‘Serenity’ een thriller zo leuk, je wilt hem wel twee keer zien
Mijn eerste gedachte na het zien van Serenity was:
Ik kan niet wachten om het weer te zien.
Ik wil graag terugkeren naar het begin en zien hoe de fascinerende Rubik's Cube van een plot werd samengesteld; zijn er onderweg bepaalde aanwijzingen en hints gevallen?
Schrijver-regisseur Steven Knight's Serenity is een 21e-eeuws neo-noir-mysterie met echo's van thrillers uit de jaren 80 zoals Jagged Edge, Body Heat, Eyewitness, Dead Calm en Fatal Attraction. (Zelfs de hoofdposter voor Serenity doet denken aan de posters voor Jagged Edge en Fatal Attraction.)
Matthew McConaughey, een perfect gecast, speelt een groot deel van de film zonder shirt en kletsnat en speelt Baker Dill, een kapitein van een vissersboot die zijn brood verdient op Plymouth Island, een afgelegen stukje tropisch paradijs in het midden van nergens.
Baker heeft een obsessie op Ahab-niveau met het binnenhalen van een legendarische, volgens sommigen mythische tonijn die hij Justice heeft genoemd. De haaien van 600 pond en de lucratieve zwaardvis die Baker vangt, zijn kinderspel vergeleken met de machtige tonijn, die nu drie keer gespierd is van Baker's lijn.
Wacht. Maak er vier van.
Plymouth Island is klein, met slechts één bar en slechts één agent, en een kleine groep lokale bewoners die de bedrijven van alle anderen kennen. Elke keer dat Baker de bar of de plaatselijke aaswinkel binnenloopt, wordt hij getroffen door een oorvol (angstaanjagend nauwkeurige) roddels over wat hij heeft uitgespookt en wat hij aan de hand heeft. Zelfs de lokale ochtendradioman lijkt bijna rechtstreeks met Baker te praten.
Schrijver-regisseur Knight laat ons op prachtige wijze kennis maken met Baker, een gedecoreerde oorlogsveteraan die wordt achtervolgd door dromen (of zijn het visioenen?) van zijn jonge zoon Patrick, die hij in jaren niet heeft gezien, en verschillende lokale bewoners waaronder de mooie Constance (Diane Lane), die weet dat Baker hoogstwaarschijnlijk zal komen bellen als hij wordt afgetapt, en het niet erg vindt om hem een pak postcoïtale contanten te overhandigen, en Bakers eerste stuurman Duke (Djimon Hounsou), een man van diep geloof die het serieus neemt als Baker hem zegt dat hij hem alsjeblieft moet helpen de verleiding te weerstaan.
Wanhopig op zoek naar geld en zich steeds meer verloren en doelloos voelend, verdrinkt Baker zijn problemen op een avond wanneer een blondine, gekleed alsof ze Casablanca te vaak heeft gezien, binnenkomt.
Dit is Karen (Anne Hathaway), de ex-vrouw van Baker, die 10 jaar geleden Baker verliet en hertrouwd is met een verbonden man met een gemeen humeur.
Jij had gelijk, ik had ongelijk , vertelt Karen aan Baker.
Karen zegt dat haar man haar regelmatig mishandelt. Ze zegt dat Patrick bijna elk uur opgesloten in zijn kamer doorbrengt, gefixeerd op zijn computer, in een poging de geluiden van het monster in de gang te overstemmen.
Karen weet dat Baker blut en verloren is. Ze weet dat hij nog steeds een speciale band heeft met hun zoon.
Karen heeft een plan. Ze heeft een visexcursie geregeld voor haar man, die binnenkort aankomt. (Baker viel uit de lijst en veranderde zijn naam jaren geleden, dus het is niet zo dat Karens man zal weten dat deze man ooit getrouwd was met zijn vrouw.)
Als Baker de man vermoordt, zal hij Karen en zijn zoon hebben gered. En ze zal hem 10 miljoen dollar betalen.
Ik weet dat je een speciale band hebt met onze zoon, zegt Karen. Ze is niet verkeerd. Soms lijkt het alsof Baker en Patrick een telepathische band hebben.
Oh, en trouwens, alsof het niet ingewikkelder kan, is er een kleine, bebrilde man in een pak die een koffer vasthoudt alsof zijn leven ervan afhangt en voor altijd achter Baker aan zit, die lange tijd blijft deze rare en intense kleine kerel een stap voor. Waar gaat dat allemaal over? Hoe in de wereld verbindt deze man zich met het verhaal?
McConaughey's optreden wordt met elke scène indrukwekkender, terwijl Baker worstelt met het voorstel en niet alleen zijn plaats in de wereld in twijfel begint te trekken, maar ook zijn herinneringen - vooral nadat de oorlog in Irak hem op de been had gebracht, zoals hij het uitdrukt.
In eerste instantie lijkt het alsof Hathaway het overdrijft met de femme fatale-routine, maar wanneer ze moet schakelen, doet ze dat naadloos, waardoor we ons afvragen wat Karen echt van plan is en waar haar loyaliteit echt ligt.
Karen's echtgenoot Frank (de altijd solide Jason Clarke) verschijnt op Plymouth Island en ziet eruit alsof hij gekleed is voor een Movie Mobster Con - dure instappers, flitsende kleding, glanzende sieraden - en is zo grotesk slecht, we zouden zeker wortel schieten voor elke haai die zou kunnen gebeuren met Frank als hij in het water valt.
Maar zelfs als het gerechtvaardigd is, is moord moord, zoals Duke Baker in herinnering brengt, en er is een hemel en een hel, en wat we in dit leven doen, zal gevolgen hebben in het volgende leven.
De spirituele invalshoek in Serenity is slechts een van de vele elementen die dit een van de meest ambitieuze, een van de meest uitdagende - en een van de meest vermakelijke thrillers van de afgelopen jaren maken.
'Sereniteit'
★ ★ ★ 1⁄2
Roeien presenteert een film geschreven en geregisseerd door Steven Knight. Rated R (voor taalgebruik, seksuele inhoud en enkele bloederige afbeeldingen). Speelduur: 106 minuten. Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: