Brian Dennehy, Tony-winnende toneelacteur, sterft op 81-jarige leeftijd
Dennehy staat bekend om zijn brede gestalte, dreunende stem en het vermogen om good guys en bad guys met evenveel zelfvertrouwen te spelen. Dennehy won twee Tony Awards, een Golden Globe en werd genomineerd voor zes Emmy's.
NEW YORK - Brian Dennehy, de potige acteur die in films begon als een macho zwaar en later in zijn carrière lof kreeg voor zijn toneelwerk in toneelstukken van William Shakespeare, Anton Tsjechov, Eugene O'Neill en Arthur Miller, is overleden. Hij was 81.
Dennehy stierf woensdagavond een natuurlijke dood in New Haven, Connecticut, volgens Kate Cafaro van ICM Partners, de vertegenwoordigers van de acteur.
Dennehy staat bekend om zijn brede gestalte, dreunende stem en het vermogen om good guys en bad guys met evenveel zelfvertrouwen te spelen. Dennehy won twee Tony Awards, een Golden Globe en werd genomineerd voor zes Emmy's. Hij werd in 2010 opgenomen in de American Theatre Hall of Fame.
Hulde kwam uit Hollywood en Broadway, ook van Lin-Manuel Miranda, die zei dat hij Dennehy twee keer op het podium zag en de acteur een kolos noemde. Acteur Michael McKean zei dat Dennehy briljant en veelzijdig was, een krachtpatser en ook een erg aardige man. Dana Delany, die met Dennehy in een film speelde, zei: Ze maken zijn soort niet meer.
Onder zijn 40-tal films speelde hij een sheriff die Rambo gevangen zette in First Blood, een seriemoordenaar in To Catch a Killer en een corrupte sheriff die werd neergeschoten door Kevin Kline in Silverado. Hij had ook enkele goedaardige rollen: een auto-onderdelendirecteur in Tommy Boy, de barman die Dudley Moore troost in 10 en de nuchtere leider van buitenaardse wezens in Cocoon en het vervolg.
Uiteindelijk was Dennehy het studioleven beu. Films waren vroeger leuk, constateerde hij in een interview. Ze hebben voor je gezorgd, eersteklas. Die dagen zijn voorbij.
Dennehy had een lange band met Chicago's Goodman Theatre, dat een reputatie had voor zwaar drama. Hij verscheen in Bertolt Brechts Galileo in 1986 en later in Tsjechovs Cherry Orchard tegen veel lagere salarissen dan hij in Hollywood verdiende. In 1990 speelde hij de rol van Hickey in Eugene O'Neill's The Iceman Cometh, een toneelstuk dat hij hernam in de Goodman met Nathan Lane in 2012 en aan de Brooklyn Academy of Music in 2013.
Brian Dennehy was meer dan 30 jaar een geweldige acteur en een goede vriend voor mij, zei Lane donderdag in een verklaring. Nooit meer dan toen we samen optraden in ‘The Iceman Cometh’ voor [regisseur] Bob Falls in Chicago en later bij BAM. Hij was mijn grootste supporter en een liefdevolle mentor tijdens die hele ervaring en ik zal altijd van hem houden en hem daarom nooit vergeten, evenals zijn felle genialiteit, humor en die wilde Ierse twinkeling in zijn ogen.
In 1998 verscheen Dennehy op Broadway in de klassieke rol van Willy Loman, de versleten oplichter in Miller's Death of a Salesman en won de Tony voor zijn optreden.
Waar deze acteur voor gaat, is bijna een allemanskwaliteit, met een grootse emotionele uitgestrektheid die past bij zijn monumentale lichaamsbouw, schreef Ben Brantley in zijn recensie van het stuk voor The New York Times. Toch klinken deze emoties zo feilloos waar dat meneer Dennehy je met geweld lijkt te ontvoeren en je gevangen houdt in Willy's psyche.
Verwant
O'Neill, niet Hollywood, maakte van Brian Dennehy een Chicago-ster
In 2003 kreeg hij nog een Tony voor zijn rol in O'Neill's Long Day's Journey into Night. Op het podium, na zijn familie, co-sterren en producers te hebben bedankt en zijn concurrenten aan te vullen, zei hij: De woorden van Eugene O'Neill - ze moeten gehoord worden. Ze moeten gehoord, gehoord en gehoord worden. En heel erg bedankt dat je ons de kans hebt gegeven om ze uit te spreken.
Dennehy werd geboren op 9 juli 1938 in Bridgeport, Connecticut, als eerste van drie zonen. Zijn onderneming in acteren begon toen hij 14 was in New York City en een student aan een middelbare school in Brooklyn. Hij speelde de titelrol in Macbeth. Hij speelde voetbal met een beurs aan de Columbia University en diende vijf jaar bij de Amerikaanse mariniers.
Terug in New York City in 1965, ging hij acteren terwijl hij bijbaantjes had. Ik leerde uit de eerste hand hoe een vrachtwagenchauffeur leeft, wat een barman doet, hoe een verkoper denkt, vertelde hij in 1989 aan The New York Times. Ik moest een leven opbouwen in die banen, niet alleen doen alsof.
Zijn ouders - Ed Dennehy, een redacteur voor The Associated Press in New York, en Hannah Dennehy, een verpleegster - konden nooit begrijpen waarom zijn zoon ervoor koos om te acteren. Iedereen die in een immigrantengezin van de eerste of tweede generatie is opgegroeid, weet dat er van je wordt verwacht dat je de bal naar voren haalt, vertelde Dennehy in 1999 aan Columbia College Today. Acteren kwam op geen enkele manier in aanmerking.
De 6-foot-3-inch Dennehy ging naar Hollywood voor zijn eerste film, Semi-Tough met Burt Reynolds en Kris Kristofferson in de hoofdrol. Dennehy kreeg $ 10.000 per week betaald voor 10 weken werk, waarvan hij dacht dat het al het geld van de wereld was.
Onder zijn films: Looking for Mr. Goodbar, Foul Play, Little Miss Marker, Split Image, Gorky Park, Legal Eagles, Miles from Home, Return to Snowy River, Presumed Innocent, Romeo and Juliet en Assault on Precinct 13. Hij speelde de vader van het titulaire personage van Chris Farley in de komedie Tommy Boy uit 1995.
Hij speelde seriemoordenaar John Wayne Gacy in de tv-film To Catch a Killer uit 1991 en vakbondsleider Jackie Presser in de HBO-special Teamster Boss een jaar later. Ik probeer schurken te spelen alsof ze goed zijn en goeden alsof ze schurken zijn, zei hij in 1992
Hij werkte tot diep in de 70 aan projecten als Hap and Leonard van SundanceTV, de film The Seagull met Elisabeth Moss en Annette Bening en het toneelstuk Endgame van Samuel Beckett in het Long Wharf Theatre. Zijn laatste uitstapje op Broadway was in Love Letters tegenover Mia Farrow in 2014.
Ik ben er kapot van om te horen dat de geweldige Brian Dennehy is overleden. Er is niemand met wie ik meer heb samengewerkt. En er zijn maar weinig vrienden in mijn leven die gewaardeerd worden, schreef Farrow donderdag.
Hij wordt overleefd door zijn tweede vrouw, kostuumontwerper Jennifer Arnott en hun twee kinderen, Cormac en Sarah. Hij laat ook drie dochters na - Elizabeth, Kathleen en Deirdre - uit een eerder huwelijk met Judith Scheff.
Хуваах: