Op 91-jarige leeftijd blijft bluesartiest Jimmy Johnson dingen veranderen, en een nieuw album is het bewijs
Hij is ervan overtuigd dat een carrièreswitch van lassen tot muziek jaren aan zijn leven heeft toegevoegd.
Bluesartiest Jimmy Johnson zit niet vast in zijn wegen.
Hij is relevant gebleven door dingen op te schudden wanneer dat nodig was.
En zijn nieuwe album Every Day of Your Life, zijn eerste sinds hij voor het eerst in tien jaar de opnamestudio terugkeerde, laat zien waarom tijd van essentieel belang is.
Ik ben niet zo jong als ik vroeger was, zei Johnson, 91. Ik beweeg misschien niet meer op dezelfde manier als vroeger, maar toen had ik een ander idee. Als ik muziek speel, hou ik er niet van dat de muziek hetzelfde klinkt. Als ik een album heb gemaakt dat klinkt als het laatste, klopt het voor mij niet.
Hoewel Johnson van beroep een bluesartiest is, heeft zijn nieuwe album met vijf originele nummers en vier covers een reggaevibe.
Zijn bereidheid om met de tijd mee te gaan – pandemie of niet – is iets waar hij trots op is.
Ik heb eerder reggae op mijn albums gehad; dit is niet de eerste keer, zei Johnson.
Sinds de COVID-19-pandemie zijn schema vrijmaakte met lokale optredens bij Lagunitas Brewing Co. en Buddy Guy's Legends, heeft hij manieren gevonden om zich aan te passen aan de nieuwe realiteit met de release van het album en het spelen van online optredens.
Het is pijn in de nek; het is saai, zei Johnson over zijn quarantaine in Harvey. En ik speel al 60 jaar muziek. Ik heb het spelen nooit zo lang gemist. Mijn laatste optreden was op 12 maart.
En wat houdt Johnson gaande als onderdeel van een demografische groep die meer vatbaar is voor COVID-19 dan de meeste?
Het belangrijkste dat me op de been houdt en me op de been houdt, was gewoon aardig zijn voor iedereen, zei Johnson. Ik was een heel klein kind dat naar school ging. Ik had altijd gevoelens voor de volgende man, dus daar rol ik mee.
Zoals de meeste zwarte mensen in de nieuwe realiteit, heeft hij niet alleen te maken met de pandemie, die de gemeenschap in grote aantallen heeft gedecimeerd, maar zijn hart is ook zwaar in de nasleep van de politiemoord op George Floyd.
Hij zegt een voormalig bandlid en vriend, Frederick Gray , kreeg in 2003 een hartaanval in de nasleep van een politie-ontmoeting.
ik voel de pijn; Ik was hem [Floyd] niet, maar ik voel nog steeds de pijn omdat ik in zijn situatie heb gezeten. … Het is moeilijk om iemand te respecteren die jou niet respecteert.
Maar nu respecteren ze [politie] me niet. Maar ze willen dat ik ze respecteer. Dus ik geef ze respect om mezelf te behoeden voor pijn. Dus ze kregen het voordeel, want als die opname [van de dood van Floyd] er niet was geweest, zou er niets aan zijn gedaan.
Bij Johnson draait het allemaal om het nemen van beslissingen met het lange spel in gedachten.
Zijn muziekcarrière begon toen hij 29 was. Voordat hij een fulltime muzikant werd, was hij een lasser - een carrièrespil waarvan hij zegt dat hij een lang leven heeft kunnen leiden.
Nu heb ik veel geld verdiend, zei Johnson. Ik had eerder kunnen beginnen, maar ik speelde al piano omdat ik dat deed toen ik op de middelbare school zat. Ik zou nog 20 jaar [gelast] hebben, ik zou niet hebben geleefd om zo oud te worden; Ik zou niet ouder dan 75 zijn geworden.
Ondanks zijn succes en zijn latere start dan de meeste artiesten, noemt Johnson het verschil in zijn fandom in binnen- en buitenland een geschenk en een vloek - een veelgehoorde klaagzang voor zwarte bluesartiesten.
Mijn grootste fans weten wat ze kunnen verwachten; Ik ben groter in Europa dan in de Verenigde Staten, zei Johnson. Het is slecht om te zeggen, maar ze discrimineren [Europeanen] niet zo veel als hier. Het is goed om ergens populariteit te hebben, maar het is slecht dat mijn eigen land mijn plaat niet speelt. Ik weet het echt niet; ze spelen Kaukasische blues voor de mijne.
Ik ben een van de initiatiefnemers. Blanke mensen zijn een beetje zoals de kopieermachines. Ze spelen de duplicator, maar ze spelen niet de maker ervan. Hoe klinkt het voor jou? Als discriminatie voor mij, omdat ik het kan begrijpen. Je hebt het recht om te houden van wat je graag speelt, maar waarom zou je de plaat van Eric Clapton spelen en niet de mijne? Het klinkt mij achterlijk. Maar Raad eens? Het is wat het is.
Хуваах: