spreken?
Rendina belde mevrouw Pontarelli in het ziekenhuis om haar te zeggen: ik wil dat je beter wordt, zodat we allemaal uitgebreid kunnen eten.
Breng me nu maar de fles wijn, kreunde mevrouw Pontarelli bijdehand. We maken ons later zorgen over het avondeten.
Ze deden een zegen door overdracht. We lieten een priester naar het ziekenhuis gaan om de verpleegster (Maria Zivoli) te zegenen die voor mijn grootmoeder zorgde, zei Rendina. Ze nam het heilige water, ging naar binnen en zegende mijn grootmoeder.
Maar al snel had mevrouw Pontarelli geen energie meer om te praten.
Als Tony's Italian Deli & Subs een hoeksteen is van Edison Park, was zij de kern van de hoeksteen.
Daar ging het haar om: werken, koken en eten en voor mensen zorgen, zei Rendina.
Als tweede van acht kinderen in haar familie groeide ze op in Emilia Neri in een rotsachtig gebied, ongeveer 90 minuten ten oosten van Rome in de provincie Isernia. Met zijn overvloedige schapen, geiten en koeien staat het bekend om zijn heerlijke kaas, vlees en worst.
Ze hoedde de dieren, geiten en schapen in haar eentje, zei Rendina. Ze nam ze mee de berg op en af. Ze rende rondjes om iedereen heen, ook de jongens.
Toen de Duitsers hun stad binnenkwamen, namen ze alles in beslag, inclusief het huis van Neri.
Ze at haar hele leven nog nooit een hotdog, want dat aten de Duitsers uit hun blikjes, zei haar kleinzoon. Ze had een geit als huisdier, en ze probeerden het te pakken. Ze had er niets aan.
Hij zei dat haar vader haar van de geitenplukkers moest scheiden, zodat ze geen schade zou oplopen.
Toen de bombardementen begonnen, moesten de stedelingen hun toevlucht zoeken in grotten.
Ze vluchtten de bergen in en ze had een aantal schrijnende verhalen over iedereen die probeerde te zwijgen, zei Rendina.
Ze groeide op, trouwde met Vincenzo Pontarelli en ze stichtten hun gezin. In 1967 besloten ze te emigreren naar Chicago, waar ze familieleden hadden, op zoek naar meer kansen voor hun kinderen: Tony, Maria en Anna. Ze kreeg een fabrieksbaan bij Illinois Tool Works en haar man werkte in de bouw.
Ze maakte altijd duidelijk hoeveel geluk we hadden om hier te wonen, zei haar kleinzoon.
Calzone van Emilia Pontarelli
pizza deeg
3¼ kopjes bloem voor alle doeleinden
2 theelepels instant of snelle gist
1 eetlepel zout
1 eetlepel suiker
1 kopje warm water
2 eetlepels extra vierge olijfolie
Meng in een grote kom bloem, gist, zout en suiker. Mix tot goed gecombineerd. Maak een kuiltje in het midden en voeg water en olie toe. Roer met een houten lepel de vloeistof door de droge ingrediënten tot het mengsel te stijf wordt om te roeren. Blijf mengen met je handen tot het deeg samenkomt en loskomt van de zijkanten van de kom.
Bestrooi het werkvlak licht met bloem. Keer het deeg uit op het werkoppervlak. Kneed voorzichtig en bestuif het werkoppervlak met meer bloem indien nodig tot het deeg glad, elastisch en slechts licht plakkerig is, ongeveer vijf minuten.
Vet een grote, schone kom in, voeg het deeg toe en draai om. Dek de kom af met plasticfolie of een theedoek. Zet in een warm deel van de keuken en laat ongeveer een uur rijzen tot het in omvang verdubbeld is.
Calzone vulling
½ pond milde Italiaanse worst
½ pond gesneden, in blokjes gesneden prosciutto
2 eetlepels extra vierge olijfolie
1 kopje geraspte mozzarella kaas
½ kopje geraspte Romano-kaas
1 ei
1 kopje ricotta kaas
Voeg de olijfolie toe aan een koekenpan met de worst en prosciutto. Zodra de worst bruin is, voeg je de overige ingrediënten toe. Bak vijf minuten. Laat vijf minuten afkoelen voordat u calzone vult.
De calzone afmaken
Verwarm de oven voor op 500 graden. Rol het pizzadeeg uit tot een cirkel van ongeveer -inch dik. Leg de calzonevulling in het midden van het uitgerolde deeg. Vouw over het deeg om de vorm van een halve maan te creëren. Wrijf de bovenkant van het deeg in met eidooier voordat u het 25 minuten in de oven plaatst of tot de bovenkanten goudbruin zijn en de vulling borrelt.
Na verloop van tijd vestigden ze zich in Harwood Heights.
Haar zoon Tony begon de broodjeszaak. Haar dochter Maria en Maria's echtgenoot Vito Dalmazio kochten het later. In de jaren 80 begon mevrouw Pontarelli te helpen in de winkel.
Toen haar kleinkinderen klein waren en in de winkel snacks zoals Lunchables wilden in plaats van de polenta of bruschetta die ze voor hen maakte, zei ze tegen hen: Dit is waar we van leefden.
Nu, zei Rendina over die gerechten, je gaat naar een Italiaans restaurant, daar betaal je veel geld voor.
Aan het einde van een dienst zou ze familieleden dringend verzoeken om op tijd naar huis te gaan om haar programma's op de Spaanstalige tv te zien, die zo op het Italiaans lijkt.
Ze vond het gewoon interessanter en had er meer smaak aan, of het nu was? tv soaps of het avondnieuws, zei Rendina. De meeste oma's zouden zeggen: 'Rustig aan.' Ze zou zeggen: 'Stap op.'
Mevrouw Pontarelli vereerde St. Anthony. Toen haar zoon ziekelijk werd geboren, bad ze tot... San Antonio non-stop, zei Rendina. Toen hij het overleefde, noemde ze hem Anthony.
En toen een kleindochter een trouwring verloor, raadde mevrouw Pontarelli aan: Laten we bidden tot Sint-Antonius. Haar kleindochter vond de ring.
Haar man stierf in 1989. Naast haar kinderen Tony en Maria laat ze haar zus Amalia Spaar, broers Michele, Antonio, Giovanni en Pasquale, acht kleinkinderen en 14 achterkleinkinderen na. Er zijn diensten gehouden, maar er is een toekomstige herdenking gepland.
Хуваах: