Joseph P. 'Joe' Howard, Emmy-winnende WMAQ-TV-schrijver-producent, is overleden op 90-jarige leeftijd
'Hij wist wat hij in godsnaam aan het doen was', zei voormalig anker Jim Ruddle. 'Hij had het nooit te druk om te helpen, om te glimlachen', zei personal finance-journalist Terry Savage.
WMAQ-TV-medewerkers konden altijd zien wanneer er een groot verhaal brak. De bazen zouden vragen: waar is Joe Howard?
Ze vertrouwden de begaafde schrijver-producent om een complex verhaal om te zetten in een beknopt tv-verslag, gekoppeld aan de beste video.
Nadat dominee Martin Luther King Jr. in 1968 in Memphis werd vermoord, produceerde de heer Howard een live special van drie uur over de burgerrechtenleider, die hij had ontmoet en geïnterviewd.
Twee maanden later, terwijl de heer Howard in Californië was om de presidentiële voorverkiezingen bij te wonen, werd de democraat Robert F. Kennedy neergeschoten in een hotel in Los Angeles. De heer Howard werd getikt om de rapporten te schrijven die NBC News-presentator Frank McGee voorlas aan een verbijsterd nationaal publiek.
De heer Howard stierf op 11 mei op 90-jarige leeftijd.
Hij won zes Emmy Awards tijdens een tv-nieuwscarrière die, naast het produceren van avonduitzendingen in Chicago, het produceren van meer dan 25 documentaires voor NBC omvatte, evenals segmenten voor The Huntley-Brinkley night network news show en de Today show.
Het was een opschepperige tijd voor tv-nieuws, toen het medium niet hoefde te concurreren met kabel, streaming of sociale media. Maar toen mensen vroegen wat hij in de studio deed, zei zijn vrouw Bernice Bunny Gallagher dat hij zou zeggen: soms lieten ze me de bezem rondduwen.
Uiterlijk was hij een knapperige sigarenchomper. Maar medewerkers van de redactiekamer waardeerden zijn vriendelijkheid, zijn organisatorische vaardigheden en zijn kennis van de geschiedenis.
Hij wist wat hij deed, zei voormalig WMAQ-anker Jim Ruddle.
Wij, jonge jongens, wilden met hem omgaan, in de hoop dat dat een beetje zou overwaaien, zei Peter Nolan, een voormalig verslaggever.
Zijn advies was van onschatbare waarde, zei Ron Magers, die zijn leiding zocht toen hij in 1981 uit Minneapolis aankwam om het nieuws te verankeren. Joe was iemand met wie je moest praten om wat perspectief op Chicago te krijgen.
Hij was erg aardig voor me, zei voormalig ankerreporter Art Norman. Ik liep die redactiekamer binnen en ik zag Len O'Connor en Floyd Kalber, en ik zei: 'O mijn god, dit zijn legendes.' Ik durfde zelfs niet te praten.
Norman zei dat de kennis van meneer Howard de studenten journalistiek die hij op studiotours zou ontvangen, in vervoering bracht. Hij zou hun verhalen vertellen over het dekken van Dr. King, zei Norman.
En hij zei dat meneer Howard werkte aan het bewaren van historische nieuwsbeelden over de zwarte gemeenschap. Als je een interview met Dr. King uit 1957 wilt vinden, dan staat het dankzij Joe in ons archief, zei Norman.
Joe heeft me geleerd hoe ik financiële informatie in een videoverhaal kan omzetten, zei personal finance-journalist Terry Savage. Hij had het nooit te druk om te helpen, om te glimlachen.
Hij wist hoe hij door het stadhuis en het staatsgebouw moest navigeren, maar hij wist ook hoe hij een districtskapitein moest vinden, zei Carol Marin, een voormalig politiek redacteur van WMAQ en correspondent van WTTW-TV Chicago Tonight.
Young Joe groeide op aan de South Side, waar hij naar de St. Philip Neri-school ging. Hij studeerde af aan de St. Bede Academy in de staat Peru en Quincy College. Hij ging aan de slag als verslaggever voor de krant Herald-Whig in Quincy.
In het begin van de jaren vijftig was hij bij de marine vuurleidingstechnicus op een torpedojager in de Stille Oceaan.
Hij ontmoette talentagent Dolores Dee Zeigle tijdens zijn werk voor Wilding Studios, een maker van industriële en educatieve films. Ze bezorgde hen rollen als extra's in een scène gefilmd in het oude LaSalle Street Station voor Alfred Hitchcock's North by Northwest.
Maar Hitchcock was geen fan van het werk van meneer Howard voor een camera. Zijn familie zei dat de grote auteur hem had verteld: meneer in de blauwe trui op de roltrap? Stop! Je overdrijft!’’
Hij belandde op de vloer van de uitsnijderij, zei zijn dochter Lisa, terwijl mijn moeder en haar zus Carolyn de laatste scène wel haalden.
Ze trouwden in 1958 en voedden hun gezin op in Wilmette. Volgens zijn dochter was hij de aanmoediger van zijn vier kinderen, die zeiden dat ze het heerlijk vonden om in bed te kruipen om hem Charlotte's Web te horen lezen. In 1999 stierf zijn eerste vrouw aan een longembolie.
Hij ontmoette Bunny Gallagher in het Irish American Heritage Centre. Ze trouwden in 2004 en genoten van reizen naar Ierland. Howard, die tenor zong met een kapperskwartet, maakte indruk op de lokale bevolking toen hij My Tumble-Down Shack in Athlone opvoerde in de pub van Tigh Hughes in Spiddal, County Galway.
Hij was de aardigste mens die ik ooit heb gekend, zei zijn vrouw.
Eens, toen ze beneden was, gaf hij haar bloemen met een kaart waarop hij had geschreven: Bunny. Ik houd van je. Nu opvrolijken. Joep.
Naast zijn vrouw Bunny en dochter Lisa, laat Mr. Howard zijn kinderen Joseph Howard, Jennifer Bullington en Colleen Quenan, de kinderen van zijn vrouw Stephen, William en John Vignocchi en 15 kleinkinderen achter. Er zijn diensten gehouden.
Хуваах: