'The Producers' blijft heerlijk over-the-top grappig
Je kunt dit zeggen voor de enscenering van Mel Brooks' The Producers door het Paramount Theatre: regisseur Jim Corti heeft zich volledig toegewijd aan de onbeschaamde spot van de show met elk ras, geloof, huidskleur, religie en seksuele geaardheid. Wat we hier hebben is een verbluffende productie van een show die eigenlijk niet zo grappig zou moeten zijn als toen hij in première ging in Chicago in 2001.
Geïnspireerd door de gelijknamige film uit 1967, volgt The Producers Max Bialystock (Blake Hammond) en Leo Bloom (Jake Morrissy) terwijl ze een cockamamie-zwendel uitbroeden om miljoenen te verdienen door een trefzekere Broadway-flop te produceren. Helaas, de flop, getiteld Springtime for Hitler blijkt een kaskraker te zijn.
Komedie, volgens het beroemde adagium van Mark Twain, is tragedie plus tijd. Het tijdsdeel van die formule is niet meer wat het was toen The Producers een recordaantal van 12 Tony Awards wonnen. Destijds waren nazi's meer een historische herinnering dan een vast onderdeel van het nieuws. De culturele verschuiving maakt The Producers tot een veel groter risico dan bijna 20 jaar geleden.
'De producenten'
1⁄2
Wanneer: tot en met 17 maart
Waar: Paramount Aurora, 23 E. Galena Blvd., Aurora
Tickets: $ 36 - $ 69
Informatie: ParamountAurora.com
Corti's reactie op dat risico is om het huis in te zetten en de aanstoot tot stratosferische hoogten op te voeren. Hij levert de meeste extra productie van The Producers die de show hier heeft gezien.
Laten we naar de beruchte Springtime for Hitler-scène gaan, zullen we? Denk aan: het glinsterende spektakel van de finale van A Chorus Line, alleen de cast is: nazi-uniformen dragen die eruitzien alsof ze zijn ontworpen door Frederick's of Hollywood en massavernietigingswapens in de orkestbak laten vallen, terwijl een enorm decor explodeert in een vurige paddenstoel menigte achter hen terwijl een twee verdiepingen hoge, bedwelmde swastika als een discobal boven haar hoofd draait. Het. Is. Bonkers.
Dat brengt ons bij Hitler zelf (Sean Blake). Blake dient Hitler als Liza-at-the-Palace met een kant van Anne Hathaway die in tranen uitbarst terwijl ze het Oscar-publiek vertelt dat, ja, dromen echt uitkomen. Moet je lachen? Moet je naar buiten lopen? Hebben deze mensen geen schaamte? Dat zijn de vragen die bij deze productie opkomen.
Als je The Producers kent, weet je dat de show (muziek en songteksten van Brooks, boek van Brooks en Thomas Meehan) een overtreder van gelijke kansen is. Moppen over de Master Race en swastika-dragende duiven zijn geen belediging voor jou? Wat dacht je van een heel lied over slapen met (niet hoe de tekst het zegt) rijke oude dames die cheques uitschrijven, ahum, uit dankbaarheid? Zelfs de Zweden worden niet gespaard.
De cast van Corti is de beste die The Producers ooit hebben gezien sinds Nathan Lane en Matthew Broderick de rollen van Max en Leo op het podium creëerden. (En ja, ik heb elke iteratie van de show gezien die sindsdien professioneel is geproduceerd hier.)
Als Sean Blake niet de show steelt, is Blake Hammond dat wel. Als Max is Hammond een meer dan levensgrote krachtpatser, die door de productie raast met een riem die nooit vlaggen en meer energie heeft dan een econo-pot amfetaminen. Hij is, zoals de kinderen zeggen, de bom.
Morrissy's Bloom is daar bij hem. Met zijn neurose en zijn veiligheidsdeken en zijn gejammer, kan Leo snel schril en dom worden. Morrissy vermijdt beide. Hij is vertederend, zelfs als Bloom uiterst irritant is.
Dat brengt ons bij Elyse Collier als Ulla, de bom wiens silhouet alleen mannen in kabbelende nincompoops verandert. Collier's Ulla is wat er zou ontstaan als Marilyn Monroe, Ginger Rogers en Britt Eklund een baby zouden krijgen. Ondersteunende hoogtepunten zijn ook Adam Fane's pezige, sissende Carmen Ghia, die doet denken aan Valentina (van RuPaul Allstars faam) in al haar Frans-Vanilla Fantasy-glorie.
Choreografe Brenda Didier drukt haar eigen stempel op de voorstelling. Ze heeft moedig afstand gedaan van de iconische refreinlijn van walker-duwende oma's, een kenmerkend nummer dat het publiek is gaan verwachten. Didier ensceneert in plaats daarvan de uber-randy Along Came Bialy als een ode aan de onderwaterextravaganza's van Esther Williams, compleet met een bemanning van gespierde strandwachten verpakt in extreem kleine zwembroeken.
Decorontwerper William Boles houdt vast aan de traditie, het maken van een oogverblindend stadsbeeld zou niet misstaan op Times Square. Zijn oog voor detail is prijzenswaardig: er zitten maar liefst 17 duiven tussen de tenten. Kostuumontwerper Jordan Ross heeft duidelijk een bal. Kijk uit voor de parade van gigantische pretzels, zwarte adelaars en bierpullen die door MVP chorine Sawyer Smith in een piepklein zilveren turnpakje en gigantische hoofdtooi tot een hoogtepunt worden gebracht.
Als Max de recensies van Springtime for Hitler leest, kan hij net zo goed de recensies van The Producers lezen. (Een satirisch meesterwerk! Het gaat 20 jaar mee! Gegarandeerd beledigend!)
Max kan in de hoosegow terechtkomen. Het publiek zal in de knoop raken.
Catey Sullivan is een lokale freelanceschrijver.
Хуваах: