De donderende, oogverblindende '42nd Street' maakt gebruik van de sfeer van de 21e eeuw
Als je op zondagavond het ritme van dansende voeten hoorde - of, meer ter zake, de vulkanische trillingen voelde van een daverende cast van tappers - zou je moeten weten dat het geluid afkomstig was van het Drury Lane Theatre in Oakbrook. Dat is waar een ronduit revolutionaire editie van 42nd Street nu het publiek opwindt met zijn onvergetelijke score van Harry Warren en Al Dubin.
Ja, het is revolutionair, terwijl het tegelijkertijd precies vintage genoeg is om die onvergelijkbare magie te bewerken die de filmversie van het verhaal uit 1933 iets van een tonicum uit de depressietijd maakte en de Broadway-toneelversie uit 1980 (met een boek van Michael Stewart en Mark Bramble), een grote hit. En wie krijgt hier de eer? Ik begin met de cast, die gewoonweg sensationeel is, en ga snel verder met regisseur Michael Heitzman, choreograaf Jared Grimes (wiens marathondanssequenties wedijveren met het werk van hedendaagse tapmeesters als Savion Glover en Michelle Dorrance), en naar muziek regisseur Roberta Duchak, en het meesterlijke podiumorkest onder leiding van Chris Sargent.
Maar in één adem moet er een enorme bravo zijn voor arrangeur Everett Bradley (een Grammy Award-genomineerde die heeft gewerkt met Bruce Springsteen, Bon Jovi, Cyndi Lauper, Bobby McFerrin en meer). Bradley heeft een muzikaal wonder verricht door de score van de show te voorzien van alles, van een naadloze maar perfect verhoogde jazzvibe tot een elektronische verbetering van tikkende voeten. En dit alles verplaatst de show op briljante wijze naar de 21e eeuw in wat een griezelig slimme aanpassing van een historisch stuk is.
‘42e STRAAT’
Sterk aanbevolen
Wanneer: Tot en met 7 januari 2018
Waar: Drury Lane Theatre, 100 Drury Lane, Oakbrook Terrace
Kaartjes: $ 47- $ 62
Informatie: www.DruryLaneTheater.com
Looptijd: 2 uur en 20 minuten, met één pauze
Het gevoel dat zich in deze productie iets onconventioneels gaat ontvouwen, is vanaf het begin voelbaar, aangezien Heitzman de gebruikelijke ouverture met alleen muziek heeft vervangen door een scène waarin Julian Marsh (Gene Weygandt), de legendarische Broadway-regisseur-producer die hoopt om een comeback te maken met zijn grote nieuwe show, Pretty Lady, is te zien bij het verbeelden van een sequentie uit die show. Dan, terwijl de lichten op de realiteit verschijnen, bewegen de hoopvolle koordansers zich door het openingsnummer, Audition, onder het toeziend oog van choreograaf Andy Lee (Erica Evans), en als nieuwkomer Peggy Sawyer (Kimberly Immanuel), een verlegen maar getalenteerde neofiet uit Allentown, Pa., komt laat aan en ontmoet Billy Lawlor (Phillip Attmore), de jonge tenor en leaddanser die haar meteen aankijkt.
Een knock-out openingstapnummer doet je afvragen hoe Grimes en zijn dansers zichzelf zouden kunnen overtreffen, maar wees gewaarschuwd, dat doen ze, terwijl de saga van hoe Sawyer erin slaagt een nachtelijke sensatie te worden zich ontvouwt, en ze vervangt veteraanster Dorothy Brock (Suzzanne Douglas) met een opzegtermijn van amper 24 uur.
Natuurlijk, terwijl alles zich ontvouwt, is er het ene oogverblindende nummer na het andere, waarbij Brock - in tandem met Pretty Lady-schrijver Maggie Jones (Donica Lynn) - Shadow Waltz zingt op een manier die nog nooit zo jazzy en zwoel heeft geklonken; als Peggy, samen met haar collega-dansers (Sierra Schnack, Mandy Modic, Annie Jo Ermel en Evans), woedend een lunchstorm losmaakt in Go Into Your Dance; en de finale van de eerste act overtreft alle verwachtingen met We're In the Money, waarin zakken met zilveren munten in cirkelvormige vormen worden gegoten om het percussieve geluid te versterken.
Maar er is veel, veel meer, want de tweede act dwaalt af in showbizz-sentimentaliteit (Lullaby of Broadway) en ondeugende shenanigans onderweg (Shuffle Off to Buffalo, met een dansende conducteur op het dak van een trein, en hilarische capriolen achter slaapwagengordijnen), en een beukende, ademloze finale op het opzwepende titelnummer van de show.
Immanuel is een frisse schoonheid met verbluffend voetenwerk, een heerlijke stem en een verbazingwekkend uithoudingsvermogen. Weygandts slimme maar altijd echte weergave van Marsh is enorm boeiend. De lichtgevende Attmore is een danser van technische genialiteit en zwier die het podium verlicht met zijn komische rokkenjager flair. Douglass heeft precies de juiste hauteur en vocale onderscheiding. De altijd opmerkelijke Lynn zit vol sass en verbluffende vocale flair. Maar de echte sterren van 42nd Street zijn de dansers (de kinderen zoals ze worden genoemd).
Een slaapliedje van Broadway? Veel te tam. Ik zou het een wake-up call voor Times Square willen noemen.
Хуваах: