Tell-all van voormalig Johnson-medewerker: 'Het huis dat John H. Johnson heeft gebouwd'
Als voormalige medewerkers van Johnson Publishing Co. deze zomer vanuit het hele land hier samenkomen voor hun jaarlijkse Johnson Publishing Co.-reünie, kan het voelen als hun allereerste bijeenkomst.
Die eerste was in 2009, nadat de helft van het personeel werd ontslagen te midden van de financiële problemen van JPC. Degenen die hun baan verloren, probeerden banden te behouden die gedurende tientallen jaren waren gevormd bij een bedrijf waar het beleid van de oprichter was om mensen nooit te dwingen met pensioen te gaan.
De mijlpaal van het tiende jaar van de reünie valt samen met de definitieve ontmanteling van EMPIRE: The House That John H. Johnson Built, zoals beschreven door lector van de University of Illinois in Chicago en de bijna 20-jarige JPC-medewerker Margena A. Christian, auteur van de 237 pagina's tellende tell- alle.
Dit is een trieste tijd voor het leven en de erfenis van wat John H. Johnson oprichtte als een middel om zijn mensen te onderwijzen, te verheffen en te inspireren, zei de 51-jarige Christian, wiens tijdige boek in november uitkwam.
De eerste reünie ... werd geboren uit verdriet, maar ook geboren uit een doel. We kenden de geschiedenis die we hebben gemaakt, de geschiedenis waarvan we deel uitmaakten, en waren vastbesloten om die niet los te laten, zei Christian, die in de herfst van 1995 door Johnson zelf was aangenomen als assistent-redacteur bij Jet.
Vorige week, de iconische zwarte uitgeverij heeft faillissement aangevraagd om te beginnen met de liquidatie van activa - de historische archieven die JPC ooit te koop heeft aangeboden voor $ 40 miljoen, en wat er over is van de Fashion Fair Cosmetics-divisie die is opgericht door de vrouw van Johnson, wijlen Eunice Johnson.
Het bedrijf werd gerund door hun enige overlevende kind en erfgenaam, Linda Johnson Rice. Het enige kind van Johnson Rice, Alexa Rice, koos ervoor om niet in het familiebedrijf te stappen.
GERELATEERD: Diepbedroefd over de erfenis van John H. Johnson
Johnson Publishing begon al in mei 2009 financiële problemen te krijgen, enkele jaren na de dood van John H. Johnson, toen JPC complicaties kreeg bij het betalen van de drukrekening aan RR Donnelley & Sons Co., herinnerde zich Christian, wiens boek de langzame neerwaartse spiraal beschrijft van het bedrijf na het overlijden van de oprichter.
RR Donnelley sloot uiteindelijk hypotheken af voor ongeveer $ 12 miljoen op eigendommen van Johnson - inclusief het 11 verdiepingen tellende JPC-hoofdkantoor aan 820 S. Michigan Ave., de eerste en enige hoogbouw in het centrum van Chicago ontworpen door een zwarte architect: John Warren Moutoussamy .
Het bedrijf betrok het gebouw in 1972. Maar zoals in het boek van Christian staat te lezen, was het de eerste JPC-activa die werd weggekapt en voor $ 8 miljoen werd verkocht aan Columbia College voor campusuitbreiding in november 2010. Columbia trok er nooit in en verkocht het voor $ 10 miljoen in november 2017 aan 3L Real Estate, dat het nu verbouwt tot luxe appartementen.
Het eenmalige vlaggenschip Ebony en Jet-magazines die een imperium lanceerden, werden in juni 2016 verkocht aan een aandelenbedrijf in zwarte handen, Clear View Group uit Austin, Texas, nu gepubliceerd onder de EBONY Media Operations van het bedrijf in Californië.
Ik was de laatste man die overeind stond, de brug tussen het oude en het nieuwe. Ik zag alles wat er na zijn dood gebeurde, en elke keer dat we dachten dat het erg was en niet erger kon, gebeurde dat ook, zei Christian, die de laatste redactiemedewerker was die direct onder John H. Johnson werkte toen hij werd ontslagen mei 2014.
Johnson stierf op 8 augustus 2005, op 87-jarige leeftijd. Christian, uit Bronzeville, was een van de 46 stafleden die zorgvuldig werden uitgekozen om de erewacht te houden voor het lichaam in de lobby van JPC - in shifts van 15 minuten - terwijl een rij mensen naar beneden kronkelde South Michigan Avenue om hun respect te betuigen 14 augustus 2005.
Na zijn begrafenis de volgende dag keerde het personeel van Jet, dat het icoon elke dag had ontmoet - in tegenstelling tot Ebony, waar Johnson een ontmoeting had met redacteur Lerone Bennett, Jr. - terug om een eerbetoon uit te brengen. Het was een van de moeilijkste dingen die we ooit hadden gedaan, omdat dit het eerste nummer was dat hij niet ondertekende. Jet was de baby van meneer Johnson, zei Christian over het kleine weekblad dat acteur Redd Foxx de negerbijbel doopte.
Het was kijken naar de ondergang van het bedrijf dat Johnson had opgebouwd met een lening van $ 500 van zijn moeder, die Christian, die het bedrijf verliet als hoofdredacteur van Ebony, ertoe bracht eerst haar proefschrift over JPC in 2013 te schrijven en vervolgens het boek.
Ik wilde de volledige samenstelling laten zien van wie hij was. Ik wilde dat hij erkend werd als een geleerde, omdat hij zijn tijdschriften gebruikte om les te geven - als studieboeken, zo je wilt, zei ze.
Hij was een harde baas, die in alle opzichten uitmuntendheid eiste. Hij was streng, maar rechtvaardig en beschouwde zijn werknemers als familie. Hij maakte grappen tijdens vergaderingen en lachte als een fluitje. En of je nu de conciërge of topredacteur was, hij kende de naam van iedereen.
Maar meneer Johnson nam geen s-. Hij vloekte als een zeeman, en als hij ergens boos over was, sloeg hij met zijn vuist op tafel. Ik zag volwassen mannen voor hem struikelen over hun woorden. Hij was de enige man die [de eerwaarde] Jesse Jackson kon doen weglopen, vervolgde Christian.
Er zijn mooie verhalen uit de hoogtijdagen van het bedrijf. De beroemdheden kwamen van over de hele wereld om te dineren in de eetzaal op de 10e verdieping van JPC. De bibliotheek op de zevende verdieping herbergde een ongeëvenaarde collectie zwarte literatuur, gesigneerde werken in de eerste editie van onder meer Langston Hughes en Richard Wright. Op de derde verdieping - helemaal roze - waren de reizende modeshow en cosmetica van Fashion Fair gehuisvest, altijd vol met mooie vrouwen. En de fotostudio op de eerste verdieping bood plaats aan de beroemdste beroemdheden, zoals de keer dat de hele Jackson 5-familie binnenkwam voor die iconische Ebony-foto.
Christian werkte ook nauw samen met mevrouw Johnson in de mode- en cosmeticadivisie, tot aan haar dood op 3 januari 2010, op 93-jarige leeftijd, en schreef de geschiedenis van het bedrijf van Ebony Fashion Fair, de reizende modeshow opgericht in 1958.
Fashion Fair Cosmetics ontstond in 1973, in een tijd waarin zwarte vrouwen verschillende tinten van witte cosmeticabedrijven moesten mixen en matchen om de look te krijgen die ze wilden. Fashion Fair was revolutionair omdat het het spel veranderde, zei Christian.
Queen of Soul Aretha Franklin was het eerste celebrity-spakmodel voor de cosmeticalijn en droeg het tot haar laatste dagen. Op een gegeven moment gebruikte Prince zelfs de foundation. Het is jammer dat het bedrijf zijn blanke concurrenten een markt heeft laten veroveren die ze hebben helpen introduceren.
De archiefcollectie bevat tientallen jaren aan historische afbeeldingen, zoals die van Coretta Scott King op de begrafenis van Martin Luther King Jr. op 9 april 1968, terwijl ze hun dochter Bernice vasthielden. Moneta Sleet Jr. van JPC werd de eerste zwarte fotograaf die voor die foto een Pulitzer won. Te koop geplaatst in 2015 door voormalig JPC Chief Operating Officer Desiree Rogers, de vraagprijs trok geen kopers.
Christian heeft van Oxford University Press de opdracht gekregen om aparte biografieën te schrijven voor zowel de oprichter van JPC als zijn vrouw voor de aanstaande 2019 American National Biography onderzoeksdatabase.
Ze heeft nog niets gehoord van Johnson Rice over het boek.
Ik sprak met Linda toen ik op het punt stond het uit te brengen. Ze vroeg me haar een kopie te sturen. Ik vertelde haar voormalige JPC-collega's de redactie en het omslagontwerp. Ze vertelde me dat ze wist dat het in goede handen was en ernaar uitkeek het te lezen. Ik heb haar niet meer gesproken sinds ze het heeft ontvangen, zei Christian.
John H. Johnson was meer dan alleen een baas. Hij was mentor. Dit laatste hoofdstuk in zijn geschiedenis is als de dood van een familielid. Het is triest op de 10e verjaardag van onze reünie dat dit echt het einde is.
Хуваах: