Lyric Opera's 'Jesus Christ Superstar' een glorieus rock-operafeest
Luister naar de etherische, vaag onheilspellende openingsnoten van de Lyric Opera's Jesus Christ Superstar, en één ding wordt onmiskenbaar: dit is niet de Superstar van je grootmoeder. Het is ook niet John Legend's live-uitzending Superstar van een paar weken geleden, noch de film Superstar van Ted Neeley uit 1973. Het is niet eens het Andrew Lloyd Webber (muziek) - Tim Rice (teksten) conceptalbum dat uitkwam in 1970. Evenmin heeft regisseur Timothy Sheader repliceerde slechts de Olivier Award-winnende Londense productie die hij in 2016 in Regent's Park Open Air Theatre maakte.
'Jezus Christus superster'
★★★★
Wanneer: t/m 20 mei
Waar: Lyric Opera of Chicago, 20 N. Wacker Dr.
Tickets: $ 44 - $ 219
Informatie: lyricoera.org
Looptijd: 1 uur, 55 minuten, met één pauze
Terwijl de Lyric-productie diep geworteld is in Sheaders Londense enscenering, is de Brit voor zijn Noord-Amerikaanse première in Chicago groot geworden. Werkelijk groot.
The Lyric's 48-koppige cast van opdrachtgevers en ensemble is bijna twee keer zo groot als zijn Londense voorganger. En gezegend met een 37-koppig orkest en inclusief een zeskoppige ritmesectie op het podium, heeft deze Superstar een weelderig, glorieus geluid zoals je nog nooit eerder hebt gehoord.
Met in de hoofdrollen Heath Saunders als Jezus en Ryan Shaw als Judas, leeft Sheader's Superstar op het kruispunt van het profane en het sublieme, een plek waar kruisen veranderen in stripperpalen en tempels veranderen in holen van losbandigheid vol met kooplieden die letterlijk verblind zijn door goud.
Lloyd Webbers score is altijd op het randje van bombastisch geweest, van Maria Magdalena's verwonderde angst in I Don't Know How to Love Him tot Jezus' lange donkere nacht van zielsonderzoek in Gethsemane. Maar Lloyd Webber heeft de gave om dissonantie te weven met driedelige, majeur-sleuteldrieklanken. Onder leiding van dirigent Tom Deering omringt een machtig orkest (voornamelijk samengesteld uit muzikanten van het Lyric Opera Orchestra) de cast met geluid dat de hemel bereikt. De sonische rijkdom manifesteert zich op talloze manieren: de koperen hoorns die op manische wijze de kwelling van Judas benadrukken in Damned for All Time/Blood Money; de stijgende uitbundigheid van de laatste opwaartse sleutelverandering in Hosanna; de duivelse onderstroom van de bas in This Jesus Must Die; de monsterlijke vaudeville van het lied van Herodes. Ze zijn allemaal gedaan met prachtige muzikaliteit.
De cast voldoet ruimschoots aan de eisen van de partituur. Als Jezus heeft Heath Saunders de stralende, buitenaardse weldadigheid die je van een messias mag verwachten. Wanneer hij tegen de overweldigende hordes schreeuwt om zich terug te trekken of jammert dat hij 10 minuten nadat ik dood ben vergeten te zijn, kun je de mensheid voelen leven naast de goddelijkheid.
VERWANT
'Jesus Christ Superstar' bij Lyric Opera voedt de heropleving van de musical
Het is bijna schokkend gemakkelijk om je in te leven in Judas van Ryan Shaw. Hier is Judas het slachtoffer van de omstandigheden, voorbestemd om Christus te doden en gekweld door zijn plaats in de geschiedenis. Op een bepaald moment. De handen van Judas druipen letterlijk van zilver, een glans zo vernietigend als een scharlakenrode brief. Als hij het uitschreeuwt, is mijn geest in duisternis, je kunt praktisch zien dat The Furies hem naderen.
Als Maria Magdalena brengt Jo Lampert een stoïcijnse genderneutrale vloeibaarheid in I Don't Know How to Love Him. Het maakt niet uit hoe vaak je het hebt gehoord - je zult ontroerd zijn als Lampert de geldbiljetten loslaat. En Shaun Fleming channelt kwade clowngriezeligheid als koning Herodes.
Er zijn talloze details die Sheader gebruikt om het verhaal verder te ontwikkelen en de personages te verdiepen. Terwijl de apostelen dronken door het Laatste Avondmaal zingen, vormen ze even een tableau dat doet denken aan Da Vinci's beroemde schilderij van de maaltijd. Wanneer Judas het podium besluipt nadat hij Jezus aan de Romeinen heeft overgedragen, draagt hij een microfoon met een bloedrood koord.
De choreografie van Drew McOnie heeft het explosieve gevoel van nauwelijks ingehouden extase, gevuld met zwaaiende bewegingen die doen denken aan de heropleving van oude tenten waar slangenbehandelaars in tongen spraken en op wonderbaarlijke wijze zieken genas. Tom Scutts rookkleurige kostuums geven het stuk een tijdloos gevoel, net als zijn torenhoge, slanke set van staal en steigers. Het grimmige en schaduwrijke werk van lichtontwerper Lee Curan is zo ritmisch dat het bijna aanvoelt als een onderdeel van het orkest.
Jesus Christ Superstar is een duidelijk vertrekpunt voor de Lyric. Het is de eerste rockmusical die de eerbiedwaardige instelling heeft opgevoerd. Laten we hopen dat ze er een gewoonte van maken.
Catey Sullivan is een lokale freelanceschrijver.
Хуваах: