Chicago moet hervormen hoe het privégebruik van openbaar eigendom beheert

Het slechtste voorbeeld: de parkeermeterdeal. De meest recente: de Chicago Fire-voetbalfaciliteit. De praktijk van het verkopen van openbare middelen aan particuliere belangen, voor een bepaalde tijd tegen een bepaalde prijs, wordt een 'concessie' genoemd.

Ashlee Rezin/Sun-Times

Van festivalpodia tot NASCAR-races, de verkoop van openbare eigendommen van Chicago voor privégebruik is zo alomtegenwoordig geworden dat burgers en ambtenaren er gevoelloos voor zijn geworden. Ze vergeten het algemeen belang en accepteren het als een manier van leven.

Maar andere steden doen het anders. En het is tijd voor Chicago om deze weggeefacties serieus te nemen.

Terwijl Chicago uitgroeide tot een belangrijke metropool, zorgden de leiders voor voldoende gemeenschappelijk land om het openbare leven te huisvesten. Ze legden straten en trottoirs aan. Ze zorgden voor steegjes zodat Chicago schoner kon zijn dan steden als New York, waar afval van de stoeprand wordt verzameld.

Zelfs vóór ons gekoesterde 'Burnham-plan' legden leiders parken en boulevards aan voor mensen om van het buitenleven te genieten. Ze verplaatsten de treinen van de oever van het meer en bouwden onze prachtige reeks stranden.

Opinie bug

Mening

In de afgelopen decennia hebben stadsleiders stukken van deze gemeenschappelijke hulpbronnen verkocht aan particuliere belangen. Deze praktijk wordt een 'concessie' genoemd. Concessies stellen private partijen, meestal een bedrijf, in staat om voor een bepaalde tijd tegen een bepaalde prijs overheidseigendom te gebruiken.

Chicago heeft een verschrikkelijke prestatie geleverd door concessies te beheren.

Van parkeermeters tot terrasjes tot een voetbalvoorziening

De meest beruchte concessie is de bespotte deal met parkeermeters uit 2008 waarvan experts het er algemeen over eens zijn dat het de stad miljarden dollars heeft gekost. Recentere voorbeelden zijn de 10-jarige deal met Lollapalooza en de controversiële NASCAR-deal van burgemeester Lori Lightfoot.

Alle inkomsten van de twee grootste ondernemingen van de stad, de luchthavens, zijn concessie-inkomsten. Het komt van luchtvaartmaatschappijen en leveranciers. Decennia lang hebben luchthavencontracten gediend als een miljardendollar voedende razernij voor degenen die kunnen handelen op de macht van de burgemeester.

Stoepcafés zijn een andere vorm van concessie. Tijdens de pandemie veranderden deze in uitgebreide vergunningen voor buiten dineren onder toezicht van een andere burgemeestersafdeling. Clark Street, de eenrichtingsverkeersader met drie rijstroken naar de Loop, is nu voor onbepaalde tijd afgesloten van Kinzie naar Grand. Hoe deze concessies in de toekomst zullen worden verleend, blijft onduidelijk.

De controversiële voetbalfaciliteit voor de Chicago Fire, op grond die bestemd is voor de Chicago Housing Authority voor $ 8 miljoen en $ 800.000 per jaar gedurende 40 jaar, is een pure concessie.

En dan zijn er nog de verhuringen voor speciale doeleinden, zoals het Obama Presidential Center en de mislukte poging om het Lucas Museum te bouwen. Zelfs McCormick Place en Navy Pier zijn grote concessies.

Alle concessies houden een afweging in tussen de toegang van het publiek tot hun openbare eigendom en een ander openbaar belang. In Chicago is er echter geen mechanisme om gewicht te geven aan het algemeen belang. De particuliere concessie wint bijna altijd.

Wanneer de concessie opvallend en flagrant is, zoals de parkeermeters en Grant Park, stellen burgers en journalisten alle juiste vragen. Waarom werd deze concessie goedgekeurd en andere afgewezen? Wat waren de alternatieven? Hoe zijn de voorwaarden bepaald? Is er rekening gehouden met het algemeen belang? Wat is de waarde van algemeen gebruik?

Onafhankelijke commissie nodig

Maar deze vitale vragen worden in Chicago niet publiekelijk beantwoord, omdat ze altijd te laat zijn. De deal wordt in het geheim gesloten. En als de goedkeuring van de gemeenteraad nodig is, wordt die erdoor geramd.

Maar er is een alternatief voor klachten van burgers, redactionele handenwringen en ineffectief gemeenteprotest.

In New York City heeft een onafhankelijke commissie voor concessiebeoordeling het laatste woord over alle concessies. Haar activiteiten zijn verankerd in de stadsrechten. In Los Angeles staat het stadscharter het parkdistrict en andere afdelingen toe om onder strikte richtlijnen concessies te doen.

Als Chicagoans bekend zijn met een dergelijke commissie in hun stad, is het de Plancommissie, die enkele bestemmingsplanwijzigingen en openbare grondverkopen onderzoekt voordat de gemeenteraad actie onderneemt.

Chicago zou een permanente onafhankelijke concessiecommissie moeten vormen die rapporteert aan de gemeenteraad en gezag heeft over de concessies van alle stadsagentschappen: de parken, de luchthavens, de scholen en andere zusterregeringen.

Commissieleden dienen rekening te houden met het algemeen belang. De commissie moet haar procedures, bevindingen en besluiten publiceren. Vervolgens kan een geïnformeerde gemeenteraad de tijd nemen om over de concessie te beraadslagen.

In andere grote steden, zoals New York en Los Angeles, worden concessies geregeld door de stadsrechten. Chicago heeft zo'n handvest niet, en dit is misschien wel de grootste tekortkoming aan een effectieve regering hier. In plaats van een charter aan te nemen, zou de raad een concessiecommissie moeten vormen.

Ed Bachrach en Austin Berg zijn co-auteurs van 'The New Chicago Way: Lessons from Other Big Cities.' (Southern Illinois University Press, 2019)

The Sun-Times verwelkomt brieven aan de redacteur en opiniestukken. Zie onze richtlijnen.

Хуваах: