In 'Babylon' delen Brad Pitt en Margot Robbie de rekening met poep, kots en over-the-top spektakel

Het genotzuchtige, maagkrampende epos van regisseur Damien Chazelle biedt weinig inzicht in het Hollywood van de jaren twintig.

Paramount Pictures

Wat een puinhoop.

Wat een uitgestrekte, groteske, genotzuchtige, ellendige, soms betoverende maar uiteindelijk overdreven puinhoop hebben we in Damien Chazelle's Hollywood-epos 'Babylon', waarvan je je voorstelt dat het een lugubere en show-stopende en onverbloemde viering van de hedonistische waanzin die de filmindustrie in de jaren twintig omhulde, maar overkomt als een aanval van meer dan drie uur op onze zintuigen - een flitsend, soms oogverblindend maar merkwaardig weinig betrokken en vaak misselijkmakend grof spektakel.

Waar beginnen we? Hoe zit het met de openingsscène die ons een close-up geeft van de achterkant van een olifant terwijl deze poepen als een brandslang op een ongelukkige immigrant, is dat niet hilarisch en vermakelijk? Of wat dacht je van de uiterst ongrappige reeks waarin een actrice zichzelf volpropt aan een rijkelijk buffet voordat projectielen braken alsof ze Regan is uit 'The Exorcist' die opduikt in een Monty Python-film?

'Babylon'

Ongetiteld

Paramount Pictures presenteert een film geschreven en geregisseerd door Damien Chazelle. Rated R (voor sterke en grove seksuele inhoud, expliciete naaktheid, bloederig geweld, drugsgebruik en doordringend taalgebruik). Speelduur: 188 minuten. Opent donderdag in lokale theaters.

Wacht, er is meer. Zo veel meer.

We worden ook 'getrakteerd' op scènes van een vrouw die urineert op een zwaarlijvig feestbeest; een idioot met een droevige zak die met zijn hoofd vast komt te zitten in een toilet; een gespierde en krankzinnige reus van een man die op een levende rat kauwt, en verschillende showbizz-types die coke en drank krijgen en zo gaat het. Het is alsof de zeer getalenteerde, Oscar-winnende Chazelle zijn hoofd had gestoten en wakker werd in een koortsdroom waarin hij Baz Luhrmann probeert te overtroeven en Paul Thomas Anderson uit het 'Boogie Nights'-tijdperk probeert te imiteren, alleen met veel minder interessante personages en veel breder schrijven. Ondanks een weliswaar indrukwekkend productieontwerp en de aanwezigheid van Brad Pitt en Margot Robbie, komt 'Babylon' over als een hard-R-tekenfilm die je het gevoel geeft dat je moet douchen als het eindelijk instort aan de finishlijn. met een nep-sentimenteel, film-in-de-film einde dat hol klinkt.

Ik raak weer uitgeput door de hele ervaring opnieuw te beleven.

Paramount Pictures

Schrijver-regisseur Chazelle weet ongetwijfeld hoe hij uitgebreide, overweldigende decorstukken moet opvoeren (herinner je je het openingsnummer van de snelwegdans in 'La La Land'?), En na een proloog met die bovengenoemde olifant stort hij zich in een onmiskenbaar show-stoppend en duizelingwekkend hectisch bacchanaal in het landhuis van de machtige producer Don Wallach (Jeff Garlin) - een ware orgie met bergen cocaïne, naakte dansers, hectische seksuele ontmoetingen en wild geklede feestgangers die in zo'n krankzinnige staat van waanzin verkeren dat het lijkt alsof ze de wereld kennen gaat morgen eindigen. Op het feest ontmoeten we een aantal hoofdrolspelers in het komende verhaal, waaronder:

• Manny Torres (Diego Calva), die werkt als een soort assistent van Wallach en hoopt een Hollywood-producer te worden.
• Stille filmkoning Jack Conrad (Brad Pitt), die te veel drinkt en vaak letterlijk wiebelend op de been is, maar altijd doorkomt als het 'magische uur' is en de regisseur die onschatbare opname nodig heeft.
• Aspirant-ster Nellie LaRoy (Margot Robbie), een mooie, zorgeloze, brutale dame met een hard accent uit New Jersey die zich een weg baant naar het feest en de volgende dag op een filmset staat, invaller voor een sterretje dat een overdosis heeft genomen. Zomaar, een ster is geboren!

Paramount Pictures

• Trompettist en bandleider extraordinaire Sidney Palmer (Jovan Adepo), een muzikant die op het punt staat Hollywood-ster te worden.

'Babylon' weeft karakters samen die zijn gebaseerd op echte Hollywood-figuren, bijvoorbeeld Max Minghella als Irving Thalberg en Samara Weaving als Colleen Moore, met composities zoals Jean Smart's invloedrijke roddelcolumnist Elinor St. John, die is gemodelleerd naar Hedda Hopper en Louella Parsons, en Lady Fay Zhu van Li Jun Li, die doet denken aan Anna May Wong. (De personages gespeeld door Pitt, et al., zijn fictief maar hebben ook overeenkomsten met echte mensen.) Chazelle leent ook veel van gedocumenteerde Hollywood-afleveringen zoals het Fatty Arbuckle/Virginia Rappe-schandaal en maakt constant en directe verwijzingen naar “Singin ' in the Rain', maar het grootste deel van 'Babylon' is een meanderend en vaak afstompend werk van pure fictie, waarin uitgebreide decorstukken alles overschaduwen dat lijkt op echte karakterontwikkeling of echt inzicht in Hollywood in de jaren twintig.

Sommige sequenties hebben een zekere waanzinnige genialiteit, zoals wanneer meerdere films tegelijkertijd op dezelfde buitenlocatie worden opgenomen en chaos de dag regeert. Andere decorstukken zijn vreemd en onaangenaam, zoals wanneer Tobey Maguire's gruwelijk louche gangster Manny naar een kerker-achtige underground freakshow leidt, of wanneer een Hollywood-feestje naar de woestijn verhuist en een stel dronken dwazen Nellie toejuicht terwijl ze worstelt met een ratelslang, en ja, je leest het goed. Slechts af en toe haalt 'Babylon' adem en creëert een gedenkwaardige scène, bijvoorbeeld wanneer Elinor St. John een hitstuk over Jack schrijft, maar hem vervolgens in directe maar niet onvriendelijke bewoordingen uitlegt dat dit de manier is van Hollywood, dat te zijner tijd tijd zullen ze allebei worden vergeten, maar de films zullen voortleven.

Diego Calva heeft sterrenkracht als Manny, maar zijn karakter wordt nooit volledig uitgewerkt, en we vinden het moeilijk zijn onsterfelijke toewijding aan Nellie te doorgronden, die een vreselijke, egoïstische, oppervlakkige nachtmerrie van een mens is. Pitt heeft veel plezier met rondstampen als Jack, terwijl Jovan Adepo, Jean Smart en Li Jun Li prima werk leveren in gegarandeerde rollen. Af en toe vangen we een glimp op van wat een geweldige of op zijn minst vermakelijke film had kunnen zijn, maar het is niet genoeg om de poepende olifant en de plassende actrice en de brakende stomme filmster en die belachelijke worstelwedstrijd met de ratelslang te overwinnen. .

Хуваах: