'Hotel Mumbai' een ruwe maar respectvolle samenvatting van de engste dagen van een stad
De terreuraanslagen in Mumbai van 2008.
Wacht even, laat me even nadenken of Google.
Oh ja. Oh God. Een van de meest gruwelijke terreurdaden ooit: een vierdaagse aanval waarbij meer dan 160 doden en meer dan 300 gewonden vielen.
Ik moet toegeven dat ik mijn geheugen van de details van dat onuitsprekelijke bloedbad moest opfrissen voordat ik Hotel Mumbai zag, een verschroeiende en intense weergave van die gebeurtenissen.
Niemand van ons zou gestraft moeten worden als we ons niet alle details herinneren van het bloedbad in Mumbai, of de aanslagen in Noorwegen in 2011 (gefictionaliseerd op 22 juli van vorig jaar) of de bomaanslagen op de Boston Marathon (het onderwerp van het actiedrama van 2016 Patriots Day).
Het is niet dat het ons niet kan schelen of dat we het ons niet willen herinneren.
Het is dat er zo verdomd veel zijn geweest.
Het gebruik van een waargebeurde tragedie als basis voor een mainstream actiedrama is een delicate evenwichtsoefening; ongetwijfeld willen de filmmakers respectvol zijn en de heldendaden eren zonder onnodig gebruik te maken van het bloedvergieten - maar ze proberen ook de verkoop aan de kassa te stimuleren.
Soms komt Hotel Mumbai van regisseur en co-schrijver Anthony Maras gevaarlijk dicht in de buurt van bijna sadistisch realistisch in zijn weergave van een stel jonge ihadi-moordenaars uit Pakistan die koelbloedige executies uitvoeren op meerdere locaties in de grootste stad van India.
Soms neemt het verhaal de attributen van een stalkerfilm aan, met een kleine groep standaardpersonages - de rijke, egoïstische narcist, de vrouw die wanhopig probeert een huilende baby stil te houden, de gewone man die opstaat en een leider wordt - gegooid door omstandigheden samen en gedwongen op elkaar te leunen om de nacht door te komen.
Maar hoewel Hotel Mumbai een emotioneel ruwe kijkervaring kan zijn, is het een indrukwekkend geënsceneerde, ongefilterde, soms schokkend viscerale film met geweldige uitvoeringen van de beste cast.
De aanslagen in Mumbai van november 2008 vonden plaats over een periode van vier dagen op een half dozijn locaties in Mumbai, van een treinstation tot een bioscoop tot een Joodse gemeenschap, en we zien een glimp van de omvang van het beleg - maar het centrale verhaal is gecentreerd in het luxueuze en legendarische Taj Mahal Palace Hotel.
In de openingsscène zien we de terroristen aankomen met vlotten, luisterend naar een soort groteske peptalk van hun leider (die nooit in de film te zien is), hen aansporend om hun missie uit te voeren, omdat God aan hun kant staat, en - volgens zijn zieke en verwrongen denkwijze - verdient niemand in deze stad te leven.
(We horen fragmenten van deze uitzendingen, die zijn gebaseerd op daadwerkelijke communicatie, door de hele film heen. Hoewel het deze monsterlijke moordenaars niet sympathieker maakt, maakt het ze wel meer ... menselijk, als je wilt. We kunnen flitsen van twijfel zien en onzekerheid in de ogen van sommige van deze jihadisten – maar ze zijn voorbij het punt van zelf nadenken, voorbij het punt van verlossing.)
Ondertussen is het business as usual in de chique en prachtig ingerichte Taj. We ontmoeten de ober Arjun (Dev Patel), een lokale man met een gezin; Arjun's baas, de chef-kok Hemant (Anupam Kher); een pasgetrouwd stel (Armie Hammer en Nazanin Boniadi) met een baby; hun au pair (Tilda Cobham-Hervey) en een rijke, op tijd beluste Russische oligarch (Jason Issacs). (De chef-kok is gebaseerd op een echt persoon. De rest zijn samengestelde personages.)
Net als iedereen zijn avond begint te betreden, barsten de deuren open en beginnen vier terroristen met AK-47's willekeurig weg te schieten en doden naar believen. Als bekend wordt dat de speciale strijdkrachten van het leger nog uren onderweg zijn, proberen de overlevende stafleden en gasten wanhopig verborgen te blijven en de terroristen een stap voor te blijven. (Sommige stafleden werken al tientallen jaren in het hotel en kennen elk verborgen hoekje en doorgang in het enorme complex.)
Regisseur Maras en zijn cameraman, Nick Remy Matthews, geven de opnames weer in uitbarstingen van scherpzinnig realisme - een scherp contrast met de soms melige dialoog, vooral tussen het pasgetrouwde stel. Maar grotendeels dankzij het goede werk van Hammer en Boniadi, et al. (evenals de acteurs die gemakkelijk te manipuleren, vreselijk misleide, moordende terroristen uitbeelden), is Hotel Mumbai een huiveringwekkende en waardevolle herinnering aan daden van waanzin en heldendaden, die nooit mogen worden vergeten.
'Hotel Bombay'
★ ★ ★
Bleecker Street presenteert een film geregisseerd door Anthony Maras en geschreven door Maras en John Collee. Rated R (voor overal verontrustend geweld, bloederige beelden en taalgebruik). Speelduur: 125 minuten. Nu te zien in lokale theaters.
Хуваах: