‘Welcome Home’ is het meest persoonlijke album van Zac Brown Band
Met zes studioalbums op zak hebben drievoudig Grammy Award-winnaars Zac Brown Band het opnemen tot een wetenschap: ze kijken door de nummers die ze hebben geschreven maar niet gevolgd, halen het beste eruit, voegen wat nieuwe toe en presto ! Missie volbracht.
ZAC BRUINE BAND
Met: Hunter Hayes
Wanneer: 19.00 uur 26 aug
Waar: Wrigley Field, 1060 W. Addison
Tickets: $ 51,25- $ 91,25
Informatie: tickets.com
Niet zo met Welcome Home, hun nieuwste volledige release. Van de eerste noot tot de uiteindelijke mix, het is gemaakt met één doel voor ogen.
Dit is het eerste album dat we helemaal opnieuw hebben geschreven, zegt songwriter/zanger Brown, 38. Elk van deze nummers is voor deze plaat geschreven. Het kwam van mijn gesprek met [oude medewerkers] Niko Moon en Ben Simonetti een paar jaar geleden. We besloten om de meest persoonlijke plaat te schrijven die we ooit hadden geschreven, over de dingen die het belangrijkst voor ons zijn, de worstelingen en de vieringen van het leven en onze relaties met onze families. Dat is waar dit begon.
Op Welcome Home bewaren ze de traditie-ontmoet-hedendaagse essentie van het geluid van Zac Brown Band en passen het toe op waarden die ooit essentieel waren in het countryrepertoire maar wat aan waarde verloren hebben. Hun eerste single van het album, Family Table, transformeert een oud meubelstuk in een talisman van vervlogen tijden, van dierbaren die verloren zijn gegaan door de golven van de tijd, maar geëtst in de herinneringen van degenen die zich er elke dag omheen verzamelen. Zoals een piano het geluid oproept van evangeliediensten op zondagochtend, vergelijkt Real Thing de waarden van fijne whisky en eerlijke liefde, waardoor de vergelijking helemaal niet onwaarschijnlijk lijkt. My Old Man is een sentimentele herinnering aan Browns vader en de lessen die hij bijbracht. En Roots past alle lessen op Welcome Home toe op de geneugten en paradoxen waar Brown als stadionvullende superster mee te maken heeft.
Elk type leven dat het soort eisen stelt waarmee we te maken hebben, kan je opeten en je aan de andere kant uitspugen, zegt Brown. Op sommige dagen heb je het gevoel dat je de hele wereld kunt optillen en met je mee kunt dragen. Op sommige dagen heb je het gevoel dat het je allemaal gaat verpletteren. Balans is echt de sleutel, maar het is een dagelijkse uitdaging.
Brown gaat die uitdaging aan door zoveel mogelijk tijd thuis door te brengen met zijn vrouw Shelly en hun vijf kinderen. Als dat niet mogelijk is, maakt hij er een prioriteit van om een gemeenschapsgevoel te behouden wanneer hij onderweg is.
Ik ben een stammens, legt hij uit. We zijn met 103 die samen reizen in 10 bussen en 12 vrachtwagens. Elk van hen is een integraal onderdeel van wat we doen. Ze werken niet voor mij. We werken allemaal samen. Dat komt voort uit mijn roots in het spelen in clubs waar soms de enige persoon die er was de moeras was die de bar opruimde. Mijn fooienpot zou gevuld zijn met dollarbiljetten gedrenkt in bier - ik zou het bier eruit wringen, zodat ik benzinegeld kon hebben om naar de volgende show te gaan. Je kunt niet meer contributie betalen dan wat we hebben gedaan om hier te komen. Dat is waar die regel vandaan komt aan het einde van ‘Roots’: ‘Don’t give up. Nog even volhouden. Wat je niet doodt, maakt je alleen maar sterker.'
Ik hou ervan om goede muziek te spelen en die met iedereen te delen, vat Brown samen. Als we muziek kunnen maken die mensen echt iets laat voelen, dan is dat voor mij wat kunst is. Ik had dit niet kunnen doen zonder de community die we hebben gecreëerd. We tillen elkaar op en helpen elkaar. We runnen ons schip op basis van liefde en respect. We zijn een familie, man! Het leven is gewoon te kort om het op een andere manier te doen.
Bob Doerschuk, USA TODAY Network
Хуваах: