Krachtige ‘MLK/FBI’-documentaire vermenselijkt Martin Luther Kings strijd met J. Edgar Hoover
In de nieuwe film onderzoekt regisseur Sam Pollard hoe ver Hoover, zijn assistent William Sullivan en het bureau gingen om het publieke sentiment tegen King te keren.
In MLK/FBI, de aangrijpende nieuwe documentaire van Sam Pollard (in de bioscoop en vrijdag beschikbaar als video on demand als video on demand), worden we eraan herinnerd dat veel Amerikanen een tijdlang FBI-directeur J. Edgar Hoover als de goede man zagen en Martin zagen Luther King Jr. als de schurk.
Natuurlijk had Hoover, die alle bevoegdheden van zijn positie en een heleboel bevoegdheden daarbuiten bijeenbracht, daar veel mee te maken. Wat er ook aan herinnert dat veronderstelde privileges voor altijd bestaan - dat voor zoveel mensen toen en nu de Amerikaanse manier zich vertaalt naar de blanke Amerikaanse mannelijke manier en die blanke Amerikaanse mannen zullen er alles aan doen om het te behouden.
IFC Films presenteert een documentaire geregisseerd door Sam Pollard. Geen MPAA-classificatie. Looptijd: 104 minuten. Vrijdag op aanvraag leverbaar.
Pollard, die werkt met een schat aan archiefbeelden, bewakingsrapporten, FBI-bestanden en interviews, schetst duidelijk de oorlog die Hoover en de FBI voerden tegen King, terwijl zijn invloed als leider van de burgerrechtenbeweging groeide. En oorlog is niet overdreven.
King is op dit moment zo'n icoon dat het moeilijk is om hem als iets anders te beschouwen. We kennen de beroemde regels uit de beroemde toespraken. Hier zien we daar ook iets van, maar we zien hem ook als een persoon - een gebrekkig persoon, zonder twijfel, met Hoover onvermoeibaar aan het werk om die gebreken openbaar te maken.
Als de film niet meer deed dan King vermenselijken, zoals in een interview met Merv Griffin waar hij een beetje oplicht, zou het interessant zijn. Sterker nog, MLK/FBI zou daar meer van kunnen gebruiken. Maar dat is niet waar Pollard naar op zoek is; dergelijke clips raken aan zijn missie.
In plaats daarvan laat hij zien hoe ver Hoover, zijn assistent William Sullivan en het bureau gingen om te proberen het publieke sentiment tegen King te keren. Dit omvatte niet alleen je vuile trucjes in de tuin, maar ook dingen als het plaatsen van opnameapparatuur in hotelkamers waar King affaires had. Op een gegeven moment stuurden ze opnames naar het huis van King - en zijn vrouw opende ze en luisterde.
De banden gingen vergezeld van een in de hand liggende brief waarin King werd aangemoedigd zelfmoord te plegen.
Dat King buitenechtelijke relaties had, is niets nieuws. De mate waarin Hoover hem in diskrediet probeerde te brengen met kennis van hen, is echter opvallend - net als de frustratie van Hoover toen zijn lastercampagne niet veel grip kreeg.
Het was niet bij gebrek aan proberen. Hoover stuurde de opnames naar ministers en naar de media. Geloven dat Kings persoonlijke indiscreties geen nieuws waren, ze bijten niet. Stel je dat soort terughoudendheid vandaag voor. Dat kan niet.
Pollard duikt ook in de evolutie van de FBI onder Hoover, die het 48 jaar leidde en het naar zijn evenbeeld bouwde.
Hoover was een meester in het gebruiken van public relations en media om dat beeld te verkopen. Pollard gebruikt beelden van shows zoals The FBI en verschillende films, die allemaal het idee versterken van de hetero blanke man die vecht voor de goede strijd voor zijn land.
Hoe het toen ook speelde, het speelt nu slecht. Net als natuurlijk de tactieken van Hoover, waarvan later FBI-directeur James Comey zegt dat hij zijn maag deed omdraaien.
Misschien heb je dezelfde reactie.
Hoover werkte natuurlijk ook nauw samen met verschillende presidenten en procureurs-generaal. Robert Kennedy keurde afluisterapparatuur op Kings telefoons goed. Lyndon Johnson, die veel burgerrechtenwetgeving doordrukte en soms nauw samenwerkte met King, veranderde van gedachten toen King de oorlog in Vietnam afzwoer.
Die beslissing deed, ironisch genoeg, wat de vuile trucs van Hoover niet konden en leidde ertoe dat sommige voormalige supporters van King met hem braken. Misschien is het de kracht van suggestie, maar als we horen over de druk waaronder King stond, verergerd door de campagne tegen hem, maken de bekende foto's hem er droeviger, meer versleten, in dit licht bezien.
Ah, maar als hij spreekt. Het zijn niet alleen de beroemde toespraken, maar dingen als een persconferentie nadat hij de Nobelprijs voor de vrede won (waar Hoover natuurlijk woedend over was), of wanneer hij praat met een verslaggever die een tv-segment opzet. En zeker als een verslaggever hem blijft lastigvallen over het geweld dat uitbreekt bij vreedzame bijeenkomsten. Ze laat het niet los en er is een lelijke, neerbuigende toon in haar stem.
King's toon is kalm en afgemeten, en veel effectiever. We moeten kijken naar wie het geweld pleegt bij die bijeenkomsten, zei hij.
Pollard neemt een interessante filmische beslissing om zijn pratende experts en getuigen pas aan het einde van de film te laten zien. Ze vragen zich af wat er in de release van meer FBI-bestanden over King zal zitten als ze in 2027 worden ontgrendeld. De meesten zijn het erover eens dat ze King's erfenis niet zullen aantasten, net zomin als de inspanningen van Hoover al hebben gedaan.
Dat is wat MLK/FBI naar huis drijft: hoe meer we King zien als een mens en niet als een icoon, hoe groter zijn prestaties worden.
Lees meer bij usatoday.com
Schrijf je in voor deNieuwsbrief voor entertainment
Bedankt voor het aanmelden!
Check je inbox voor een welkomstmail.
E-mail (verplicht) Door je aan te melden, ga je akkoord met onze Privacyverklaring en Europese gebruikers gaan akkoord met het gegevensoverdrachtbeleid. AbonnerenХуваах: