Cockbirds of the walk: Jagen op het Steward Pheasant Habitat Area op de openingsdag is de koninklijke behandeling
Jagen op het Steward Pheasant Habitat Area op de openingsdag was een koninklijke ervaring, een goed voorbeeld van een van de beste programma's van het Illinois Department of Natural Resources.
LEE, Illinois - Maggie begon vogelachtig te doen, alsof ze een rennende wilde fazant met halsband volgde. Oh, de 8-jarige Springer van Steve Komes was dat wel.
We hebben te veel gelachen. Toen ze drie hanen aan de rand van dekking en luzerne spoelde, barstten ze nauwelijks in de schietbaan los en vlogen vervolgens ongedeerd in een andere dekking in het Steward Pheasant Habitat Area in Lee County.
Een paar meter verder spoelde Maggie een vierde haan die ons alle vier overrompelde afgelopen zaterdag op de openingsdag van de jacht op wild in het hoogland in Illinois.
Daarmee kwam de jacht echt op gang.
Ik noem Illinois' Free Upland Game Hunting Permit-programma King of Queen for a Day.
Ongeveer 15 jaar lang vormden zo'n zes van ons een ad-hocgroep die vergunningen aanvroeg. De aanvraagperiode is jaarlijks in augustus.
Iedereen die een vergunning trekt (ik heb er al jaren geen getekend) gaat de lijst af om te zien wie die dag kan jagen. Vergunninghouders mogen drie andere jagers meenemen (vijf anderen op de grotere locaties) voor een dag.
Ik heb op een derde van de locaties gejaagd en dit was de eerste keer dat een van onze groep de openingsdag trok. Pete Lamar trok de vergunning. Steve Palmisano en ik waren andere stamgasten in de groep die deze jacht maakten. De vierde jager was Komes, Palmisano's vriend uit Milwaukee.
Even belangrijk, Komes bracht Maggie.
Ze betrad het veld met ijver en vreugde die voelbaar was. Ze was onze enige hond (ik raad ten zeerste aan om meerdere honden mee te nemen voor PHA-jachten, de habitat is zo goed), maar ze kwartierde zich tussen ons allemaal in, niet alleen rondzwervend in de buurt van Komes.
Steward PHA is een dambord van stroken staande maïs, stukken luzerne, grote brokken van een mix van koele seizoensgrassen en prairieherstel, een klein meer en omheiningen.
De jacht begon rustig. Geen enkele vogel bloosde toen we bij zonsopgang begonnen en een strook staande maïs naar buiten duwden. Bij de volgende slag sprong een kleine bok uit de omheining. In een patch van phragmites sprong Palmisano op een coyote die langs me galoppeerde.
Uiteindelijk spoelde Komes een duivin door waar hij bijna op stapte. Toen kwamen de vier hanen, en de jacht was echt begonnen. Daarna hebben we goed oplettend om Maggie te volgen.
Ze spoelde een haan uit een dikke laag rond het meer, dat was mijn beste kans van de dag, maar ik was te traag. De rest van de hanen kwamen allemaal uit het koren.
De laatste haan kwam toen Maggie, op de voet gevolgd door Lamar en Komes, hem in een hoek naar beneden rende. Terwijl Palmisano en ik wachtten, kletsten we wat. Plotseling spoelde een kip 10 meter verder weg. Oh, toen Maggie eindelijk de haan doorspoelde, misten we het met drieën.
Op dat moment, tegen het middaguur, denk ik dat zelfs de meedogenloze Maggie langzamer begon te rijden, en ik was blij dat de onverharde parkeerplaats op loopafstand was.
Terug op de parkeerplaats liet Palmisano zien hoe je je bij deze jachten echt een dag koninklijk voelt. Hij haalde canvas stoelen en een klaptafel tevoorschijn en stak toen een propaangrill aan. Hij warmde gehalveerde Italiaanse rundvlees- en worstcombinaties op met giardiniera van Portillo's en plakjes Lou Malnati's worst en kaas of pizza met groene paprika, champignons en ui.
Terwijl we wachtten, zei Komes: Dat is een geweldig pakket.
Je weet nooit hoeveel 80 hectare is totdat je het loopt, zei Lamar.
We verslonden het opgewarmde voedsel met wreedheid die onze inspanning waard was.
Het was tijd.
Op die dag hebben we geen vogels gevangen, 10 hanen en twee kippen gespoeld, een coyote en een kleine ree gespot en herinneringen gemaakt die lang meegaan.
Хуваах: