BRUIN: Uw niet-zo-definitieve gids voor het vinden van een openbaar toilet
Wijlen de Amerikaanse senator Paul Simon uit Illinois gaf me een van de beste adviezen die ik ooit heb gekregen toen we bij aangrenzende urinoirs stonden in de herentoilet van de luchthaven van Rockford, waar je weliswaar geen wijs advies of enig gesprek verwacht , wat dat betreft.
Mark, sla nooit een wasruimte over als je op campagne bent, zei Simon met die dreunende stem van hem. Je weet nooit wanneer je nog een kans krijgt.
Ik besteed tegenwoordig niet veel tijd aan het campagnepad, maar naarmate ik ouder werd, heb ik geleerd Simons wijsheid in het dagelijks leven op te nemen.
Kortom, laat nooit een kans voorbijgaan om de wasruimte te gebruiken.
Simons woorden kwamen vrijdag bij me terug toen ik het verhaal van stadhuisverslaggever Fran Spielman las over: een verordening van Ald. David Moore (17e) die bedrijven met openbare toiletten zou verplichten om deze in geval van nood beschikbaar te stellen aan particulieren zonder een aankoop te doen.
Het voorstel van Moore kwam voort uit een ontmoeting met een vrouw die een gênant ongeluk kreeg in een Subway-restaurant nadat het gebruik van het toilet was geweigerd.
Moore had medelijden met haar. Dat doe ik ook.
MENING
Je kunt niet altijd de tijd en plaats kiezen wanneer je moet gaan, en deze stad maakt het je niet gemakkelijk als je dat doet.
Restaurants en winkels willen niet echt verantwoordelijk zijn voor het opruimen van iedereen die de straat oploopt met een lichamelijke drang, wat begrijpelijk is, tenzij het jouw drang is.
In de categorie dat er niets nieuws onder de zon is, schreef columnist Roger Simon begin jaren tachtig een reeks artikelen voor de Sun-Times over de agressieve pogingen van Burger King om het gebruik van de toiletten te ontzeggen aan degenen die niet eerst iets kochten. Een bewaker arresteerde een jonge vrouw en sloeg een man met een knuppel op het hoofd.
Persoonlijk vind ik het niet erg om iets te kopen bij een bedrijf dat me toestemming heeft gegeven om het toilet te gebruiken, maar ik waardeer het niet om eerst iets te moeten kopen, want wat doe ik dan met het eten?
Iedereen die zich regelmatig door de stad verplaatst, heeft de moeilijkheid ervaren om een openbare wasruimte te vinden - en houdt daardoor een mentale inventaris bij van de dichtstbijzijnde. Fietskoeriers zijn wat dat betreft echte toppers.
Ik geef de voorkeur aan de toiletten op de tweede verdieping van het stadhuis, een van de weinige overgebleven overheidsgebouwen die niet eerst door een veiligheidscontrole hoeven te gaan (tenzij er een gemeenteraadsvergadering is).
In een mum van tijd zijn er ook toiletten in de kelder van het Thompson Center, het enige probleem is dat ze maar één keer per maand lijken te worden schoongemaakt, of ze het nu nodig hebben of niet.
Er is een badkamer weggestopt in een hoek van de keldertrap op 69 W. Washington, maar je weet nooit of je hem op slot zult vinden. Verder naar het oosten op het voetpad is een nieuwer toilet onder de ontwikkeling van Block 37.
Als je tot aan Macy's komt, is er een wasruimte naast de food court in de kelder, zolang je het niet erg vindt om deze te delen met een dakloze die in de gootsteen baadt. (Ik niet.)
Als ik niet helemaal terug kan naar de kantoren van de Sun-Times, weet ik dat er toiletten zijn op de eerste en tweede verdieping van de Merchandise Mart, hoewel de faciliteiten op de eerste verdieping niet langer toegankelijk zijn via de ongemarkeerde kortere weg door Potbelly's.
Als ik langs de zuidelijke oever van het meer reis, weet ik dat ik de wasruimte in het South Shore Cultural Centre of die in de oude Meigs Field-terminal op Northerly Island kan gebruiken.
Supermarkten, die ooit totaal nutteloos waren, zijn nu enkele van de meest betrouwbare aanbieders van openbare toiletten in de stad. Een pluim voor Mariano's, Whole Foods en Trader Joe's.
Maar in plaats van te verwachten dat iedereen zijn eigen encyclopedische kennis van stadstoiletten heeft, misschien Ald. De verordening van Moore is logischer.
Хуваах: